Wariacje (nie zawsze) na temat: czerwca 2016

#euro2016

6 faktów na temat meczu Polska-Portugalia, czyli co myślę o szansach reprezentacji ;)

19:08:00

A latem zakocham się na zabój!

08:00:00

Nareszcie przyszło lato, długie ciepłe noce, wieczory na balkonie przy piwku i niczym nieograniczona wolność ;) (o ile ktoś dzieci nie ma lub wie, jak im czas zorganizować). Patrząc na dorastające Potomstwo, zdałam sobie sprawę, że jeszcze chwila, malutki momencik i zaczną się pierwsze miłostki, wieczorne szlajanie za rękę i noce spędzane Thor wie gdzie.

W zasadzie sięgając pamięcią wstecz dziwię się, że jeszcze do takich sytuacji nie doszło, a z wakacji nie musimy przywozić walizki pamiątek "dla ukochanych". Dla mnie bowiem lato zawsze oznaczało nową miłość "na śmierć i życie", a że dzieckiem i młodzieżą byłam bardzo kochliwą, to i "tych jedynych" więcej mam na koncie niż włosów na głowie. Szkoda tylko, że w większości przypadków były to miłości platoniczne a obiekty moich westchnień często gęsto nie miały pojęcia o moim istnieniu ;)

PIERWSZY RAZ ZAKOCHAŁAM SIĘ W PRZEDSZKOLU

Źródło: babyonline.pl

Tak, tę pierwszą miłość wspominam z rozrzewnieniem. Miałam może ze cztery lata, raczej nie więcej, i zdecydowanie zbyt wybujałą wyobraźnię. On miał na imię Tomasz i miał rodziców lekarzy. Czego natomiast nie miał na pewno, to pojęcia o moim istnieniu.

Nie przeszkadzało mi to snuć śmiałych planów, obejmujących zarówno białą suknię z welonem, gromadkę dzieci, domek z ogródkiem i psa. Biorąc pod uwagę fakt, że ledwo od ziemi odrosłam, to jednak lepiej, że mnie nie zauważał. Mógłby uciec z krzykiem, a już na pewno nie zrozumiałby o co mi w ogóle chodzi.

W tym samym czasie kochał się we mnie na zabój (według relacji jego matki, zmuszonej na Dzień Kobiet kupować mi kwiatki) niejaki Radzio. Radzia pamiętam głównie dlatego, że podczas wycieczki do Większego Miasta, ktoś mu na ucho nadepnął. I nie mam tu na myśli kiepskiego słuchu muzycznego, a dosłowną sytuację.

Otóż ów Radzio schodząc z bardzo stromych schodów, potknął się i padł koleżankom i kolegom wprost pod nogi. Wyjątkowo niefortunnie, ponieważ zaaferowane Większym Miastem dzieciaki szły taranem i kilkoro z nich nadepnęło mi na głowę i wspomniane wcześniej ucho. Pecha chłopak miał najwyraźniej.

KOLEJNA MIŁOŚĆ DOPADŁA MNIE W PODSTAWÓWCE

Źródło: waszymzdaniem.blog.onet.pl

Taka "poważniejsza", bo zauroczeń po drodze kilka jednak było. Jedną z nich był niejaki Staś, z którym pasłam owce. I nie jest to żadna przenośnia, ponieważ moi dziadkowie byli nauczycielami szkolnymi. W szkole zaś odbywały się różnego rodzaju wakacyjne praktyki. Jedna z nich polegała m.in. na wypasaniu owiec, to jest spędzaniu całego dnia na pastwisku i pilnowaniu, co by się towarzystwo po kątach nie rozlazło.

Jak już niedawno wspominałam - wakacje są długie i często gęsto rodzice nie mają co z dziećmi zrobić. Ja na miesiące wakacyjne wysyłana bylam do dziadków. Dziadkowie zaś posiłkowali się swoimi wychowankami i upychali mnie od czasu do czasu po rzeczonych "pastwiskach". Nie powiem, miało to swój urok.

No i tak narodziła się miłość do Stasia... Jak on te owce pasł... Jak za nimi biegał. Jak one go słuchały... Do dziś wspominam! Ahhhh... ;)

Wracając do pierwszej szkolnej poważniejszej "miłości" - była to na oko siódma albo ósma klasa podstawówki (obecnego - jeszcze - gimnazjum), lato oczywiście, wieczorne spacery na plaży i powroty do domu "aż o 22." ;)

Zdaje się jednak, że ta miłość zakończyła się szybciej niż się zaczęła (choć miała swój mały kambek w liceum), kiedy to "narzeczony" przyszedłszy po mnie wieczorem uderzył do moich rodziców w te słowa:

Dobry wieczór! PrzySZŁEM po córkę!

No tak, przyszł przecie. Blisko było.

CZERWONE KORALE, MAJTECZKI W KROPECZKI I CZARNE JEANSY

Źródło: ask.fm

Końcówka podstawówki to w ogóle był okres, kiedy moi rodzice musieli mocno trzymać nerwy na wodzy, bo dostarczałam im wrażeń często i spektakularnie. Pomysły miałam jak zwykła nastolatka, ale ojciec chyba żałował, że nie da się mnie gdzieś zamknąć albo chociać pozwolenia na broń uzyskać.

Przekonana byłam wówczas o swej atrakcyjności wielce (co mi później równie szybko jak i na zawsze przeszło): krótka mini, grzywka a la Sabrina czy inna Sandra i skórzana kurteczka. Jak na lata 90 sam sex :P

O tematach damsko-męskich raczej nie miałam wiekszego pojęcia, ale od czego jest wyobraźnia. A ta jak zawsze podsuwała mi natrętnie ten sam obraz: biały welon, dzieci, psy, koty i inne domki. Repertuar miałam dość ograniczony.

Tym razem moim wybrankiem stał się osiedlowy lowelas, którego wraz z koleżanką ochrzciłyśmy wspaniałym mianem "Czarne Jeansy" (nie trzeba być Einsteinem, by zgadnąć dlaczego ;) ). Niestety jego imienia nie udało mi się poznać. Ale domek mieliśmy całkiem wypasiony...

