Przez ten czas zżyłam się z twarzoczaszką. Początkowo publikowałam namiętnie na prawo i lewo, linkowałam, lajkowałam (bardzo nie lubię tego słowa) i starałam się robić wszystko, by istnieć.

Tyle tylko, że w tym "istnieniu" zatraciłam samą siebie. Tworzyłam profil ocenzurowany. Nie, nie, nie wrzucałam tam wszystkiego jak leci. Treści były starannie selekcjonowane. Tworzyłam swój wizerunek w oparciu o tak naprawdę nie wiem co.

I nie wiem po co. 

By przypodobać się innym?

By istnieć?

Tak naprawdę 3/4 moich "znajomych" twarzoczaszkowych nie obchodzi moja osoba. 

Zaglądają na mój profil, czytają.

Za chwilę przechodzą do profilu innych osób i zapominają, o czym przed chwilą czytali.

Ten, kto naprawdę chce wiedzieć, co u mnie, zadzwoni, napisze, przyjdzie. 

Nie zadowoli się tym, co opublikowałam, bo jest to zaledwie ułamek mojego życia. 

Niewielki procent.

Ilu z Was tak ma?

Tak naprawdę ile z tych twarzoczaszkowych znajomości jest znajomościami prawdziwymi?

Na ile publikowane posty są prawdziwe i nie są zwykłym lansem?

Ile z tych szumnie zwanych znajomych naprawdę interesuje, co u Was słychać?

Znak czasów?

Może. 

Coraz szybciej.

Coraz więcej.

Coraz intensywniej.

Byliśmy w zeszły łikend w Puszczy odwiedzić Syna Starszego. 

Ośrodek położony w głuchym lesie. 

Do najbliższej cywilizacji z jednym podrzędnym sklepem kilka kilometrów.

Do najbliższego większego miasta - kilkanaście.

Brak zasięgu.

Brak telewizji.

Całkowita skrajność.

I nagle okazało się, że mamy dla siebie więcej czasu.

Więcej czasu dla dzieci.

Nie spędzamy długich godzin wpatrzeni w ekran telefonu/telewizora/tabletu.

Chłoniemy rzeczywistość.

Czy potrafiłabym tak na co dzień? 

Nie wiem.

Ja, dziecko internetu, które bez telefonu nie rusza się nigdzie, czułam się tam bardzo dobrze.

I nie brakowało mi niczego.

TV nie oglądam od lat. 

Internet chyba powinnam zacząć ograniczać, bo (na starość dochodzę do coraz ciekawszych wniosków ;) ) życie przecieka mi między palcami.

Nie wiem, czy chcę istnieć tylko jako profil na twarzoczaszce, nie mając z życia nic poza namiętnym publikowaniem postów i życiowym ekshibicjonizmem. 

Co kogo w końcu obchodzi, jaki kolor papieru toaletowego wybrałam w tym tygodniu i czy w lodówce mam tylko światło, czy może jeszcze słoik jogurtu. Naturalnego oczywiście...