Mąż miał wczoraj urodziny. Nie okrągłe. Nie rocznicowe. Ot, kolejne w cyklu. Jak to się każdemu zdarza ;)

Z racji urodzin i w celu przyuczenia Potworów do jako takiej ogłady rozpoczęłam kilka dni wcześniej agitację. Niestety zbiórka pieniędzy spełzła na niczym. Potwór Starszy co prawda stwierdził, ze on by tacie kupił PlayStation 4, ale zaraz szybko dodał z żalem, że niestety nie ma pieniędzy... Popatrzył w tym miejscu na mnie dość wymownie. Niestety, mimo szczerych chęci (no dobra, ściema, nie mam interesu w kupowaniu PS4 :P), również takich drobniaków nie posiadam.

Zaproponowałam zatem, by wykonali jakiś prezent własnoręcznie. Wiadomo, tanio :P a od serca. Potworek w oka mgnieniu znalazł się przy biurku i jął tworzyć, wycinać, dziergać, kolorować.

Syn Starszy natomiast snuł się po domu nie robiąc nic. Spojrzałam na dziecię podejrzliwie i zaproponowałam:

- Może też coś tacie narysujesz?

Popatrzył na mnie, jakbym z byka spadła i tłumacząc jak dziecku (żeby nie powiedzieć: idiocie) powiedział:

- Mnie się opcja rysowania wyłączyła.

Chyba go muszę zrestartować. Albo co najmniej przeprogramować :P

Baby, it's cold outside ;)





Prawda, że prosto? ;)

Sobota zaskoczyła nas wszystkich. Miała być leniwa z delikatnym akcentem sesyjnym (sama przyjemność, jakby na to nie spojrzeć, zwłaszcza że modele okazali się przemili, a najmniejsza modelka podbiła serce nawet Potwora Młodszego).

Tymczasem wyszło jak zwykle i szaleństwo zaczęło się już w piątek wieczorem. Oczywiście "sprawcą" zamieszania stała się karatA. Cóż bowiem odpowiada się w piątkowy wieczór, kiedy pada pytanie: "Jedziecie jutro z nami na turniej do Stargardu? Wyjazd 5:30."?

Odpowiada się: OCZYWIŚCIE!

I tak o to Mąż z Synem Starszym zamiast wyspać się jak pambuk przykazał, zerwali swe ciała z wyra o godzinie piątej rano i pognali na północ.

Zostaliśmy z Potworkiem sami. Potworek zaś, jak to Potworek, postanowił nadrobić kokoszenie się łóżkowe za brata i babrał się w pościeli do 11 prawie, kiedy to pościel została zeń brutalnie ściągnięta.

Niestety moja brutalność zakończyła się nieopisanym fochem i dziecię przestało współpracować na długie godziny. Wszystko było na nie. Spacer do dupy. Zdjęcia złe. Bułka niedobra. Woda zimna. W ogóle dlaczego musimy wychodzić z domu????

Stety niestety musieliśmy, czy tego chciał czy nie. A że pogoda piękna, zapodaliśmy dodatkowo spacer polami. Spacer wywołał oczywiście kolejną kaskadę jojczenia. Z siłą wodospadu spłyneły z Potworka pretensje do całego świata. Nogi bolące nie chciały nieść rozleniwionego ciałka. Dopływ świeżego powietrza pobudził jednak dziecię kreatywnie - prócz jojczenia w dyskusję wplątał się zwyczajowy słowotok. Tym razem monolog dotyczył kondycji psycho-fizycznej Męża i jego (nie)chęci do zaludniania/zazwierzęcania siedziby rodu:

- Wiesz mama, ja to bym chciał mieć psa. Takiego dużego. Albo małego. Albo kilka najlepiej. I jeszcze siostrę. I brata. I jeszcze jedną siostrę. Ale tata to już nie ma jaj! (hmmmm???***) Bo miał dwa, a nas jest dwóch. To teraz już nie ma jaj i nie będziemy mieli rodzeństwa więcej. A szkoda. Bo ja bym chciał mieć. Jakby jednak tata zmienił zdanie (ciekawe jak, jak nie ma tych JAJ :P), to wiesz, że nasza siostra na początku nie będzie tak ładna, jak ta dzidzia co u niej byliśmy? Na początku to będzie czerwona i pomarszczona...