THE NEVER ENDING STORY

Źródło: stylowkidlanastolatek.pl

I tak mijało lato za latem, obiekty westchnień zmieniały się jak w kalejdoskopie, a w mojej głowie wciąż było pstro ;)

Mam nadzieję jednak, że tej "kochliwości" mimo wszystko nie udało mi się przekazać Potworom w genach. Inaczej ciągle będą zmieniać te nieszczęsne obiekty "jak rękawiczki", ciągle szukając coraz bardziej doskonałego egzemplarza.

Niemniej jedno jest pewne: jak już go znajdą, to się go jak rzep psiego ogona i zaduszą tą swoją miłością. Aż biedaczysko ucieknie na drugi koniec kraju :P

Ps Jakby się tak dobrze zastanowić... jednak się cieszę, że nie mam córki ;)

#planynawakacje

Co zrobić z dziećmi w wakacje czyli odwieczny dylemat rodzica dziecięcia w wieku szkolnym.

11:54:00

Nadejszła wiekopomna chwila... Gawiedź odebrała świadectwa, zebrała oklaski, pochwały, nagrody oraz zainkasowała pochwały w papierku, skrzętnie chowając je do portfela, a ten głęboko gdzieś, żebym przypadkiem nie znalazła. Tak na wszelki wypadek. W końcu nie wiadomo, co strzeli mi do głowy na widok "żywej gotówki" walającej się po domu.

Otóż, drodzy Państwo, mamy WAKACJE! Nareszcie! Ponad dwa miesiące niczym nieograniczonej wolności (buhahahahaa), swobód wszelakich wstawania w południe, gnicia w pościeli do późnych godzin oraz chodzenia spać, o której się chce.

Albo niechodzenia wcale. Pełen luz. Zero dyscypliny. Idźmy na żywioł!

WITAJ JUTRZENKO SWOBODY!

Poniedziałek. Pierwszy dzień urlopu po zakończeniu roku szkolnego. Leniwy jak ulubione pierogi Potworów... Cholera, właśnie sobie przypomniałam, że wygodne czasy obiadów w szkole uległy redukcji na długie 10 tygodni. Trzeba się będzie znów zmóżdżać i kombinować jak koń pod górę, by wymarzony posiłek Synów był nie tylko smaczny, ale i choć odrobinę zdrowy. Znając ich możliwości, mogliby jeść przez owe 10 tygodni li i jedynie naleśniki z nutellą.

Zatem poniedziałek. Pierwszy dzień urlopu po zakończeniu roku szkolnego. Szalona godzina 7 rano (nareszcie nie 5.), o której to do mojej sypialni wtacza się Potworek z hasłem:

Mamo, siku!

Co on może ode mnie chcieć? Przecież duży już jest, do toalety sam nie trafi?

No to idź! - wspinam się na wyżyny empatii.

Ale przecież mówiłaś, że mamy dziś badania zrobić.

No tak, dobrze że chociaż dzieć pamiętał. Tyle w temacie leniwego poniedziałku, pierwszego po zakończeniu roku szkolnego. Zamiast słodkiego rozgardiaszu i pójścia na żywioł, mamy najbliższe godziny zaprogramowane co do minuty.

Siku w pojemnik, szybki prysznic, błyskawiczne suszenie włosów i sprint do labu, co by się ewentualne bakterie w pojemniczku nie zaczęły mnożyć jak szalone, bo wtedy to nam wakacje szlag trafi na bank.

Zdążyłam. Uff, mamy godzinę 9. Co by tu zrobić z tak pięknie rozpoczętym dniem?

ZAPLANUJMY WAKACJE, czyli co zrobić z dziećmi...

Odkąd Potwory trafiły w czułe objęcia placówek opiekuńczo-wychowawczych, miesiące letnie są dla mnie czasem wiecznych kombinacji. Kto i ile urlopu weźmie? Kiedy? Co zrobić z pozostałym czasem wolnym kochanych dzieciątek, wszak nie da się wziąć wolnego na całe dwa miesiące, a czasem i dłużej.

Od dobrych kilku lat bierzemy z Mężem urlop na tak zwaną "zakładkę", rezygnując ze słodkiego tete-a-tete przez 3 tygodnie w roku. Nie mówię, że miało by ono być sam na sam, ale żeby chociaż w ogóle. Tymczasem, jak nam wypadnie tydzień wspólnego urlopu, to jest święto lasu i odpust na ulicach.

W tym roku wspólnego urlopu nie będzie z powodów rozmaitych. Ma to jednakowoż swój plus - Potwory zostaną zaopiekowane niemal w 50% !

Jakie bowiem mamy opcje wakacyjne, jeśli nie należymy do jednej z kilku szczęśliwych grup zawodowych, mających wolne miesiace letnie (albo chociaż ich część)?

1. Wspomniany wcześniej urlop - dwa w porywach trzy tygodnie wolne od pracy na zakładzie, przeznaczone na szeroko rozumiany wypoczynek, w praktyce zaś będące orką na ugorze i wymyślaniem codziennych atrakcji znudzonej gawiedzi (o tym dlaczego nie powinno się organizować czasu dzieciom w 100% pozwolę sobie wypowiedzieć się w najbliższym czasie).

2. Dziadkowie względnie ciocie/wujkowie/kuzyni bliżsi i dalsi, ktokolwiek kto będzie w stanie poświęcić swój urlop i wolny czas, by wymyślać jak wyżej. Przyznam, że co roku korzystam z opcji upchnięcia Potworów dziadkom jednym i drugim na cały długi tydzień i jestem im za to dozgonnie wdzięczna (dziadkom nie Potworom), że taką możliwość mam. Całe 2 tygodnie zagospodarowane! (czyli zostaje jeszcze ze 3-4).

3. Półkolonie w szkole. Tak, tak. Istnieje jeszcze taka opcja. Na naszej wsi całe 2 tygodnie. Co prawda w godzinach słabo przystępnych pracownikom fabryki, zawsze jednak można spróbować nagiąć godziny pracy lub wcisnąć Potomstwu klucz na szyję. Niech się uczą samodzielności. I życia.

4. Obozy, kolonie, wyjazdy wakacyjne zorganizowane. Mają to do siebie, że zajmują czas w 100% i drenują portfel rodzica w 200%. Jednak 7-14 dni zaopiekowania Potworów wraz z posiłkami (!!) jest bezcenny. Z tej opcji również w tym roku skorzystamy. Niestety tylko połowicznie, ponieważ Potworek odmówił udziału w takich atrakcjach.

