Nie daje mi spokoju temat granicy wolności drugiego człowieka. Granicy wolności dziecka.
Czy robiąc coś dla jego dobra, ale wbrew jego woli - mamy do tego prawo?

Czy ja jako rodzic mogę tak mocno ingerować w wolność osobistą i "tykalność" dziecka, wiedząc że jest to działanie konieczne? Nawet wbrew jego woli? Nawet sprawiając mu ból? Nawet pozostawiając za sobą traumatyczne doświadczenia? Wiem, że nie mam wyjścia. A jednak sama nie chciałabym być traktowana w taki sposób. Mogę próbować tłumaczyć. Wtłaczać do głowy, że to dla jego dobra. Ale jednak naruszam tę przestrzeń osobistą. Działam siłą i z pozycji siły.

Potwór Młodszy z racji letnich wydarzeń okołoszpitalnych musi być poddawany codziennym skomplikowanym i bolesnym dla niego zabiegom. Wie o tym. Wie dlaczego, Często stara się zadziałać sam (pod naszą kontrolą), ale czasem wymaga interwencji rodzica. I zaczyna się dramat...

Krzyk.
Płacz.
Szarpanie.
Działamy na siłę, jeśli inaczej się nie da.
Dla jego dobra.

Ale kac moralny zostaje :(

Jest kilka kategorii telefonów, których nie lubię.

Najbardziej nie lubię tych w środku nocy. Nigdy niczego dobrego nie zwiastują. Jak nie jakieś nieszczęście, to inny świr dyszący w słuchawkę lub robiący w nią bógwico. Bleh.

Kolejne to takie, co dzwonią nad ranem. Kategoria w zasadzie podobna do poprzedniej, ale zdarza się, że to zwyczajne omyłki wyrywające człowieka z błogich objęć Morfeusza o czwartej nad ranem. Zdarzyło mi się tak. Uprzejmy głos o sile wodospadu poinformował mnie, że on właśnie wyjeżdża i przy granicy powinien być, jak dobrze pójdzie za 3 godziny. Jak się pospieszę to go dogonię. Już się rozpędziłam...

Są telefony-natręty. Dzwoni taki o 7 rano w sobotę, kiedy człowiek dopiero co zamknął oczy po całonocnej imprezie i beznamiętnym głosem informuje, że jak będę taka naiwna i dam się w trąbę zrobić, to on mi wciśnie super-hiper-duper drogie gary. Co to niemalże same gotują. Trzeba tylko... zazwyczaj już przy "dzień dobry" staram się przerwać i wyłączyć. Ale gdzie tam. Oni są gorsi niż Hary Kriszna i Świadkowie Jehowy w jednym. Emłejowcy cholerni.

Na takie telefony odpowiedzi mam kilka. Prócz tępego "pomidor" powtarzanego do znudzenia, poprzez wściekłe "którego 'nie' pan nie zrozumiał", aż po wysyczane "nie zgadzam się na nagrywanie tej rozmowy, mam powiadomić odpowiednie instytucje". Odpowiedzi na ten ostatni blef jeszcze nie opanowali, więc jak ktoś ma ochotę skorzystać, to bardzo proszę ;) Bi maj gest.

Te telefony jednak, które przyprawiają mnie o drżenie rąk i nerwową wysypkę, zazwyczaj dzwonią z zaskoczenia. W zasadzie mają szczęście, że je odbieram, choć numer mi nieznany. Odkąd założyłam działalność namnożyło mi się telefonów o charakterze spamu charytatywnego. Porównywalne toto do opcji trzeciej tylko bardziej ryje psyche. Bo jak tu nieszczęśliwym pokręconym dzieciaczkom odmówić?
Ale nie o tym.. otóż ta ostatnia kategoria telefonów to telefony z placówek opiekuńczo-wychowawczych. Pół biedy jeśli się taki zaczyna od "z dzieckiem wszystko dobrze, niech się pani nie denerwuje, ja w innej sprawie". Gorzej jak słyszę "źle się czuje, proszę NATYCHMIAST przyjechać". I trzask. Ten ton... nieznoszący sprzeciwu. Z racji mojej traumy szpitalnej od razu zaczynam snuć wizje. Pomijam przy tym fakt złego samopoczucia - ok, zdarza się każdemu. Ale czy na litość boską nie można by poświęcić 30 sekund, by powiedzieć na czym to złe samopoczucie polega?