Wygląda na to, że Synu jest wszystko jedno, czy pies, czy kot, siostra czy brat... grunt, żeby coś przybyło ;) Może chociaż patyczaki się rozmnożą i spełnią jego oczekiwania!

*** zdaje się, że trzeba z dziecięciem powtórzyć co nieco i przeprowadzić lekcję uświadamiania na nowo. No chyba, że Syn Młodszy ma w temacie większą wiedzę niż ja O_O.

Szkoła się zaczęła, a zatem jesteśmy w czarnej d... czasowej niestety. Zajęcia 4 razy w tygodniu do wieczora nie sprzyjają siedzeniu przy komputerze (w sumie dobrze ;) ), za to sprzyjają szeroko pojętej integracji. Czy to rodzinnej, czy to sąsiedzkiej, czy to ogólnoludzkiej.

Taaaa, doczekaliśmy się. W końcu ileż można trwać w zachwycie połączonym ze zblazowaniem pt. ja wszystko wiem, po co mi ta szkoła.

Potwór Młodszy wrócił wczoraj ze szkoły mocno zniesmaczony. Warto zaznaczyć, że cały poprzedni tydzień przebimbał w domu, symulując chorobę i uparcie podgrzewając termometr do 39 stopni. Brawo on!

Wpędził tym samym mnie, matkę, niemal do grobu, a już na pewno ta wyimaginowana siwizna to jego sprawka. Bo skoro temperatura tak wysoka, a pozostałych objawów brak, to łatwo zgadnąć, co mi się jawiło jako przyczyna.

Ale ad rem.

Po tygodniu nieobecności wszedł do szkoły ON... cały na biało! Potwór Młodszy. I chciało by się rzec, że zawojował świat. Ale niestety.

Wszedł, posiedział, podumał, pobawił się, coś tam naściemniał. Na swoje nieszczęście, musiał nadrobić tydzień nieobecności (swoją drogą, co może nadrabiać pierwszak, którego nie było w trzecim tygodniu nauki???). Dostał zatem zadanie domowe.

I jak je dostał, tak zaczęło się nieszczęście:

A to za dużo do pisania.
A to za krzywo.
A ołówek nie współpracuje.
Gumka jest gupia.
A szkoła jeszcze gupsza!!!

On nie da rady.
Jemu się nie chce.
To się samo nie chce napisać.
Nigdy w życiu zadania nie zrobi.

Godzina jojczenia o coś, co można by w pięć minut machnąć i było by z głowy. Ale nie... pomarudzić lepiej. Jakie to polskie :P

Zirytowana stanem rzeczy (primo: nienawidzę jojczenia, secundo: Potwór Starszy zadawanego do domu nie miał, więc odwykłam, tertio: o sso fogóle chodzi???) zaproponowłam Dziecięciu Ukochanemu, że ja mu napiszę usprawiedliwienie.

Nie wiedzieć tylko dlaczego oferowana przeze mnie treść, Synu do gustu nie przypadła: Mikołaj nie odrobił zadania domowego, ponieważ jest leniuchem małym i mu się nie chciało.

Syn jojczył dalej. Ale że ma w sobie żyłkę hazardu po matce zapewne, dał się podejść i podjął zakład...

- Założę się, że nie zmieścisz w tej linijce 10 literek a. A w tej następnej pięciu A i czterech a.

Skubany podjął wyzwanie. I już po 4 minutach wygrał! (było do przewidzenia :P)

Gdyby jednak ktoś miał na stanie zapasy cierpliwości - kupię każdą ilość! Ta orka na ugorze może przy dobrych wiatrach trwać bowiem jeszcze plus minus 18 lat!!!

Odwiozą mnie do Tworek.

Po tygodniu!

Przeczytałam dziś na jednym z bardziej popularnych blogów parentingowych (ależ modne słowo!) - tym ciekawszym, że pisanym nie przez matkę, a przez ojca - milion pińćset sposobów na to jak zrobić, żeby rodzeństwo się nie kłóciło?