5. Półkolonie stacjonarne. Łączą w sobie zalety punktu 3 (zaopiekowanie) oraz 4 (zajmują czas przez cały pobyt rodzica na zakładzie), a także wadę punktu 4 (drenują portfel rodzica w 200%). Jednak szeroka oferta półkolonijna jest naprawdę warta rozważenia - dla każdego coś miłego: od sportu praktycznie każdej maści, po rozrywki laboratoryjno-plastyczne.

W tym roku korzystamy ze wszystkich tych punktów w różnej konfiguracji. Dzięki temu mam nadzieję, że uda mi się uniknąć różnych nieprzewidzianych sytuacji, a żaden z Potworów nie zafunduje atrakcji "nie do przewidzenia" (tfu, tfu, odpukać w niemalowane, splunąć za siebie i cokolwiek jeszcze innego, co zadziała!)

A Wy jakie macie plany na wakacje?

#fochichuj

Jestem Złą Matką

08:25:00

Co rano otwieram oczy i zastanawiam się, w jakim nastroju wstanie Potwór Starszy. Czy będzie to wersja "do rany przyłóż, jestem szczęśliwym dzieckiem, zrobię dla ciebie wszystko", czy raczej (częściej) Syn Starszy będzie robił wszystko, by mi udowodnić, jak Złą Matką Jestem.

Potworek jest pod tym wględem bardziej przewidywalny, ponieważ po chwilowej zawieszce (naprawdę już trzeba wstawać?) zrywa się na równe nogi i czerpie z życia pełnymi garściami z uśmiechem jak Joker, dookoła twarzy i takimż samym radosnym szczebiotem.

DLACZEGO DZIECI WYMAGAJĄ UWAGI, A NIEKTÓRE WYMAGAJĄ JEJ WIĘCEJ?

Potwór Starszy nie szczebiocze. Z rzadka się też uśmiecha. Zwłaszcza do mnie. I podejrzewam, że stan ten z racji jego wieku będzie miał tendencję wzrostową. Nauczyłam się już, że są momenty, kiedy trzeba go traktować ze szczególną ostrożnością, broń Boże nie pokazując, że człowiek się go boi (są i tacy).

To w gruncie rzeczy nie jest złe dziecko, choć powyższy opis mógłby to sugerować. Jest jednak dzieckiem szczególnie wrażliwym. Zwłaszcza na krytykę. Kiedy wszystko idzie po jego myśli, gotów jest interlokutorowi nieba przychylić (pod warunkiem, że będzie to zgodne z jego życzeniem). Jeśli jednak nie... drżyjcie niebiosa!

Syn Starszy ma własny pomysł na życie, a wychowywanie go bywa czasem istną orką na ugorze. Nie na darmo jednak sporą pulę genów zgarnął po mnie i jak to mówią niedaleko pada jabłko od jabłoni...

Jeśli jednak te jabłka ze sobą zadrą, oj bywa... soczyście!

Bywa, że niebo płacze.

Bywa, że piekło się rozstępuje.

MATKA POLKA SAMO ZŁO!

Chyba nie jestem dobrą matką. A przynajmniej nie wystarczająco dobrą dla Potwora. Co któryś poranek (jeśli nie codziennie) zgarniam na to dowody.

I tak dziś na przykład dowiedziałam się, że:

To że wstał sam z siebie nie oznacza, że mogę założyć (i wymagać), żeby się od razu ubrał.

Po cholerę w ogóle trzeba wstawać tak rano? Nie mogłabym jeździć do pracy na 9?

(i najlepiej wracać o 13)

Mogłabym pomagać w porannym ubieraniu (buhahahahaha).

Mycie zębów jest potwornie energożerną czynnością, trzeba na to zebrać siły!

Kubek nie chce sam pójść do zlewu (o wskoczeniu do zmywarki nie wspominając nawet).

Piżama odmówila udania się do łóżka.

Butom, plecakom, workom na wf (wszystko w liczbie mnogiej) jest bardzo dobrze w przedpokoju i nie wymagają żadnego sprzątania, o co mi chodzi.

Ile razy można temu kotu balkon otwierać i zamykać i dlaczego zawsze musi to robić on?!

Okej, jak już musi, to pójdzie do tej piekarni wybrać sobie coś na śniadanie, ale naprawdę przesadzam i mogłabym sama wiedzieć, na co dziś będzie miał ochotę.

Dlaczego mu nie przypomniałam, że kapcie już zabrał ze szkoły? Teraz będzie musiał chodzić w sandałach, a na halę sportową to go w ogóle nie wpuszczą.

Po cholerę mu ta butelka z wodą, musi ją teraz ciągle nosić i nosić, a i tak nie będzie miał kiedy pić (30 stopni zapowiadają, ale co tam...).

I jeszcze parę innych niuansów.

TO JEST NAJGORSZY DZIEŃ JEGO ŻYCIA! (któryś z kolei, bo ten tekst to słyszę nieprzerwanie od co najmniej 5 lat, w ogóle straszne życie to dziecko ma!)

Oczywiście wszytko wypowiadane na fochu ogromnym, tonem takim, że człowiek od razu leci sobie żyły podciąć, z miną Frankensztajna. Plus trzaskanie drzwiami, westchnienia znowu ja?? i i co jeszcze ode mnie chcesz?

A w ogóle to wszystko jest moją winą, bo jakbym nie krzyczała i nie poganiała, to by było lepiej (i siedzielibyśmy tam do dwunastej, a co niektórzy o 8. rano muszą być na zakładzie).

Mam wrażenie, że najlepiej to by było, jakby mnie w ogóle nie było. To by dopiero był chill...

* zdjęcia zaczerpnięte z portali kwejk.pl i wykop.pl

#chceto

Dlaczego nie powinnam adoptować psa?

11:27:00

Jakiś czas temu odwiedziliśmy z Synem Młodszym schronisko dla zwierząt. Cudowne miejsce, w którym opiekunowie robią naprawdę kawał dobrej roboty i poświęcają swoim podopiecznym mnóstwo czasu i energii. Zerwaliśmy się zatem bladym świtem w sobotni poranek, by porobić uroczym psiakom sesję foto. Syn Starszy z racji wczesnej godziny (o 8. rano to się człowiek na drugi bok przewraca, a nie z domu wychodzi podobno) odmówił udziału w wycieczce, czego potem bardzo żałował.

