Pojawienie się w rodzinie nowego kuzyna wywarło ogromny wpływ na Potwory. A zwłaszcza na ich niczym nieograniczoną fantazję.

Od dwóch dni chodzą po domu, wlokąc ze sobą wszędzie album ze zdjęciami własnymi. Jako noworodki. Na porodówce. W domu. W wózku. W konfiguracjach rozmaitych. I zadają pytania:

- a kiedy?
- a dlaczego?
- a o której?
- a jak?
- a skąd krew?
- a kto  był?

Oczywiście pytania zadają obaj na raz, domagając się jednoczesnej odpowiedzi i rozstrzygnięcia, który z nich był bardziej "naj" (największy, najcięższy, najgrzeczniejszy, najgłośniejszy, najszybszy, najbardziej w nocy, najkrócej, naj...).

Potworek jednakże posunął się w swoich rozważaniach nieco dalej. Chciaż po tym, jak Potwór Starszy od jakiegoś czasu wmawia mi dziecko w brzuch, nic nie powinno dziwić...

Potworek snując myśli tak wolne, jak abstrakcyjne doszedł bowiem do następujących wniosków:

- Wiesz mamoooo - zagaił cichaczem - jakbyś tak chciała mieć nowego dzidziusia, to chyba będziesz musiała poczekać do weekendu.

Przyznam, że zbił mnie tym wyznaniem z tropu. O ile mnie pamięć nie myli, poczęcie, wynoszenie i urodzenie dziecka trwa nieco dłużej niż "do łikendu".

- Yyyy, do weekendu?
- No chociaż do piątku wieczorem - uzupełnił Potworek.
- Ale dlaczego tak?

Minę musiałam mieć nieco głupią, bo Syn popatrzył na mnie z politowaniem i uzupełnił błyskotliwie:

- No przecież tata wraca dopiero w piątek! A bez taty się nie da!

Hmmm.. i teraz ja mam zagadkę: uświadamiać go, że się da, czy zmilczeć :P

Są takie osoby, które w każdej sytuacji znajdą okazję, by podkreślić swoją wyjątkowość. Nawet jeśli to jest ślub kogoś innego, potrafią przyjść ubrane jak panna młoda (tak, tak!) tylko po to, by się wyróżnić.

Są również takie, które robią to zupełnie nieświadomie. I cały ich urok leży w tej nieświadomości własnego bycia wyjątkowym. Do takich osóbek należy Potworek, mały Narcyz.

Po długich miesiącach walki ze sobą, wielu godzinach walki z systemem, i wielu wielu minutach namawiania potomka do wyjścia osobista ciotka Potworka powiła dziecię.

Usiłując zwlec Potworka z łóżka z rana, nęciłam go zdjęciem świeżo nabytego kuzyna. Potworek z telefonem w ręce udał się w końcu do kuchni, zasiadł przy kubku herbaty i wpatrywał się w ekran.

Z pokoju obok nadciągnęło powłócząc nogi za sobą średniej klasy Zombie - Potwór Starszy. Potworek popatrzył na brata, spojrzał na ekran telefonu i zaanonsował:

- Dziecko się dziś w nocy urodziło! - podumał przez chwilę i najwyraźniej doszedł do jakiś nadzwyczajnych wniosków, którymi nie omieszkał podzielić się z bratem. - W nocy. - podkreślił. - Jak pan Jezus. I JA!

(z silnym akcentem na "ja" oczywiście).

Jest takie powiedzenie, że jeśli chcesz rozśmieszyć Najwyższego, opowiedz mu o swoich planach.

W zasadzie mogłabym to z czystym sumieniem przenieść na naszą codzienność, która toczy się siłą rozpędu i tylko dokładamy do tego koła zadań, jak koralików na szprychy.

A kiedy już mam zaplanowane wszystko pod linijkę i niemal co do minuty, przychodzi 5 rano, otwierają się drzwi i słyszę magiczne:

- Mamo, chce mi się pić!