Wszystko pinknie! Tyle tylko, że nijak się ma do rzeczywistości. Zwłaszcza tej naszej, posiadania dwóch czupurnych i nadambitnych Potworów.

Już pierwsza porada wzbudziła we mnie pusty śmiech - nie angażuj się, jeśli nie jest to absolutnie konieczne, czyt. dzieci nie poradzą sobie same.

Tylko co w sytuacji, kiedy i owszem poradzą sobie doskonale, ale skończą bez zęba przedniego, oskalpowani, czy też z podbitym okiem? Czy należy uznać, że sobie nie radzą, w momencie gdy dochodzi do rękoczynów? (czyli od razu)

Ale idźmy dalej... Nie karzemy za kłótnie.

Mhmmm... jeno za poczynione podczas kłótni zniszczenia (rozwalone zabawki, odpadnięte futryny, wybite okna... czy wspominałam, że dzieci mam temperamentne? ;) ).

Nie używamy słów: nie obchodzi mnie kto zaczął.

Tyle tylko, że... czasem naprawdę mnie to nie obchodzi. Jeśli w ciagu godziny potrafią się pokłócić pięćdziesiąt tysięcy razy, to co za różnica, który podłożył iskrę? Przecież wystarczy, że brat źle spojrzy, czy weźmie większy łyk powietrza i już nieszczęście gotowe :P

I tak dalej w podobnym duchu. Nie powiem, część rad bardzo sensownych, część nawet stowsujemy - chyba że cierpliwość jest mocno nadwyrężona, wtedy dajemy na dupę, stawiamy do kąta i odbieramy wszystkie przyjemności, z jedzeniem włącznie ;)

Kluczem jednakowoż jest dla mnie zdanie, które usłyszałam ostatnio od Syna Starszego, będąc w sytuacji wyboru ukarać jednego, ukarać obu, nie karać w ogóle, iść się napić, czy wyjść z domu trzaskając drzwiami.

Nieco już podupadła na duchu zadałam rozpaczliwe pytanie:

- Co ja mam zrobić, żebyście się nie bili i nie kłócili???
- Ależ mamo - odpowiedziała ta żmija na własnym łonie wyhodowana - przecież to jest zupełnie NORMALNE, że bracia się kłócą i biją. Wszędzie tak jest.

Spojrzał na mnie jak na debila i poszedł do swojego_przed-chwilą_największego-wroga, by w pełnej harmonii przez następne dwie godziny niszczyć wyimaginowanych wrogów jako mistrz spinjitzu.

Tak sobie myślę... trzeba się było napić jednak ;)

Kto by pomyślał? 10 lat stuknęło, a człowiek się zastanawia kiedy.

I jak to możliwe, że minęło już 10 lat, skoro ja ciągle taka piękna i młoda? A on dalej przystojny? O proszę, jest dowód, powyżej.



A jednak - minęło niczym z bicza strzelił.

10 rocznica ślubu. Podejrzewam, że żadne z nas nie przypuszczało, że jej doczekamy.
Były wzloty, były upadki, także takie z wysokiego konia.
I krzyki na wysokim C.
Były wyprowadzki.
Była myśli o rozwodzie.
Niejedna.
Nawet przegadany ten rozwód mieliśmy.
I niemal pozew spisany.

A jednak.
Nadal jesteśmy razem.
I to nie jest przypadek, a świadomy wybór.

Podnieśliśmy się z tego dna.
Otrzepaliśmy skrzydełka.
Wymuskaliśmy sobie wzajemnie piórka.
I powoli wznosimy się ku górze.
Każdego dnia trochę bardziej.
Razem.