Przyznam, że jechałam tam z duszą na ramieniu. Schroniska jako takie nie kojarzą mi się pozytywnie. Raczej mam wizję przytuliska, w którym na 2 m2 kotłuje się stado psów, podgryzając siebie nawzajem, a opiekunowie raz na jakiś czas rzucą ochłap mięcha pomiędzy tę sforę. Również opowieści różnej treści bliższych i dalszych znajomych nie napawały optymizmem.

NIE Z TEJ BAJKI

Kiedy jednak przyjechaliśmy na miejsce, naszym oczom ukazał się widok wręcz wspaniały. Ogrom metrów kwadratowych wybiegów różnych, otoczonych porządną siatką. Wszystko pięknie uporządkowane, trawka przystrzyżona. Całkiem jak w Uni!

Pierwsze wrażenie okazało się być tylko wstępem do tego, co zobaczyliśmy potem. Miałam wrażenie, że znalazłam się w jakiejś innej bajce i że takie rzeczy tylko w Erze. A jednak, jak widać, jeśli się chce, to można.

Zwierzaki co prawda przebywały za siatką, w klatkach, ale nie w ilościach zatrważających na metr kwadratowy, tylko miały całkiem sporo luzu ;) Przecierając oczy ze zdumienia zabraliśmy się do roboty. Zdziwienie jednak sięgnęło zenitu, kiedy okazało się, że opiekunowie potrafią o każdym z tych zwierzaków powiedzieć całkiem sporo: o jego historii, cechach charakteru, które można dotykać, a którego lepiej nie. Bajka.

ZAKOCHALIŚMY SIĘ!

Zakochaliśmy się z Synem Młodszym natentychmiast. W każdym z nich.

W każdym kłębku merdającym ogonem z radości, że ktoś poświęca mu trochę czasu.

W każdej mordce śmiejącej się na nasz widok.

W każdym jednym futrze.

Bez wyjątku.

A kiedy na wybieg wpadło stworzenie wielkości małego cielaka i z tupotem ogromnych łap pognało w stronę Potworka, serce mi zamarło.

Pożre go w całości! Albo stratuje. Stratuje jak nic! - przemknęło mi przez głowę.

Tymczasem cielak o uroczym imieniu Szura (aka Szurnięta) rzeczywiście wpadł na leżącego na palecie euro Potworka i z całą mocą swojego ciała zaczął go wylizywać, wywołując niekontrolowane wybuchy radości Syna Młodszego.

Kilkadziesiąt kilo miłości, inaczej się tego nie da określić <3

#CHCETO

Wnioski z naszej wizyty tam nie mogły być inne. Od wielu tygodni każdemu z nas (prócz Męża of kors, który zawsze jest w opozycji) kiełkowała w głowie myśl, która nagle z wizgiem eksplodowała: chcemy psa!

I się dopiero zaczęło. Oczywistym jest, że wszyscy dookoła, z Mężem na czele, chcieli, chcą i będą chcieli nas od tego chciejstwa odwieść. Już widzę te spojrzenia pełne politowania i argumenty nie_do_odrzucenia. Wśród nich koronnymi są:

Zwariowałam! (całkowicie!)

Mało mam zwierząt?

Kto się nim zajmie?

Nie dogada się z kotami!

Nie dogada się z dziećmi!

Nie dogada się z Mężem! (no to na pewno, raczej Mąż z nim :P)

W ogóle z nikim się niemota nie dogada!

Co z nim zrobimy na wakacje?

Kto z nim będzie wychodził?

Pies to obowiązek! (jakbym nie wiedziałą)

Znowu się chcę uwiązać (no ale to ja, nikogo innego nie wiążę!)

Dokładam sobie obowiązków! (SOBIE!!!)

Zrozumiałabym, gdybym dokładała tych obowiązków komuś. Ale jednyną obciążoną osobą w tym całym interesie będę ja. A ja się na to piszę. Wszystkimi czterema łapami.

LET'S ADOPT, CZYLI DLACZEGO PROCEDURA ADOPCYJNA NIE JEST PROSTA?

Nikt nie wyda nam psa, bo tak. Bo taki śliczny, bo nam się podoba, bo takie ma uroczo klapnięte uszko. Nie!

Procedura adopcyjna jest dużo bardziej "skomplikowana". Co prawda nikt nie prześwietla naszej rodziny trzy pokolenia wstecz, ale wyobrażenie, że idę, biorę i mam, i jeszcze mnie po rękach za to całują, jest z założenia błędne.

Zaczyna się od rozmowy i dobrania psiaka pod warunki, w których ma się on wychowywać. Jeśli okaże się, że żadne ze zwierząt takich nie spełnia albo nie spełniamy ich my, nikt nam psa nie wyda. Choćbyśmy mieli najpiękniejszy dom na swiecie i przywiązalibyśmy się sznurami do płotu schorniska.

Tak, tak wiem. Zwariowałam. Kolejna zachcianka. Nie mam innych kłopotów, to sprawię sobie sprawię.

Mąż nadal liczy na to, że mój charakter zdyskwalifikuje mnie w drodze do potencjalnej adopcji psa ;)

#perfectionsucks

5 powodów, które sprawiają, że nie jestem perfekcyjna

08:11:00

Źródło

Zainspirowana pewnym wpisem, na jednym z blogów, które podglądam, zaczęłam analizować siebie i swoje życie. A raczej moje oczekiwania względem niego.Wniosek jest bardzo prosty: nie jestem perfekcyjna, mój dom jest daleki od perfekcyjności, dzieci są wspaniałe, ale nijak nie przypominają tych ze stockowych zdjęć. Czy jest mi z tym źle? Czasem tak.

Znacie to uczucie, kiedy patrząc na jakieś zdjęcie wrzucone do sieci (makijaż, mieszkanie, stylówka etc.) zastanawiacie się, dlaczego u Was tak nie jest? Odkąd przeczytałam i zobaczyłam na własne oczy, jak wyglądają w całości mieszkania, potrawy itp. wrzucane na ślicznych instagramowych zdjęciach do sieci, spinam się trochę mniej.