Rzyga?
Kaszle?
Gorączkę ma?
Czy załatwia się z krwią?

Bo w przypadku dziecka to każda opcja jest możliwa. I warto by wiedzieć, czy już karetkę wzywać i miejsce w szpitalu rezerwować, czy może jednak wystarczy przywieźć chusteczki higieniczne.

Niedzielny poranek. Cisza, spokój, hero factory czy inne gormity w tle.

Na ekranie laptopa zdjęcia, obok kubek z parującą kawą. No istna sielanka. Do czasu.

Po jakimś czasie stwierdzam, że czas byłby dokonać porannych ablucji i udać się w miejsce wiadome. Ledwie zamykam za sobą drzwi do łazienki, następują po sobie (a czasem jednocześnie) trzy rzeczy. Primo zaczyna się do nich wściekle dobijać kot. Też lubi się kąpać. Secundo słyszę narastające głosy walki. Najpierw słowne, narastające, coraz bardziej intensywne, potem już chyba walki wręcz (albo wząb tudzież włokieć). I w tym momencie następuje zjawisko trzecie - budzi się mąż. Dosłownie słychać wściekły grzmot, dobiegający z sypialni. Nadciąga burza.

Ze spokojem rozkręcam jeszcze mocniej prysznic, by zagłuszyć to, co i tak nieuniknione - odgłosy walki, zemsty i krzyku. Słyszę jak mąż zaczyna pacyfikować towarzystwo, wyrzucając z siebie wściekle niczym wulkan lawę zakazy, nakazy i groźby. Odgłosy walki nie milkną. Kot zrezygnował z dobijania się do drzwi, by tym razem wyjść do przedpokoju. Chyba też woli przeczekać.

Zastanawiam się, jak długo jeszcze będziemy reagować na kłótnie. Kiedy przyjdzie ten moment przesytu, kiedy olejemy temat i choćby ganiali ze sobą po domu z nożyczkami, odcinając co nieco albo rzucali w siebie taboretami, nie zareagujemy.

Coraz częściej dochodzę do wniosku, że nie powinnam ingerować.
Że powinni się sami dogadać.
Ustalić hierarchię.
Zadziałać z pozycji siły.
Sprawdzić, który ma jej najwięcej.

Chyba po prostu zostawię ich kiedyś na łikend samych. Niech wygra najsilniejszy!

Uwaga! Post zawiera lokowanie produktu. Zwłaszcza do tych ta uwaga, co się im też pod nogami klocki plączą.. kur.. boli jak się na taki bosą stopą wlezie. Zwłaszcza w środku nocy ;)

Tydzień czwarty w obiektywie:

Zdarza mi się czytać książki dla dzieci. I to nie tylko dlatego, że Potwory o to proszą.
Często czytają sobie same, lubią jednak, kiedy wieczorami ktoś im coś poczyta (że potem przez kolejne 2 godziny czytają sami, to inna sprawa). Te 15, 20 czy nawet pół godziny czytania na głos to taki nasz mały rytuał, mający korzenie w czasach, kiedy Potwory czytać nie potrafiły.

Zabrzmiało to co najmniej, jakby były to czasy nie wiadomo jak zamierzchłe, ale nie - ledwie rok czy dwa.

Tak czy inaczej - lubię książki dla dzieci. Za tę nieograniczoną wyobraźnię. Za fabułę, w którą nie uwierzy żaden dorosły, a dzieci wierzą święcie. Zawsze jednak wybieram takie książki, które sama lubię. Niestety - nigdy nie przeczytam Harrego Pottera. A może stety? Jakoś mnie nie ciągnie.