Ten post zaczął powstawać pół roku temu - dokładnie 1. kwietnia. Codziennie starałam się dopisywać jedną rzecz, którą cenię w moim Mężu. By w chwilach zwątpienia pamiętać, dlaczego to właśnie z nim... Sama byłam ciekawa, ile tych punktów nazbieram :) Jeden, czy może więcej ;)

1. Jest dla mnie wsparciem w trudnych chwilach.
2. Jest przyjacielem. Nie tylko głaszcze po główce, ale i stawia do pionu, kiedy trzeba.
3. Potrafi mnie rozśmieszać jak nikt.
4. Jest jedyną osobą na świecie, którą mogę zapytać o każdą, najgłupszą nawet rzecz, bez obaw że wyśmieje moją głupotę, niewiedzę itp.
5. Jest praktycznie jedyną osobą, przed którą bez obaw przyznam się, że czegoś nie wiem.
6. Wkurza mnie jak nikt i jeśli się kłócimy to na noże. Dosłownie. Nie ma pitu-pitu.
7. Absolutnie nie jest pierdołą!
8. Powie mi wprost jak wymyślam niestworzone rzeczy, ale jednocześnie będzie wspierać w ich realizacji.
9. Robi mi herbatę, kiedy padam na pysk. W innych okolicznościach też robi, ale wtedy doceniam szczególnie.
10. Mobilizuje mnie, zwłaszcza wtedy, kiedy najbardziej mi się nie chce. Idealnie trafia w punkt, kiedy najchętniej zwinęłabym się w kłębek w mysiej dziurze i wyciąga na 10 km bieg.
11. Ogląda ze mną seriale. Nawet te babskie. Nawet te szpitalne, mimo iż nie znosi widoku "grzebania w człowieku".
12. Zostaje w domu z chorymi dziećmi, kiedy ja nie mogę i walczy z polską rzeczywistością jak lew (bo tylko matka powinna na L4 chodzić).
13. Podbiera mi rozdziały książek do czytania dzieciom :P
14. Odkręca butelki, słoiki.
15. Wywala z domu pająki.
16. Zmusza do pracy nad sobą.
17. Wierzy we mnie i zawsze bez względu na wszystko powie mi prawdę.
18. Nie kłamie, by zrobić mi przyjemność.
19. Nie mówi, że wyglądam pięknie, mimo iż strach z domu wyjść - mimo iż to czasem boli, tak naprawdę przynosi korzyść.
20. Ma dobry gust i bez obaw mogę się poradzić w kwestii zakupu, koloru, kroju czy czegokolwiek innego.
21. Twardo stoi na ziemi.
22. Pozwala mi wychodzić na nocne plenery.
23. W ogóle pozwala mi wychodzić z domu!
24. I nie przykuwa do kaloryfera w kuchni.
25. Ludzki pan! ;)
26. Kładzie silikon na wannie w środku lata, odbierając nam wszystkim tym samym możliwość kąpieli przez 2 dni. A żar się z nieba leje! I najbliższy basen nieczynny.
27. Gotuje to co lubię.
28. I to co dzieciaki też.
29. Podaje kawę do łóżka w niedzielne poranki.
30. Sprząta łazienkę, czego szczerze nienawidzę.
31. I wymienia mi wycieraczki w samochodzie po kryjomu.
32. Bardzo pożyteczny jest jak widać ;)
33. Z godnością znosi fakt, iż jestem jędzą.
34. I dzieci też jakieś takie... krnąbrne.
35. Ale jego!
36. Nie wyprze się!
37. Nie ma... we wsi.
38. Znaczy... no, wiadomo o co chodzi ;)
39. Bo tak w ogóle to pewnie jakiś jest.
40. Tak sądzę ;)
41. Nie wiem, czy dam radę.
42. Ale będę próbowała..
43. Tym strumieniem świadomości...
44. Dobić do 50 punktu.
45. Żeby wyszło...
46. Że jesteśmy zajebiści.
47. Wiadomo!
48. To tylko takie małe oszustwo.
49. Ale przynajmniej nie jest nudno :D
50. Jest i PIĘĆDZIESIĄTY !!!

Co by rocznicę uczcić (i przy okazji udowodnić zasadność punktu 20) otrzymałam prezent-niespodziankę. Teraz już nie będzie wymówek! Ciekawe czy po 20 latach nadal wiem, jak się pedałuje :P

(no i przy okazji obiecał, że za kolejną dychę dostanę cztery kółka - mam nadzieję, że nie w postaci dwóch doczepianych do tego prezentu :P)


Oczywiście w złośliwości swej nie pozostałam dłużna - co by mógł zmierzyć, jak szybko mu na tym cudzie uciekam ;)


PS Oczywiście wszystko z miłości... ;)

Tyyyyyyle wygrać :)))

Złota.
Polska.
Z ciepłymi kolorami.
Promieniami słońca muskającymi zmarznięte policzki.
Z liśćmi wirującymi między stopami.
I między palcami małych, dziecięcych rączek.
Z kasztanami w najpiękniejszym kolorze pod słońcem.
Z żołędziowymi ludzikami.
I długimi wieczorami z herbatą i książką.
Lubię jesień.
Jest tak malownicza.
Tak fotogeniczna.
Tak inna od majestatycznej zimy czy szalonego lata.
Ciepła.
Rodzinna.
Nasza.