Jest jednak kilka czynników, które sprawiają, że raczej nigdy nie dotrę do wyspy z napisem "perfekcyjność". Inna kwestia, czy w ogóle chciałabym tam dotrzeć. Ale "do brzegu".

OCZEKIWANIA VS. RZECZYWISTOŚĆ, CZYLI 5 OZNAK, ŻE DALEKO MI DO PERFEKCYJNOŚCI

Tych oznak i powodów, które sprawiają, że daleko mi do perfekcyjności z całą pewnością znajdzie się znacznie więcej i obawiam się, że na pięciu to się może nie skończyć, ale postaram się wybrać te najbardziej rzucające się w oczy.

#1 Moje mieszkanie nie wygląda jak z obrazka.

Wstaję rano z łóżka i już na dzień dobry włażę na sztangę/klocek lego/porzuconą skarpetkę/resztki kociego śniadania/dodaj dowolne. Przysięgam, że jak się kładłam, to tego tam nie było! Zawędrowało pod moje łóżko nocą. Podstępem.

Rozglądam się dookoła. Mimo iż sprzątałam nie dalej jak wczoraj wieczorem, po całym mieszkaniu porzucone są kubki, talerzyki, ubranka, książki, piloty, słowem: porządku idealnego brak.

#2 Co z tym porządkiem?

Ile bym w domu nie sprzątała, nie testowała kątów białą rękawiczką i nie zamiatała śmieci pod dywan, zawsze znajdzie się jakiś zakamarek, z którego wyłazi kot. Albo dwa. Pal licho, jeśli to będzie tylko zakamarek. Gorzej, że często gęsto te koty rozwalone są po całej chałupie, a mi pozostaje siąść i płakać. Jak ten Syzyf toczę swój kamień...

Źródło

#3 Lustereczko powiedz przecie...

Po zlustrowaniu mieszkania czas na własny wizerunek. O matko i córko! To jednak był błąd. Gdzie to nienagannie wypielęgnowane oblicze, delikatny makijaż, uwodzicielskie spojrzenie? Zamiast nich w lustrze wita mnie jakasz maszkara z rozmazanym okiem (przecież zmywałam je wczoraj!!!), zapuchniętymi powiekami i ustami ala Angelina Jolie. Bez wypełnienia kwasem hialuronowym! To ostatnie to chyba jedyna zaleta, niestety znika jak tylko moja twarz przestaje przypominać opuchnięte zwłoki.

Nic dziwnego, że Mąż zwiał na drugi koniec świata i ogląda mnie tylko czasem. Kto by zniósł taki widok na co dzień? ;)

#4 Czy wspominałam już o włosach?

Jak to jest, że niektóre kobiety mają cudownie wypielęgnowane włosy, które nie wymagają żadnych zabiegów? Albo ich minimalnego nakładu. Że wystarczy, by spięły włosy i już wyglądają jak milion dolców?

Ja to mogę wyglądać co najwyżej jak 100 peso. Moje włosy są równie oporne jak cała reszta. Im bardziej je usiłuję okiełznać, tym większa szansa, że efekt będzie zerowy. Prostowane, puszą się tuż po wyjściu z domu. Nie prostowane, odginają się pod kątem prostym tuż nad uchem.

To może zwyczajnie zaprzestać stylizacji? Powodzenia! Próbowałam. Wyglądam jak skrzyżowanie zużytego mopa z maltańczykiem. Sam sex!

#5 Po włosach czas na paznokcie.

Niewątpliwą ich zaletą jest to, że nie są obgryzione. I na tym się pozytywy w sumie kończą. Lakier trzyma się na nich góra 2 dni, hybryda podchodzi pęcherzykami już pierwszego wieczora, a po tygodniu wygląda jak idź stąd i nie wracaj.

Gdzie te wypielęgnowane, zadbane dłonie z obrazków? Z codziennie innym manikiurem. Bez wygryzionych skórek i innych!

JAK PSU Z GARDŁA WYCIĄGNIĘTA!

Jak byłam dzieckiem mama zżymała się, że na mnie ubrania wiecznie wyglądają jak psu z gardła wyciągnięte. Niestety, zostało im tak do dziś. Prasowanie ogarnęłam co prawda za dość wczesnego dzieciństwa, niestety często gęsto albo zrobi mi się dość złośliwa zapraska, albo żelazko wypluje z siebie mieszakę wody z kamieniem na samym środku białej bluzki. Tuż przed najważniejszym spotkaniem w życiu...

Czasopisma modowe, blogi ze stylówkami... to nie dla mnie. Kiedyś kupiłam sobie wspaniałe pomarańczowe futerko. Cudo! Na zdjęciu modelka wyglądała tak, że każdy facet rzuciłby się na nią na ulicy nie pytając o płeć, wiek, czy pochodzenie.

A ja? Po założeniu go bliżej mi było do tego obywatela:

Źródło

Świat mody też nie dla mnie.

NIEDALEKO PADA JABŁKO OD JABŁONI

Dzieci, ach te dzieci. Moje wspaniałe Potworki. Urocze, piekielnie inteligentne, bystre (czasem aż za bardzo). Nie bez powodu mają takie przydomki, a nie inne ;)

Kiedy inne dzieci idą do szkoły w wyprasowanych ubrankach, czyściutkich bucikach, eleganckich koszulach - moim przy śniadaniu wyląduje jogurt na czarnej koszulce. Albo pasta do zębów kapnie prosto na świeżo wyprasowane spodnie. I zostaje w nie wtarta rączką umazaną miodem.

Fryzury - zupełnie jak u mamusi. Bezzębne uśmiechy... no dobra, to na szczęście jest etap przejściowy ;)

Plus charrakterrrki iście rodem z włoskiej familiji. A mogłam być matką nudnych, odprasowanych i do bólu grzecznych angielskich lordzików, na fotografiach pozujących z pięknie wystudiowanym uśmiechem.

Nuda prawda? ;)

Żródło

PERFECTION SUCKS

Na pewno zapomniałam wspomnieć o milionie innych czynników, które stają na drodze do bycia perfekcyjną. Ale, przyznaję bez bólu, kompletnie mi na tym nie zależy! Owszem, czasem podejmuję próby dostosowania się do katalogu. Jeszcze się nie zdarzyło, by któraś zakończyła się powodzeniem!

