Umysł ludzki jest dla mnie wielką zagadką. Jak bardzo można sobie jakiś temat wkręcić? Oj, bardzo. Zazwyczaj nic mi sie nie śni. Padam jak kamień i budzę się z bólem następnego dnia rano. Wolałabym koło południa, ale wiadomo.

Tym razem jednak miałam sen. A nawet dwa. Dzień po dniu. A właściwie noc po nocy. Nie widzę między nimi zależności. No chyba, że przyjąć, iż oba były baaaardzo realistyczne.

Epizod I

Śniło mi się całkiem niedawno, że jestem w ciąży. Niby nic wielkiego. Ludzka rzecz.
Tylko że tej nocy mój umysł postanowił urodzić.
Przeprowadzić mnie przez poród od początku do końca (wiem, o czym mówię, już to robiłam ;) )

Pal licho rosnący brzuch - w sumie nawet fajne, jak komuś nie żal wypracowanego latami kaloryfera.
Pal licho nawet to odejście wód - w tym wypadku obeszło się bez tego.
Ale przeżywanie bólu porodowego krzyżowego we śnie - najgorszemu wrogowi nie polecam.

Ból realny, że aż mnie wybudzał.
Po przebudzeniu nie przechodził.
I jeszcze się dziwiłam, że dziecko się nie rusza!!!

Schiza kompletna. Nie wiem niestety, czy to się leczy. Słyszałam, że kolejną ciążą ;)

Epizod II

Epizod drugi był jeszcze bardziej realistyczny. Z serii tych, które raz na jakiś czas mnie nawiedzają.
Nocą przychodzi do mnie mężczyzna... Fajnie nie?
Akurat!
Cicho i delikatnie, ręką odzianą w czarną rękawiczkę naciska klamkę.
Na palcach skrada się do sypialni, w której śpię.
Z Mężem.
Na całe szczęście, bo inaczej to bym na pewno ze strachu zwariowała.
Podchodzi do mnie i morduje na różne wyszukane sposoby.

Zazwyczaj budzę się z bijącym sercem i paniką w ledwo co rozwartych ślepiach.
A mówią, że sny to projekcja najgłębiej skrywanych pragnień.
Hmm... czyżbym pragnęła być zabijana wielokrotnie? :P

Ps. Chyba nie powinnam się tak obżerać na noc :P