PS Mówią, że Witkacy też tworzył na haju... ;)

Dwa tygodnie.
14 dni.
336 godzin.
20160 minut.

Dokładnie tyle zajęło Synu Młodszemu, by wrócić do domu z gorączką.
Bagatela - 39 stopni.
Bez objawów dodatkowych.

Ani gardło.
Ani katar.
Ani nawet kaszel czy oddech świszczący się Syna nie trzymają.

Tylko ta piekielna temperatura, nawracająca jak bumerang.

Oczywiście w momencie, gdy zauważyłam, iż objawów dodatkowych brak, załączył mi się panic mode.
Szpital, badania, oblewanie pojemniczków i takie tam.

Wyniki niestety rewelacyjne nie są.
Jak dla mnie nie są też jednoznaczne.
I jestem bardzo ciekawa, jak też wypowie się na ich temat lekarz.

I mam nadzieję, że jakiś sensowny będzie i weźmie pod uwagę okoliczności.

Zastanawiam się tylko, czy już każda wysoka temperatura u Syna będzie powodowała, że mój rozum, zdrowy rozsądek i umiejętność racjonalnego myślenia odpłyną gdzieś w siną dal, a na ich miejsce przyjdą wizje takie, że człowiekowi z miejsca słabo się robi :/

Książka zwróciła moją uwagę najpierw tytułem ;)
Potem polskim autorem (a w zasadzie autorką).

Kiedy natomiast przeczytałam, że Anna Kleiber jest miłośniczką powieści Joanny Chmielewskiej (kto nie jest :P) i że jej ksiażki przypominają te najlepsze pozycje z twórczości znanek pisarki - musiałam sprawdzić, czy rzeczywiście tak jest.

Głupia baba - trudno mi właściwie określić gatunek, do jakiego można by tę książkę zakwalifikować. Nie jest to komedia, nie jest to romans, nie jest to nawet kryminał - taka hybryda, wszystkiego po trochu. Najbardziej rzuca się w oczy staryra na wieś, na przesądy, na układy i układziki.

Niezbyt atrakcyjna, uwielbiająca słodycze Natalia nie może ułożyć sobie życia. Mieszka kątem u siostry we Wrocławiu, zajmuje się jej dziećmi i musi liczyć się z każdym groszem. Pisze pracę doktorską i ma nadzieję, że gdy już zdobędzie stopień doktora, łatwo znajdzie pracę i wszystko się zmieni. Do tych typowych dla naszych czasów rozterek dochodzi problem sercowy. Natalia ma romans ze swoim promotorem. On jednak nie zamierza porzucać rodziny i wiązać się z nią. Pewnego dnia siostra przedstawia Natalii propozycję nie do odrzucenia – ma wyjechać na dłuższy czas na wieś i opiekować się ciotką. Na wsi podobno straszy. Wkrótce dochodzi tam do tajemniczych zabójstw ludzi i zwierząt…


Smaczku całości dodają gusła, zabobony i "złe oko", które jednych przestrzega, innych karze za grzechy ;)
Tytułowa "głupia baba" rzeczywiście jest życiową niedojdą - naiwną, głupiutką doktorantką, zakochaną bezgranicznie w swoim promotorze. Ta wielka miłość przyprawi ją nie tylko o zawrót głowy, ale i o niemałe kłopoty.

Książka jest zabawna, czyta się ją błyskawicznie i choć rozwiązania zagadek można się domyślić bardzo szybko, na jesienny wieczór - jak znalazł.