Perfekcyjność to nuda. To ciągłe spinanie d..., by nie wyjść z ram. By przez przypadek jakiś włos nie wymknął się spod kontroli. By dzieci nie odstawały od założonych ram.

To ciągłe pilnowanie języka (dama nie przeklina!), nakładanie masek i udawanie, że nie jesteśmy sobą.

Nuda!

Choć nie powiem, bardzo fotogeniczna ;)

#cyfryzacjarzeczywistości

Dzieci elektroniki, czyli czy da się wychować dziecko bez dostępu do cyfrowej rzeczywistości.

14:30:00

Dzieci elektroniki - oto nasza codzienność, przyspawane do telefonów, tabletów, telewizorów, komputerów, a nawet zegarków elektronicznych... Co prawda określenie brzmi prawie jak "dzieci kukurydzy", ale miejmy nadzieję, że nasz koniec nie będzie równie spektakularny ;)

Czy w dzisiejszych czasach da się wychować dziecko bez dostępu do elektroniki? Nie chodzi o ograniczenie dostępu dla rodzica oczywiście, bo to jest fizycznie niemożliwe :P W końcu ledwie człowiek oczy otworzy, już sięga po telefon. Niby tylko po to, by sprawdzić która jest godzina, za chwilę jednak okazuje się, że dziwnym trafem włączyła się i poczta, i fejsbuk, i instagram... I O MÓJ THORZE - minęła już godzina! Kiedy ja się pytam? Kiedy???

NIEDALEKO PADA JABŁKO OD JABŁONI.

Przy czym słowo "pada" jest tu kluczowe. Jakiś czas temu czytając pewną prześmiewczą stronę na fejsiku (jakżeby inaczej!), dotarłam do informacji o pewnej mamusi, która zdołała niemowlęciu ajfonikiem wydrążyć dziurę w głowie. Jak? Otóż ówże ajfonik spadł dziecięciu na łepetynę, kiedy matka karmiła je (o zgrozo!) cycem. Kilkukrotnie. Wbijał się w mięciutką skórę głowy z takim uporem, że wydziobał dziurę. Kropla drąży skałę...

Wracając do tematu: czy da się wychować dziecko bez dostępu do elektroniki? Well.. niby się da, ale po co? Przykład idzie z góry. Nic więc zatem dziwnego, że dziecko które obserwuje rodziców przyklejonych do ekranów smartfonów/tabletów/pecetów mniej lub bardziej osobistych, również chce zaznać tej "zakazanej" rozrywki.

Co więcej - wiele firm edukacyjnych oferuje naukę nie tylko z podręczników, ale również przez platformy internetowe, płyty CD, aplikacje mobilne, tym samym z góry zakładając, że dziecko ma dostęp do tych źródeł. Ot, cywilizacja. Oczywiście, dużo łatwiej jest nauczyć się języka metodą pełnego zanurzenia, co do tego nie mam wątpliwości. Czasem jednak wolałabym, by Potwory trochę mniej czasu spędzały przed aplikacjami na smartfony, a więcej biegając po boisku (może zostaną drugim i trzecim Kapustką? ;)).

WSPIERAM ZAMIAST ZAKAZYWAĆ.

Z bólem przyznaję, że Potwory też zdążyły posmakować tego owocu cywilizacji. Dlaczego z bólem? Dlatego, że ten proces się nasila (i pewnie będzie coraz bardziej), koledzy w szkole grają i korzystają z komputerów, rodzice (czyli my) często pracują w domu przed ekranami laptopów, to i Potwory dążą do posadania własnych egzemplarzy.

Czy warto im tego zakazywać?

Moim zdaniem nie. Warto natomiast kontrolować czas, jaki spędzają ze ślepiami wlepionymi w ekrany. Warto sprawdzać, w co grają. Warto pokazywać, że nie tylko gry są fajne, ale że w prosty sposób mogą też doskonalić języki, wiedzę z zakresu geografii, historii, chemii, progarmowania, whatever... Możliwości są praktycznie nieograniczone.

Muszę przyznać, że nie jestem fanem gier komputerowych. Ani takich na PS czy X-boxa. Nie lubię, nie gram i nie chciałabym chyba znać. Ale mając "na stanie" dwóch synów siłą rzeczy pewne tematy musiałam sobie przyswoić i przyjąć do wiadomości. Na przykład takie istnienie Minecrafta, czy innej Fify.

Potwory grają. Dwa razy w tygodniu, czasem mniej. Czasem ciut więcej, jak się zagapię. Grają też koledzy, koleżanki, tematy gier są szeroko dyskutowane podczas spotkań w tajnych kryjówkach na placu zabaw czy osiedlu (tak, tak, moje dzieci mają tajne kryjówki!).

Czy jeśli nie chcę, by moje dziecko było "odmieńcem" powinnam się zgadzać na tę formę rozrywki? Na pewno zgadza się i wspiera Mąż...

WE WSZYSTKIM NALEŻY ZACHOWAĆ UMIAR

Podejrzewam, że jak w każdym temacie, tak i w tej kwestii sprawdzi się złota zasada: we wszystkim należy zachować umiar.

Oczywiście, jak długo będę miała na to wpływ, tak długo nie będę się zgadzać na to, by Potwory spędzały 99% swojego czasu z elektroniką w łapie (no chyba, że będzie to aparat foto ;) ).

Mając jednak na uwadze własny tryb życia, wymagania dzisiejszej rzeczywistości, rynku pracy, edukacji i całego tego świata, który nas otacza, nie mam zamiaru tematu demonizować.

To prawie jak z jedzeniem czekolady: jeśli będę sobie jej odmawiać stale i bez przerwy, skończę jak mer miasteczka Lasquenet, obżerając się nią bez opamiętania.

Źródło

I podejrzewam, że tak samo by było, gdybym Potworom zabroniła całkowicie lub bardzo mocno ograniczyła wszelkie kontakty z elektroniką. Skończyło by się ukradkowym graniem, chowaniem przede mną i ukrywaniem tego, co robią.

To ja już wolę mieć kontrolę nad tematem, a czasem nawet wziąć udział w tej "haniebnej" zabawie ;) Nawet jeśli czasem dzwoniąc (!) do Syna Starszego z pytaniem, co robi, usłyszę:

- Napisałem ci na Viberze. Sprawdź sobie...