Po serię Magiczne Drzewo sięgnęliśmy pierwszy raz jakoś dwa lata temu. Na pierwszy ogień poszedł audiobook. Niestety, szybko odpadł w przedbiegach. Potwór Młodszy przy nim zasypiał, Starszy twierdził, że się boi. W mojej prywatnej opinii dużą rolę w tym jego strachu odegrały efekty dźwiękowe, ale niech mu będzie. W ten sposób i ja się w Magiczne Drzewo wciągnęłam.



A że akcja jest wartka i zabawna, nic dziwnego, że wszyscy się wciągnęliśmy. Czasem tylko pomijam czytając wyzwiska, jakimi obrzucają się główni bohaterowie, co jednak od dłuższego czasu i tak nic nie daje - Potwory doczytują co trzeba.

Ostatni tom Magicznego Drzewa Andrzeja Maleszki (Cień smoka) czytamy jednak nieco dziwnie - Potwory w całości, a my z Mężem fragmentarycznie. Z racji tego, że czytamy zazwyczaj na zmianę, każde z nas przeskakuje kilkanaście - kilkadziesiąt stron. Jest to zabawne, aktywizuje Potwory, które zobowiazane są nam streścić, o czym mama/tata czytali dnia poprzedniego. Polecam ;)

Poranki są zawsze takie same.
W biegu.
Z zegarkiem w ręku.
Kompletna rutyna - pobudka, herbata dla dzieci, łazienka, makijaż, budzenie dzieci.

Nawet one działają już jak automaty. Wyciągają ręce, unoszą dupki w górę, Wciągają spodnie.
Wszystko z zamkniętymi oczami, które otwierają chyba dopiero wychodząc z pokoju.
Żeby się o drzwi nie zabić.

Potem szybka herbata, śniadanie, mycie zębów, ubieranie butów, czapek, szalików, rękawiczek, kurtek...

Szybko, szybko. Pospiesz się. Idź zrób to. Zapomniałeś o tamtym.
Czuję się jak poganiacz niewolników.
Nahajem po gołych plecach.
I ideologiczną pieśnią na ustach.
Tą pieśnią w moim wypadku jest powtarzana pod nosem (żeby broń Boże nie usłyszały, bo będę musiała wrzucać do skarbonki) mantra na literę "k" ;)

Dziś rano byłam w wyjątkowym niedoczasie. I wszystko szło nie tak.
Za późno wstałam.
Zbyt długo robiłam herbatę (dlaczego ta woda się tyle gotuje).
Potwór Starszy nie był w nastroju...

A propos nastroju. Na jak daleką swobodę należy pozwolić dziecku? Całkiem niedawno przeczytałam tekst o granicach wolności, czyli działania na zasadzie "nie rób drugiemu, co tobie niemiłe". Nie przymuszaj, nie nakazuj. Nie ma ochoty. Niech nie robi. Ale czy nie wyrośnie przy tym na degenerata? ;)

Syn Młodszy po wizycie u kolegi był wczoraj wielce zafoszony. Tak wielce, że zaległ w przedpokoju, twierdząc że on się nie rozbierze i...

Z racji wyjazdowego i rozrywkowego łikendu z lekkim poślizgiem, ale jest!

Tydzień trzeci upłynął pod znakiem nagłej i gwałtownej choroby Mika. Taka tam, niedyspozycja żołądka, która na 3 dni wytrąciła mnie (a mojego szefa jeszcze bardziej ;) ) z równowagi.

Zainspirowana rozmowami na twarzo-książce postanowiłam się trochę powyzewnętrzniać (jaki piękny potworek językowy <3) na temat kasy.

Od jakiegoś czasu jedną z ulubionych serii czytelniczych moich dzieci jest Magiczne drzewo - kilka tomów powieści o magii, dobrych i złych uczynkach i momentami strasznych, a momentami prześmiesznych przygodach trójki przyjaciół. I psa.

Pierwszy tom serii - Czerwone krzesło - wprowadza nas w świat, w którym dzięki tytułowemu krzesłu można mieć wszytko. Absolutnie. Trzeba tylko rozsądnie wypowiadać życzenia, ponieważ krzesło spełnia je czasem przekornie i po swojemu.