*Źródło zdjęcia: lubimyczytac.pl

Trzeci tom cyklu Mari Jungstedt z detektywem Andersem Knutasem. Jej książki nie są może bardzo porywające i nie jest tak, że nie mogłam się od tej kolejnej oderwać, niemniej czyta się je szybko i lekko.

We własnym gronie to kolejna powieść, której akcja rozgrywa się na Gotlandii. Lato - okres, w którym przestępcy również udają się na urlop. Jednak nie tym razem. Okolicznymi wioskami wstrząsa brutalne morderstwo kucyka (tak, tak.. kucyka!), któremu ktoś równo i z wielkim znawstwem obciął głowę.

Kilka dni później ginie jedna ze studentek międzynarodowego obozu archeologicznego - Martina Flochten. Dziewczyna zostaje odnaleziona, powieszona na drzewie, ze spuszczoną krwią i brutalnymi ranami, zadanymi na całym ciele. Wszystko wskazuje na zbrodnię rytualną.

Czy te dwie sprawy mają ze sobą coś wspólnego?

Sama fabuła skonstruowana całkiem ciekawie i z pomysłem. Niestety momentami przestoje były takie, że musiałam się wspomagać kawą, by nie zasnąć ;) Nie są to kryminały na poziomie Link czy Neuhaus, ale też dla osób o słabszych nerwach zdecydowanie bardziej przystępne.

*Źródło zdjęcia: lubimyczytac.pl

Bo w życiu ważne są tylko chwile... 

100 % Instagram
100 % Bydgoszcz
<3

Sport to zdrowie! - krzyczą z każdej strony gazet. Hasło wyłazi też z internetów, lodówek, pralek i szafy, na dnie której głęboko schowane leżą buty i strój do fitnessu (piłki nożnej/biegania/wspinaczki - niepotrzebne skreślić).

Hasło dobre jak każde inne. Kiedyś królowało Cukier krzepi. Dziś na topie jest bycie fit. I w takim właśnie duchu "bycia fit", rodzinnego spędzania wolnego czasu i promowania szeroko pojętej aktywności fizycznej zorganizowano na naszej wsi turniej piłki nożnej.

Nie było by w tym nic nadzwyczajnego (w końcu takich turniejów rocznie na boisku szkolnym rozgrywają się dziesiątki jak nie więcej), gdyby nie fakt, iż primo: turniej charytatywny (z nazwy, bo tak naprawdę nie zauważyłam tam działań charytatywnych, być może były mało rozpromowane, zwyczajnie), secundo: wystawione drużyny składały się z rodziców, pracowników, urzędników i przedstawicieli służb specjalnych. Taka forma aktywizacji tych, którzy całe dnie spędzają za biurkiem, a ich aktywność fizyczna ogranicza się do ćwiczenia kciuków na padach lub ekranach tabletów/telefonów.

Żeby tradycji stało się zadość, klub karate Potwora Starszego również wystawił swoją reprezentację. Tatusiowie z pokaźnymi brzuszkami, trzeszczącymi stawami i ogólną "zastałością" skrzyknęli się radośnie na treningi - w końcu nie ma co startować w turnieju bez rozgrzewki. Potrenowane być musi!

Po pierwszym spotkaniu zakwasy dopadły 90% z nich, a połowa udała się do lekarza rozważając, skąd u nich astma. W końcu niemożliwe, żeby kondycji nie posiadali za grosz. Faceci!

Drugi trening był bardziej owocny: jedna złamana ręka (bramkarz!), jedna kontuzja nie do odzyskania zawodnika (dzień przed turniejem!) - drużyna uszczupliła swoje zasoby o dwóch kluczowych przedstawicieli. Ale co tam - kto da radę, jak nie oni? Małe przekwalifikowanie, obrońca został bramkarzem, reszta się trochę przetasowała i jazda :D

Turniej jak turniej: szalejący testosteron, przekleństwa latające w powietrzu jak atomy tlenu, kopanie po kostkach, piszczelach, wbijanie łokci w żebra, szczękę, bok. Słowem: MĘSKA GRA. Zawodnicy na boisku zmieniali się jak rękawiczki, wcale nie dla poprawy jakości gry, tylko zwyczajnie zadyszka dopadała ich po trzech minutach. Zalegali więc malowniczo wokół murawy, dla niepoznaki pozorując rozciąganie ;)

Sport to zdrowie!

