Siedział w kawiarni w centrum handlowym. Wyglądał dokładnie jak Wojtek, lat 13 (fotka poglądowa poniżej)

No, może miał trochę dłuższe włosy. I bardziej tłuste. Spodnie długie, spuszczone w identyczny sposób i podkoszulek biały, pomięty, brudny. Pamiętający chyba lata sześciesiąte. Jak nie lepiej.

Siedział przy stoliku kawiarnianym. Przed sobą miał laptopa otwartego na stronie twarzoksiążki, obok stała wypita do połowy z całą pewnością wystygnięta już kawa. Stałam za nim dłuższą chwilę patrząc, jak z nienawiścią, zapalczywością i tempem godnym karabinu maszynowego wypisuje hejterskie teksty pełne jadu i nienawiści pod opiniami różnych osób. Co chwilę przeskakiwał między okienkami i świata poza tą swoją nienawiścią nie widział.

Dlaczego o tym piszę? Ponieważ na stronie jednej z moich ulubionych koleżanek przeczytałam dziś takie oto słowa:

Ludzie mnie rozczarowują. Komentarze, bezczelność, fałsz. Wiadomo: każdy tego czasem doświadcza. Nie lubię pisać-zrzędzić...*

Ile razy w życiu spotkaliście się z nienawistnymi komentarzami pod Waszym i nie tylko adresem? Pełnymi żółci i jadu? Nienawiści do świata wyrzuconej z siebie w necie, za bezpieczną zasłoną monitora?

A ile razy ktoś napluł Wam obraźliwym tekstem w twarz? Powiedział to samo prosto w oczy? Zabrakło odwagi? No tak...

Wielu ludziom brakuje odwagi, by powiedzieć coś prosto w oczy. By w ogóle powiedzieć.
Ale za plecami bluzgają na prawo i lewo hejterskimi tekstami.

Moje ulubione słowo od dłuższego już czasu, które idealnie wpasowuje się w ten tekst: pathetic

Dlatego takich trzeba mieć serdecznie w dupie.

Bo ludzie są mili. Są pomocni. Są serdeczni.

Tyle że niestety nie wszyscy. Część z nich jest mocno zdeformowanych rzeczywistością. Najważniejsze, by nie mieli wpływu na nasze samopoczucie.

* Cytat pochodzi z tego bloga.