Wczoraj wieczorem dobrnęliśmy z synami do połowy tomu ostatniego, kiedy to nagle Potwór Starszy z rozmarzeniem westchnął:

- Chciałbym mieć czerwone krzesło. Wyczarowałbym sobie kartę kredytową. Taką pełną. Taką nieskończenie pełną...

Któż by nie chciał? ;)

Oczywiście nie omieszkałam podzielić się tą złotą myślą na forum (tak, tak, wiem... ten trend dzielenia się wszystkim publicznie, czy to jedzeniem, czy programem telewizyjnym, czy może skończonym papierem toaletowym, zakrawa na straszny ekshibicjonizm ;) Ale ja to lubię!).

Jeden z komentarzy brzmiał pocieszająco - "mamusi by jej na zakupy pożyczył".

Pierwsza myśl - fajnie by było. Ale zaraz naszła mnie refleksja. Potwór Starszy? Pożyczył? A w życiu! Dał? Tym bardziej nie. Ma bardzo silne poczucie własności. I ciężko mu wydawać kasę nawet na swoje przyjemności. Zawsze znajdzie tysiąc powodów, by portfel pozostał nienaruszony.

Tak, Potwór Starszy jest ciułaczem. I zbieraczem. Od małego tak ma. Kamyczki, patyczki, karteczki, ślimaki... wszystko musiało być w ilości hurtowej. Teraz ma tak z kasą. Dużo, dużo, jeszcze więcej. Samopoczucie poprawia mu góra grosza. Zdecydowanie ma to po mamusi :P

W przeciwieństwie do Potworka, który lekką ręką rozdaje wszystko innym. I nie ma z tym najmniejszego problemu. Zdecydowanie po tatusiu ;) Jest to fajne, ale na przyszłość dobrze nie wróży niestety. Obstawiam, że będziemy mieli spory problem z gospodarką pieniędzmi w wydaniu Potworka.

Bardziej jednak sen z powiek spędza mi fakt, że Potwór Starszy zamieni się w Sknerusa Makkwacza... Będę mu wtedy zazdrościć jak nie powiem co. Bo sama bym w takiej górze złota ponurkowała ;)

Są takie chwile, gdzie naprawdę nie wiadomo, co powiedzieć.
Co zrobić.
Jak to zrobić.
No po prostu opadają wszystkie macki i inne części ciała, które opaść mogą.
I powstać już nie chcą.

W takich chwilach mam pustkę w głowie i nie wiem, co zrobić.
Boję się tego, co przyniesie przyszłość.
I zapadam się w siebie.

Może da się jakoś od tego uciec?

Niemoc. Najgorsze z możliwych uczuć.
Kiedy każda uliczka okazuje się być tą ślepą.
A człowiek stacza się w dół.
Coraz bardziej i bardziej.

Jedna z moich ulubionych kobiet, piszących kryminały. A raczej thrillery, bo w takiej konwencji tworzone są powieści Charlotte Link. Przeczytałam chyba wszystkie, które do tej pory zostały wydane (a jeśli nie to czekają na Kindlu w zakładce "do łyknięcia"). Tym razem udało mi się w bibliotece upolować audiobooka Nieproszony gość:


Źródło: lubimyczytac.pl  naturalnie.

Z audiobookami mam ten problem, że słucham ich głównie w samochodzie. I to tylko wtedy, kiedy jestem sama. Zazwyczaj są to thrillery lub krwawe kryminały. Próbowałam raz przy prasowaniu, ale Potwory podsłuchiwały. I jakoś obraz kapiącej do zupy krwi z sufitu wydał mi się mało dla nich odpowiedni.

Słucham więc w samochodzie. W drodze do i z pracy. Wychodzi około 1,5 godziny dziennie (o ile nie przesiedzę w garażu tudzież pod pracą kolejnych kilkunastu/kilkudziesięciu minut, bo mnie wciągnie ;) ), co przy 20 godzinach nagrania daje ledwie jedną pozycję na miesiąc. Niewiele.