Tylko dlaczego trzeba ich było z boiska znosić? ;) (nie mówiąc o noszeniu za bohaterami wszystkich gratów niczym w taborze cygańskim)

Jakby tego było mało, Potwór Starszy żądny wrażeń wystąpił w drużynie ludzkich piłkarzyków i był uprzejmy tak przydzwonić głową w metalowy słup, że obecny "na sali lekarz" minę miał nietęgą na jego widok. Źrenice jednakowoż reagowały jak powinny, nos okazał sie drożny, a na pamiątkę został Synu malowniczy guz na czole, podbite oko i siny nos. MĘSKA GRA.

Wiadomość z ostatniej chwili: zawodnicy tak zasmakowali we wspólnych treningach, iż planują regularnie spotykać się na boisku. Nie wiem, czy pracodawcy są gotowi na to masowe L4?

Ha, jednak długo nie trwało ;)

Syn Młodszy szybko załapał, że wstawanie z rana i gonitwa szkoła-treningi-dom wcale nie są takie super, co ogłosił w piątkowy poranek głośnym i pełnym protestu:

MAMOOOOOO, JA NIE CHCĘĘĘĘĘ DO SZKOŁY!

Biedne dziecię jednakowoż wyjścia nie miało. Matka w końcu urlopu z gumy nie ma. A nawet jakby miała, to trzeba go zachować na okoliczności mniej sprzyjające (katary, kaszle, lekarze, stany podgorączkowe i takie tam... czasem również na mały szopping ;) ).

Został zatem Syn Młodszy z łóżka brutalnie zwleczony. Siłą ubrany. Do gardła wlano mu brunatną, słodką ciecz zwaną kakao i wykopano z domu.

Za progiem lekko się ogarnął i już było cacy. Miła dyskusja uprzyjemniła nam drogę do garażu, a potem do szkoły. Tym razem nic nie pomylił, kapcie były kapciami, buty butami. Wszystko grało. Do czasu...

Śmiem podejrzewać, że sporą winę za negację porannego wstawania ponoszę ja sama. Mam za miękkie serce i pozwalam wieczorem obejrzeć dobranockę. Potem zaczyna się pielgrzymka ludów: a to piciu, a to siusiu (logiczne), a to czy mogę spać u ciebie, bo u mnie mnie wszystko swędzi (hmmm... trzeba chyba zbadać łóżko na okoliczność pluskiew ;) ), nieee, u ciebie jednak za zimno/za gorąco, to jeszcze piciu, i siusiu znów... i tak mija godzina za godziną.

A potem, że niewyspany. Że nogi zbyt zmęczone, by wstać. I ogólnie do bani.

I dlaczego tak zimno?

Wybacz Synu, taki mamy klimat... przez najbliższe pół roku do dziewięciu miesięcy będzie tylko gorzej!

Są takie miejsca, gdzie zatrzymuje się czas. Miejsca ciche, spokojne, odcięte od cywilizacji. Pozwalające na kontemplację rzeczywistości i przewartościowanie priorytetów.

Dwie rodziny.
Dwa pogrzeby.
Dwa nieszczęścia.
Dwa zupełnie różne podejścia do życia.
I do drugiego człowieka.

Jak to jest, że w obliczu nieszczęścia jedna rodzina potrafi się zjednoczyć, a druga zaczyna sobie skakać do gardeł?

Jak to jest, że nagle okazuje się, iż największą wartością jest to, co kto komu dał?

Dlaczego jedni sprzedaliby najbliższą rodzinę, żonę, matkę, córkę za kawałek mało znaczącego pieniądza (który do szczęścia im zupełnie nie jest potrzebny, bo przecież materac już dawno pęka w szwach od grubych banknotów), a dla innych dużo większą wartością jest bycie razem?

Byłam ostatnio świadkiem dwóch takich sytuacji.
Na jedną patrzyłam z zażenowaniem.
Na drugą z podziwem.

Pecunia non olet.

Jedynie ten człowiek, co po nią sięga bez opamiętania, zaczyna lekko zalatywać stęchlizną.