Niby nic. Ale oprócz lampki przy łóżku, dającej łagodne mdłe światło, zapala mi się w głowie czerwona pulsująca jak na latarni morskiej wielka żarówka "coś jest nie tak".

Wiem, wiem, wiele osób w tym miejscu popuka się z politowaniem w głowę. A jednak, podchodzę do Potwora Mniejszego, dotykam owego czoła i już wiem, że wszystkie plany wzięły w łeb.

Naprawdę czasem chciałabym się mylić w swoich przeczuciach. Ale nie tym razem.

Termometr pokazuje magiczne 38,5 a na całym Synu Młodszym zaczyna pojawiać się jak nie_powiem_kto_bo_to_niepoprawne_politycznie na pasach wysypka. I co zobaczę ją w jednym miejscu, ta znika, by za chwilę pojawić się gdzie indziej.

Sezon na maraton po lekarzach otwarty...

We wrześniu Potwór Starszy dostał listę wytycznych "do nauczenia się i zaliczenia".
W dwóch terminach.
Przed dwoma różnymi osobami.
Termin pierwszy - połowa października.

W październiku przysiadł fałdów, 3 wieczory poświęcił na naukę.
Zaliczył.

Na kolejny termin dzień przed Wigilią spuściliśmy zasłonę milczenia.
Kto przy zdrowych zmysłach chodzi coś zaliczać w takich dniach?
Po południu?
A w zasadzie wieczorem?
Przecież to czas pieczonych pierniczków, kręconego maku, dekorowania choinki i śpiewania kolęd.
Potwór termin olał radośnie.

Następnego jednakowoż olać się nie dało.
Okazał się być ostatecznym.
Wyznaczonym na dziś.

Z niepokojem jednakże obserwowałam całkowity luz Potwora Starszego w tym temacie.
Zagadnięty kilkukrotnie przyznał, że nie nic jeszcze się nie nauczył.
A w ogóle to mu się nie chce.
No jak tak, to tak.

Niemniej w niedzielę z głupia frant zagadnęłam jeszcze raz, kładąc nacisk na kwestię DLACZEGO w zasadzie się nie uczy. Nie zależy mu? Termin odwołali? Postanowił zaprotestować? Odpowiedź jednakże przeszła moje oczekiwania:

- A bo pani powiedziała, że nawet jak się nie nauczymy, to i tak będziemy mieli to zaliczone.
- Aha.

Kurtyna.

Dziecię Starsze zmachane wczoraj straszliwie po treningu (trener przecząłgnął po feriach ze zdwojoną mocą) wlokło się do domu w tempie iście ślimaczym.

Myśli w jego głowie kotłowały się jednakowoż wprost proporcjonalnie w tempie posuwania jestestwa do przodu. Aż było widać, jak dym uszami idzie, a kulka Pomysłowego Dobromira tłucze się jak szalona po głowie.

Kombinował, kombinował i wykombinował w końcu:

- Mamoooooo - zajęczał.
- Tak, synu?
- Bo ja to bym chciał... bo ja to bym chciał... ja to bym chciał taki jeden dzień... BEZ ELEKTRONIKI!

!!!!!

Chyba się przesłyszałam! Patrząc podejrzliwie na Potwora, zaczęłam drążyć temat:

- Ale jak bez elektroniki?
- No żebyśmy sobie zrobili taki jeden dzień bez telewizora, telefonów, komputerów i w ogóle. Chociaż ja i Potworek, bo wy przecież z tatą pracujecie telefonami!

ALLELUJA!

- Ależ nie ma problemu, możemy zrobić taki jeden dzień. Na przykład w niedzielę. Bez elektroniki.
- Fajnie - ucieszył się Potwór Starszy - tylko ja nie wiem, co Potworek na to, bo on jest przyspawany do telewizora.

No tak - pomyślałam i w duchu przyznałam Synu Starszemu rację - dla Potworka to może być prawdziwy czelyndż... Chyba go trzeba będzie w jakąś głuszę wywieźć...