#legalnablondynka

Legalna blondynka

22:10:00

Odkąd pamiętam farbuję włosy. Zaczęło się chyba w końcu podstawówki (wtedy jeszcze ośmioklasowej, proszę się nie oburzać aż tak bardzo) i trwa do dziś. Miałam krótki epizod pomiędzy, ale ten kolor myszy spod ogona, który wykwitł na moim skalpie nie nadawał się absolutnie do niczego, poza zakryciem go czymś bardziej intensywnym.

Miałam na głowie już chyba wszystkie możliwe kolory: od niemalże przezroczystego blondu, poprzez całą gamę odcieni rudości i brązów, aż do ciemnej "gorzkiej" czekolady. Jedyne czego nie udało mi się na czerepie osiągnąć to intensywna zieleń i granatowa czerń. Ale w zasadzie wszystko przede mną ;)

Oczywiście moim najbardziej ulubionym kolorem jest rudy: charakterny i niepokorny. Kocham go miłością wielką tak samo, jak Mąż go nie lubi. Ma jednak tego pecha (Mąż, nie kolor), że w tej jednej jedynej kwestii (hahahahaha) nie zamierzam się poddawać :P Sądzę, że przyjął już zasadę, że jak się nie ma, co się lubi, to się lubi co się ma!

A może to właśnie ten kolor stał się powodem jego jakże ochoczej emigracji???

KOLOR JEDNAK MA ZNACZENIE!

W czasach, kiedy wychodziłam za mąż, na mojej głowie królował przepiękny blond, czyniąc ze mnie niewiastę bardzo łagodną, cichą i pokornego serca. Wiem, co sobie właśnie niektórzy pomyśleli, Mąż jednakże dał się na to nabrać :P (i nie, nie jest to powód do unieważnienia małżeństwa, ja charakteru nie zataiłam, ino go nieco... przytłumiłam).

Tenże blond miał to do siebie, że usprawiedliwiał niemal każdą moją głupotę. Kto w końcu nie zna kawałów o blondynkach? Im się wybacza przecież wszystko!

Po szalonym okresie skalpu koloru jajecznicy, kurczaka prosto z fermy (jeszcze nieoskubanego) i kurzego żółtka na mojej głowie nareszcie zagościły rudości. Ale jak to mówią, charakteru nie da się oszukać. I jak ktoś mentalną blondynką jest, to i nią pozostanie.

KOCHANIE, ZABIŁAM TELEFON.

Nie, nie jest to żadna przenośnia. Wzięłam i zabiłam. Niemal na śmierć. W trakcie rozmowy, w połowie zdania. Interlokutor wyjątkowo mnie nie wkurzył i nie rzuciłam przedmiotem o ścianę. A może zwyczajnie popełnił samobójstwo? Telefon, nie rozmówca.

Dość, że spadł wprost z mojego ramienia, którym go wdzięcznie podtrzymywałam w trakcie rozmowy, wprost na dywan. Niestety ekran nie zniósł tych wzruszeń i w końcu pękł. Niczym lustro Królowej Śniegu. Na tysiące malutkich kawałeczków. I tym samym przestał się nadawać do rozmowy. I w zasadzie do czegokolwiek innego też.

LEGALNA BLONDYNKA.

Cóż było robić? Kommt Zeit, kommt Rat, jak to mawiają sąsiedzi zza miedzy. Wygrzebałam zatem z szuflady zastępczego złomka, którego nienawidzę tak serdecznie, że niemal nie przyjmuję do wiadomości jego istnienia. Tym razem jednak przypomniało mi się, że ta bezandroidowa zołza gnije gdzieś na dnie. Rychło w czas, ale na sytuację awaryjną jak znalazł.

Wyciągnęłam, upchnęłam w niego co trzeba, włączyłam.

Nie działa!

Niemożliwe!!! Mi nie będzie działać? Mi???

Po 40 minutach walki z badziewiem zadzwoniłam do Męża z drugiego telefonu. Cała dumna i blada. Zdaje się jednak, że ta rozmowa bez żadnych problemów mogłaby stać się treścią niejednego kawału o blondynkach:

- Kochanie, zepsułam telefon. Nie, nie ten. Ten drugi. Ale to nic, mam zapasowy. Tylko nie wiem dlaczego, karta SD tak dziwnie do niego wchodzi. Jak to on nie ma wejścia na SD? Przecież ma! Weszła tam. Czy sprawdzałam? No nie, nie sprawdzałam. Nie, nie dzwoniłam z niego jeszcze. Nie wiem, czy działa. Mam spróbować ją wyjąć? Hmmm... poczekaj... Wiesz, chyba się nie da. No nie chce wyjść...

Kolejne 40 minut zajęło mi wyciąganie karty SD z gniazda microSIM. Bez SIM jakoś nie chciał łączyć. I to jednak było gniazdo SIM, a nie SD.

Ten model nie ma SD.

Ps. Mąż chce, żeby przestała udawać i jednak wróciła do tego blondu... Niedoczekanie!

#bezsilność

Bezsilność - uczucie, którego nienawidzę najbardziej.

08:57:00

*zdjęcie zaczerpnięte z sieci

Jest takie uczucie, w którym zawarta jest cała gama innych, z reguły negatywnych: złość, wkurzenie, oburzenie, irytacja, zdenerwowanie, niemoc, i wiele wiele podobnych. To uczucie to kompletna bezsilność. Kiedy nie wiesz już, co zrobić, jak się zachować, masz ochotę tłuc pięściami na oślep, nie patrząc na to, czy będą ofiary w ludziach.

Czasem to uczucie pojawia się znikąd. Po prostu zderzasz się ze ścianą i bach! Jest. Wielkie, pożerające duszę jak stugłowy smok. Czasem jednak narasta stopniowo. Jesteś pewien, że sobie poradzić, rozwiążesz sytuację, dasz radę. Kto jak nie ty? A jednak ta paskudna kropla drąży skałę twojej cierpliwości i w końcu napotykasz na mur. I wiesz już, że jest tylko jedno wyjście: odwrócić się i odejść, usunąć z drogi źródło lub zwyczajnie je zignorować.