Wracając do Charlotte - Nieproszony gość to jedna z tych pozycji, które wciągają. Których chce się słuchać jeszcze i jeszcze. Dreszcz emocji, pięknie stopniowane napięcie i element zaskoczenia - jest tam wszytko.

Tę pozycję z czystym sumieniem polecam wielbicielom thrillerów :)

Po raz kolejny dziś stanęłam przed dylematem: praca czy dziecko? I myślę, że nie ja jedna staję na co dzień przed tą zagadką.

Pozornie wybór jest oczywisty - jeśli dziecko jest chore, bierzemy L4 i zostajemy z nim w domu. Ale odkąd pamiętam (a mija już prawie 9 lat mojego macierzyństwa), ten wybór nigdy oczywistym nie był. Nie raz i nie dwa spotykałam się z sytuacją, w której pracodawca wyboru mi nie dawał. Co mnie obchodzi, że ma pani chore dziecko. Ja też mam dzieci i jakoś pracuję - to tylko jeden z wielu cytatów, którymi zostałam poczęstowana w ciągu ostatniej dekady.

Przeziębienie, katar, temperatura dzieci zawsze powodowały u mnie dreszcze i gorączkową gonitwę myśli - co teraz?

Niania? Póki była na stałe, problem rozwiązywał się sam. Jednak jak dzieci poszły do placówek, komfort się skończył i zaczęło się sztukowanie. Ciężko jest znaleźć nianię na cito, zwłaszcza jak dziecko zachoruje w środku nocy.

Dziadkowie? Pomijając fakt, że wszyscy czynni zawodowo i nie mam żadnego prawa wymagać od nich, by się wnukami zajęli - mieszkają 200 km od nas. I podobnie jak nianię, bardzo trudno jest ich ściągnąć "na już".

Urlop - mój czy Męża (jemu jakoś łatwiej przychodzi ich branie, widać ma bardziej wyrozumiałych szefów)? No fajnie, tylko biorąc urlop trzeba określić na jak długo. Na żądanie przez 4 dni z rzędu? No niby zakazanie nie jest, ale nie zawsze się da.

L4? Taaak, L4. Dla pracodawcy to chyba nie ma nic gorszego niż matka na L4. Przynajmniej takie jest moje doświadczenie. Co ciekawe - nie ma problemu, jeśli na zwolnienie czy to na siebie, czy na dziecko idzie facet. Ja zawsze miałam z tym problem.

Do tego stopnia, że gdzieś tam w mojej głowie zakorzeniło się kombinowanie (co robić? co robić?), kiedy tylko termometr pokazywał podwyższoną temp. Zamiast jak każdy normalny człowiek zawlec potwora do przychodni, wziąć opiekę i pozwolić mu się wychorować, sztukowałam to wolne jak się dało. A to ciągnąc ze sobą do pracy, a to urywając pół dnia wolnego. Sobie, Mężowi.. komu się dało.

Do czasu. Do czasu aż w ubiegłe wakacje wylądowaliśmy z Potworem Młodszym na miesiąc w szpitalu. I nagle w obliczu zagrożenia życia dylemat przestał istnieć. Co prawda powrócił, ale z każdym kolejnym razem łatwiej jest mi podjąć decyzję, że tym razem to ja idę na opiekę/urlop/home office. Niezależnie od tego, co szef pomyśli. Oczywiście, nie znaczy to że nadużywam sytuacji i biorę wolne z okazji każdego kichnięcia (choć nie powiem, czasem mam ochotę ;) ). Jednak traumatyczne przeżycia zmieniają perspektywę. I ustawiają priorytety na nowo.

Jak człowiek ma dziecko to wszystko z reguły zaczyna planować. A to wydatki. A to obiady. Zakupy. Wakacje. Nie to, że nie na spontanie, ale jednak jakoś tak bardziej regularnie.

Haha.

I zazwyczaj jak już sobie coś zaplanuje, to te plany od razu biorą w łeb. Z zaskoczenia. Cichaczem. Albo całkiem gwałtownie. A najczęściej to w środku nocy.