Gdzie w takim razie tkwi sens bycia człowiekiem?
Dobrym człowiekiem.

Czy miarą wartości człowieka jest stan jego posiadania?
Oczywiście, że nie! - wykrzykną wszyscy z oburzeniem.
Ale czy na pewno?
Niech zajrzą wgłąb siebie i uczciwie odpowiedzą na to pytanie.
Niekoniecznie głośno.
Szczerze.

Czy w obliczu mogę to dostać, nasze człowieczeństwo nie będzie wyrażone li i jedynie w liczbach?

Chciałabym nauczyć Potwory, jak być człowiekiem.
Zwykłym człowiekiem.
Dobrym.
Takim, który będzie potrafił odłożyć na bok chęć mienia.
Takim, który zaciskając pasa zrezygnuje z dóbr doczesnych i będzie się cieszył obecnością innej osoby.
Podobnej do niego samego.
Chciałabym by mieli świadomość, że największą wartością jest to, że mają siebie.
I by dla siebie byli dobrzy.

By nie byli sobie pumą.
By nie byli dżumą.
By byli dla siebie bliźnim.
By byli.
Dla siebie.

Od kilku dni temat-rzeka. Nie schodzi z pierwszych stron blogów. Ani innych twarzoczaszek. Wszyscy o nim trąbią. Wszyscy wrzucają zdjęcia. Wszyscy informują świat o swoim (nie) szczęściu. Wszyscy mają Mambę. Mam i ja.

Zatem nadszedł pierwszy dzień września. Dla niektórych dzień sądny. Dla innych (w tej grupie zdecydowanie znajdują się udręczeni rodzice) wyczekiwana chwila wytchnienia. Są jednak tacy rodzice, którzy przeżywają bardziej niż potomstwo - rodzice pierwszoklasistów.

PIERWSZY DZIEŃ W NOWEJ SZKOLE

POCZĄTEK SZKOŁY TO RÓWNIEŻ STRES DLA NAUCZYCIELI

Mężczyźni uwielbiają poręczne kobiety. 
Poręczne i wygodne jak neseserki, z którymi można się gładko wcisnąć do zapchanego wagonu metra, pofajtać sobie od niechcenia, pogładzić lśniącą skórę i otworzyć jednym ruchem ręki. 
Jest oczywiste, że żaden z nich nie chciałby pchać się przez życie z wielką, pękatą walizką.

Główna bohaterka Końca wiosny w Lanckoronie, Magda, nie należy do neseserków. Jest potężną pękatą walizką. Taką, do której można się przytulić i zatonąć w jej krągłościach. I choć początkowo wygląda na to, że książka Agnieszki Błotnickiej będzie inna od pozostałych pozycji, jakich wiele na rynku, niestety stereotypowe myślenie zwycięża.

Magda po rozstaniu z facetem jej życia zaczyna analizować przyczyny. I tradycyjnie dochodzi do wniosku, że główną winę za rozpad związku ponosi ona sama, a raczej jej "nadmiar". By lizać rany i stać się neseserkiem zaszywa się w górach, w uroczej miejscowości Lanckorona, gdzie ćwiczy silną wolę, walczy z kilogramami za pomocą diety proteinowej i wielogodzinnych ćwiczeń.

*Źródło zdjęcia: lubimyczytac.pl

Dalszy ciąg losów Róży z Wolskich i współczesnej historii Niny Hisch, czyli drugi tom Podróży do miasta świateł autorstwa Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk przedstawia sobą pewien dysonans.

Ciekawe losy Rose de Vallenord przedstawione na tle zawirowań politycznych i pierwszej wojny światowej kontrastują z banalną współczesną historią, jakich wiele na polskim rynku. Z przykrością stwierdzam, że rozdziały "współczesne" autorce nie wyszły. Mocno obniżyła loty. Historia Niny jest banalna, niespójna i naiwna. Momentami niestety "kupy się nie trzyma".

Połowa sierpnia była upiornie upalna. Niestety w temperaturach powyżej 28 stopni C mój organizm odmawia współpracy i jedyne do czego jestem zdolna to leżenie w zaciemnionym pokoju i powolne dogorywanie.