Poranki są zawsze takie same.
W biegu.
Z zegarkiem w ręku.
Kompletna rutyna - pobudka, herbata dla dzieci, łazienka, makijaż, budzenie dzieci.

Nawet one działają już jak automaty. Wyciągają ręce, unoszą dupki w górę, Wciągają spodnie.
Wszystko z zamkniętymi oczami, które otwierają chyba dopiero wychodząc z pokoju.
Żeby się o drzwi nie zabić.

Potem szybka herbata, śniadanie, mycie zębów, ubieranie butów, czapek, szalików, rękawiczek, kurtek...

Szybko, szybko. Pospiesz się. Idź zrób to. Zapomniałeś o tamtym.
Czuję się jak poganiacz niewolników.
Nahajem po gołych plecach.
I ideologiczną pieśnią na ustach.
Tą pieśnią w moim wypadku jest powtarzana pod nosem (żeby broń Boże nie usłyszały, bo będę musiała wrzucać do skarbonki) mantra na literę "k" ;)

Dziś rano byłam w wyjątkowym niedoczasie. I wszystko szło nie tak.
Za późno wstałam.
Zbyt długo robiłam herbatę (dlaczego ta woda się tyle gotuje).
Potwór Starszy nie był w nastroju...

A propos nastroju. Na jak daleką swobodę należy pozwolić dziecku? Całkiem niedawno przeczytałam tekst o granicach wolności, czyli działania na zasadzie "nie rób drugiemu, co tobie niemiłe". Nie przymuszaj, nie nakazuj. Nie ma ochoty. Niech nie robi. Ale czy nie wyrośnie przy tym na degenerata? ;)

Syn Młodszy po wizycie u kolegi był wczoraj wielce zafoszony. Tak wielce, że zaległ w przedpokoju, twierdząc że on się nie rozbierze i...