Moje dzisiejsze plany dostały obuchem tak około 1. w nocy, kiedy to Potwór Młodszy pojawił się z pytaniem, czy może się ze mną położyć. Coś jednak w tym jego pytaniu musiało być nie tak, jakaś nuta niepewności, inne brzmienie głosu, czy cokolwiek innego, że od razu oprzytomniałam.

Jak się okazało całkiem słusznie. Potworek bowiem walczył z zatruciem. Czy też jelitówką. Diabeł wie. Opierał się dzielnie, ale w końcu nie dał rady. Pokonała go bestia. Kilkakrotnie. I do rana następne kilka razy.

Noc spędzona na pilnowaniu, żeby się biedak nie zaprawił do reszty, zaowocowała kolejną skończoną lekturą, mega bólem głowy i postanowieniem, że "pier.. do roboty nie idę". Zresztą nawet by nie było jak. Chyba że z Potworem.

W przypadku tej książki naprawdę ciężko jest mi mówić o zauroczeniu. Sięgnęłam po nią po fragmentach bloga. W zamierzeniu kontrowersyjna, opisująca korpoświat dup, cycków i robienia laski. W zasadzie o seksie. I o pracy. Ale jednak głównie o seksie. Napędzającym (nie tylko) męski świat korpo.

Pokolenie Ikea. Kobiety. Piotra C


Źródło: lubimyczytac.pl

Czyta się szybko, czasem z niedowierzaniem kręcąc głową. Dla osób, które zafascynowane są światem wielkich korporacji i łatwego awansu - mały kubeł wody na głowę. Ale naprawdę niewielki. W zasadzie pozycja jakich wiele. Do przeczytania raz i tyle.

Projekt książkowy zakłada przeczytanie co najmniej 52 pozycji w ciągu roku. Jako że do tej pory udawało mi się czytać średnio 2 x więcej, liczę na utrzymanie tej tendencji.

Rok 2015 rozpoczęłam kończeniem zaczętych w ostatnich dwóch tygodniach starego roku pozycji. Pierwszą z nich był Radiota, czyli skąd się biorą Niedźwiedzie. Marka Niedźwieckiego:


Przyznam, że sięgałam po tę pozycję z pewną obawą. Coś na kształt "kolejny celebryta, który pisze o niczym". Zaskoczenie było bardzo miłe. Książka napisana ze sporą swadą językową, urzekła mnie nie tylko główną postacią, ale przede wszystkim tym, że mimo bycia gówniarzem w czasach, o których pisze p. Marek - jednak pamiętam to wszystko! A na pewno sporą część.
Drugi element, który sprawił, że do reszty poczułam się "jak w domu" to słownictwo. Wyrazy jakże zapomniane dziś (kto pamięta słowo fafuła?), a jednak stanowiące obraz mojego dzieciństwa.
Tak, w tej książce poczułam się, jak w czasach, kiedy miałam może ze cztery lata. Niesamowite wrażenie.
O osobie p. Marka pisać nie będę, bo to by i na trzy kolejne książki nie starczyło. Dziękuję za tę podróż sentymentalną.

Pamiętam, że jak byłam dzieckiem (a potem wkurzającą nastolatką), miałam jeden niezawodny jak mi się wtedy wydawało patent na rodziców. Wystarczyło, że byli u nich goście, czy też może rozmawiali przez telefon - zadawanie pytania w tym momencie, zazwyczaj kończyło się sukcesem. By się mnie pozbyć, dawali mi wszystko czego chciałam. Coca-coli, czekolady, czy innych jakże przyjemnych, a jeszcze bardziej zakazanych rzeczy.

Dziś uświadomiłam sobie, że moje własne Potwory usiłują zrobić ze mną to samo. Starczy że zadzwoni telefon, a ja wkręcę się w rozmowę (lub nawet nie zdążę), a już któryś melduje się z pytaniem:

- możemy bajkę?
- możemy zagrać?
- mogę sobie wziąć czekoladę/ciastko/colę?
- ...