Po pierwsze rzecz w tym, by doskonalić charakter!

Syn Starszy od prawie dwóch lat namiętnie trenuje karate. Na samym początku był szał! Oglądanie filmów, filmików na jutubie, icz-ni-sany non stop, kjaje wykrzykiwane na całe gardło ku niograniczonej wprost radości sąsiadów.

Potem była ciężka praca. Stopnie zdobywane z zapałem, długie godziny treningów w domu, doskonalenie postaw, zadawanych ciosów, ćwiczenie charakteru.

Po kilku miesiącach intensywnych ćwiczeń Potwór Starszy pojechał na obóz, na którym dowiedział się, iż po pierwsze rzecz w tym, by doskonalić charakter. Doskonalił zatem, codziennie, czasem mozolnie, bo dziecię jest strasznym uparciuchem i ciężko się czasem przez ten jego ośli upór przebić. Miał jednak w sobie dość samozaparcia, to i charakterek się kształtował odpowiednio.

Po pierwsze rzecz w tym, by etykietę szanować!

Szacunek - mam wrażenie, że to słowo przestaje mieć powoli jakiekolwiek znaczenie. Szacunek dla innych, ich osoby, poszanowania wartości. W natłoku zajęć, codziennym zabieganiu, gonitwie za nie wiadomo czym bardzo łatwo jest o nim zapomnieć, myśleć tylko o sobie, swoich korzyściach, za nic mając innych.

Staram się uczyć Potwory (i wydawało mi się, że na treningach "ducha" również ich tego uczą), jak ważny jest wzajemny szacunek do siebie i innych. Że nie wolno lekceważyć innych, że jeśli my chcemy, by nas szanowano, powinniśmy przede wszystkim sami siebie szanować, ale też szanować innych.

Na obozie karate Syn Starszy otrzymał zbiór zasad, których przestrzegać należy bezwzględnie. Jedną z nich jest właśnie szacunek: szacunek dla tradycji, szacunek do partnera, szacunek do kultury, i wreszcie szacunek do drużyny.

Co jest najważniejsze?

Ponieważ karatA stała się integralną częścią naszego życia, często jeździmy na zawody, pokazy, promocje tej jakże szlachetnej dziedziny sportu, kształtującej nie tylko ciało, ale także charakter. Często poświęcamy na to czas wolny, weekendy, popołudnia, bywa że i wieczory.

Chcemy pokazać Potworom, że są odpowiedzialni również za drużynę, za innych. Że trening to nie tylko przyjemność trenowania, ale także obowiązki, które mają względem swojego "teamu". Ciężko jest jednak tłuc im coś głowy, kiedy niemal na każdym kroku przekonują się, że wcale niekoniecznie tak jest.

W zeszły weekend odbywały się w naszej wsi Mistrzostwa. Potwór Starszy został wytypowany do startu indywidualnie i drużynowo. W niedzielę. O dziewiątej rano. Nie muszę chyba tłumaczyć, z jak wielkim entuzjazmem z jego strony spotkała się ta inicjatywa ;) Marudzeniu nie było końca.

Że niedziela.

Że dlaczego tak wcześnie.

Że wyspać się nie można.

Że przecież on codziennie rano musi wstawać.

Że pojedzie następnym razem.

Mąż zapodał gadkę umoralniającą: odpowiedzialność wobec drużyny, inni na niego liczą, impreza na pewno będzie fajna, i te sprawy.

I była naprawdę fajna. Dzieciaki wystartowały, zdobyły zasłużone miejsca, medale, były z siebie dumne. A rodzice z nich jeszcze bardziej.

Tyle tylko, że jak przyszło co do czego, okazało się, że wcale nie ten ich start był najważniejszy. Nie drużyna. Nie osiągnięcia. Najważniejsze, by organizator mógł się zaprezentować przed włodarzami. Przykre, ale prawdziwe. I dlatego za nic mając uczucia dzieciaków, ich zmęczenie materiału, to że wiele z nich musiało się zerwać z samego rano, by startować, kazał im czekać na medale i dekorację niemal dwie godziny.

Oj, doskonalili swe charaktery bardzo!

Najważniejszy jest "team"!

Zaliczywszy poprzedni weekend do wpadek organizatora (zdarza się!), postanowiliśmy puścić wydarzenie w niepamięć. Dlatego kiedy Syn Starszy został poproszony o udział w pokazie karate (oczywiście w niedzielę, jakżeby inaczej), potwierdziliśmy jego udział.

Jak jednak wiadomo, plany mają to do siebie, że często gęsto wymagają modyfikacji. Tak było i tym razem. Niecałe dwie godziny przed rzeczonym pokazem byliśmy jeszcze daleko w lesie, Mąż w pracy i istniała spora szansa, że możemy nie zdążyć.

Szybka kalkulacja, przeliczenie kilometrów na czas, zastosowanie logistyki wyższej i temat został z grubsza ogarnięty. Wykonałam jedynie telefon do organizatora, że możemy się chwilę spóźnić, niewiele, kilka minut, ponieważ jedziemy z większego miasta, ale będziemy na pewno, nie zawiedziemy, niech na nas poczekają.

O określonej godzinie wsiedliśmy z Synem Starszym w samochód i mimimalnie naginając przepisy udaliśmy się w drogę. Syn odliczał minuty, ja przeklinałam światła i przekonywałam go, że na pewno zdążymy, a jeśli nie, poczekają na nas przecież.

Dojechaliśmy DWIE MINUTY po czasie! Dwie minuty!

Wysiedlimy z Synem Starszym z samochodu i lecimy na złamanie karku.

- Mamoo, ja słyszę "icz-ni-san" - zauważył Potwór lekko zaniepokojony.

- Niemożliwe synu - uspokajam - dzwoniliśmy przecież, że na pewno będziemy. Spóźniliśmy się tylko 2 minuty. Na pewno na nas poczekali.

No niestety nie. Nie poczekali.

Zawód na twarzy Syna Starszego - nie do opisania.

Moja bezsilność - jeszcze większa.

A całe moje tłumaczenie, że najważniejsza jest drużyna - o kant d.. rozbić. Skoro drużyna nie mogła poczekać dwie minuty, wiedząc że jedziemy...

Złość.

Wkurzenie.

Oburzenie.

Irytacja.