(wszystkie rzeczy zakazane lub ograniczane bardzo  i obaj doskonale wiedzą, że nie wolno)

Sposób jest o tyle zawodny, że ja doskonale go jeszcze pamiętam. Uciszanie nic nie daje. Pytania stają się coraz bardziej natarczywe, a głośność ich zadawania magicznie wzrasta. Fajnie jeszcze, jak dzwoni ktoś znajomy, który cierpliwie po drugiej stronie powisi na słuchawce. Gorzej jak dzwoni klient czy inna instytucja. Wtedy to już pozostaje tylko zamknąć się w toalecie lub na balkonie ;)

Ps. Ja i tak nie mam najgorzej, nad Mężem stoją i powtarzają słowo w słowo jego rozmowę, doprowadzając go tym samym do szału i chichocząc przy tym szatańsko.

Ps1. Zdaje się jednak, że po dzisiejszej reprymendzie proceder zostanie nareszcie ukrócony. Jednak gwałt, szantaż i krzyk to najlepsze metody wychowawcze :P

Tydzień zdecydowanie pod znakiem zdjęć Potworów. Podobno ;) są do siebie podobni. Niektórzy twierdzą nawet, że bardzo podobni. Dla mnie są kompletnie różni. Nie tylko zewnętrznie - każdy z nich to silny charakterek. Oj, bardzo silny. Indywidualiści pełną gębą, którzy nie boją się (i oby im tak zostało!) wyrażać własnego zdania. W przypadku Syna Młodszego bardzo głośno ;)


Syn Młodszy - z każdego zdjęcia wyłazi optymizm i fakt, że chłopak sobie w kaszę dmuchać nie da. Czasem wręcz na granicy bycia bezczelnym, co rodziców doprowadza do szału. Co to będzie za parę lat... strach się bać :/



I mimo iż czasem dochodzi do starcia Tytanów ;)


żyć bez siebie nie potrafią :)

Po powieść Cień wiatru Zafona sięgnęłam po raz pierwszy 2 lata temu. Zachęcona samymi pozytywnymi opiniami spodziewałam się naprawdę dobrego czasu, spędzonego na miłej lekturze.

Tymczasem... pierwsze 100 stron zmęczyłam. Dosłownie. Odkładając co chwilę na półkę i sięgając po kilku dniach ponownie z poczucia obowiązku (nie lubię odkładać niedokończonych pozycji). W końcu trafiłam na coś innego - zazwyczaj czytam kilka książek jednocześnie - i Cień poszedł w zapomnienie.

Po dwóch latach, przy okazji przemiłej dyskusji o wciągających lekturach, temat Cienia wypłynął ponownie. Postanowiłam dać mu drugą szansę (na wszelki wypadek zaczynając od ok. tej 100 strony). A wyglądało to mniej więcej tak:

W przypływie dobrego humoru Syn Starszy pozwolił zrobić sobie zdjęcie. Takie jakie chciałam. Można by nawet rzec: ZA-PO-ZO-WAŁ! No łał... (powiedzonko Starszego of kors).

Młodszego na szczęście do pozowania namawiać nie trzeba. Lubi siebie chłopak i pozy trzaska jakie człowiek sobie tylko wymyśli.

Tak oto powstały zdjęcia dwa.

I tak sobie patrzę na te zdjęcia i zastanawiam się: do mamusi czy do tatusia?

Usteczka moje, nos mój.
Ale jakiś taki poza tym niepodobny.
O, a ten ma oczy jak ja.
Ale brwi już nie.
A skąd mu się ten nos taki wziął?

Po pół godzinie dumania (tylko matka wie, że można się na zdjęcia własnych dzieci gapić bez końca i w życiu nigdy się to nie znudzi ;) ), doszłam do wniosku, że coś ze mną chyba nie tak jest. Ileż można?

Bo tak na pierwszy rzut oka widać, że Synowie Dwaj mieszanką są. Idealną. A w zasadzie idealniejszą, bo to co ładniejsze to po mamusi :P

Po raz kolejny podchodzę do Projektu 52. Za każdym razem to podejście kończyło się najdalej w lutym. Może powinnam spróbować z Projektem 12. Było by łatwiej. Ale przecież nie chodzi o to, by było łatwo. Jest wiele rzeczy, z którymi udało mi się wytrwać znacznie dłużej, więc wierzę, że tym razem się uda. Jak nie, uprzejmie proszę, by mnie kopnąć w d...

Jako że ten rok zaczął się małym fotograficznym sukcesem, liczę że dobra passa będzie trwała. I że ja wytrwam i nie odłożę aparatu na półkę zniechęcona na długie tygodnie, tak jak zdarzało się to wcześniej. A jeśli by tak było, uprzejmie proszę jak wyżej ;)

Tak czy inaczej... lets the game begin!

1/52

Tydzień pierwszy z jednej strony był trudniejszy (bo krótszy, tylko 3 dni), z drugiej łatwiejszy (bo w domu).  Poniżej dwa zdjęcia - Potworów w pozycjach ulubionych :)

Tegoroczna zima rozpieszczała do tej pory ciepłymi temperaturami. Tak samo rok kalendarzowy postanowił nas porozpieszczać dniami wolnymi. I tak namówiona przez pracodawcę ;) wzięłam 4 dni wolnego. Zaowocowało to niemal dwutygodniowym urlopem.

Ale jak wiadomo w czasie wolnego dorośli się nudzą. Postanowiłyśmy zatem z koleżanką skorzystać z wyprzedaży i pojechać na polowanie, doznać shoppinGowego orgazmu i w ogóle. Zakupy skończyły się dość nietypowo - zaliczyłyśmy każdą jedną kanapę i narożnik w wielkim centrum meblowym, pracowicie sprawdzając jego wygodę.

Po niemal trzech godzinach przysiadów (Shaun T. byłby ze mnie dumny) zapału starczyło nam jeszcze tylko do odwiedzenia CCC, w którym natychmiast i bez wzajemności zakochałam się w przecudownej urody szpilkach. Wspominałam zresztą o nich tutaj.

Niestety cena szpilek mnie nie pokochała. Rozsądek zwyciężył i via sklep, który kiedyś reklamował się, że jest tani, udałyśmy się do domu.

Nie robię postanowień noworocznych, bo zazwyczaj g..uzik z nich wychodzi. Ten niemalże imperatyw działa na mnie deprymująco. A jak nie wyjdzie to już w ogóle depresja.

"Postaram się"... też jakieś takie bardziej do bani niż bania jest do bani (przy okazji - oglądacie serial "Jeźdźcy smoków"?). Starał się, starał, ale się nie wystarał. Już sam czasownik "postaram się" niesie w sobie dużą dozę niedowierzania w powodzenie. "Może mi wyjdzie, ale raczej bym na to nie liczyła"... tak to mniej więcej widzę ;)

Biorąc pod uwagę powyższe, napiszę co bym chciała (kolejność absolutnie przypadkowa). I będę do tego dążyć. Bo tak! (bo jak się na coś uprę to nie ma ... we wsi ;) )

Chciałabym żyć bardziej fit. Więcej ćwiczyć, więcej rzeźbić. Chociaż nie, nie więcej. Skuteczniej.
Chciałabym zdrowiej się odżywiać, bo póki co to różnie z tym bywa. Staram się :]
Chciałabym nauczyć się stać na głowie. Póki co sztuka ta jest nie do przejścia dla mojego błędnika.
Chciałabym doprowadzić swój angielski do poziomu biegły.
Chciałabym uwolnić się od poczucia, że coś muszę i jestem komuś coś winna. I przy okazji nauczyć się odmawiać, bo póki co to asertywność u mnie zerowa.
Chciałabym zacząć i przede wszystkim skończyć Projekt 52.

I jeszcze chciałabym takie śliczne, beżowe szpilki Lasockiego.. no po prostu miodzio ;)

Ps. Plus jedno takie ciche marzenie, co mam nadzieję się spełni i będzie można mówić o nim głośno, o!