Cześć, mam na imię K. i jestem zakupoholiczką.

Tak mogłaby się zacząć moja historia. Jestem zakupoholiczką. I choć mój zakupoholizm ogranicza się do zakupów w sieci - jakoś łażenie po sklepach wydaje mi się mniej atrakcyjne - to zawsze, ale to ZAWSZE znajdę coś, co mieć chcę.

Czy to książka, bluzka, kurtka, spódnica, spodnie, nowe buty, zegarek, biżuteria, kosmetyki, podkłady, odżywki, tusze, płyty etc. Zawsze znajdzie się jakaś potrzeba. Potrzeba dla której przegrzebuję net w poszukiwaniu okazji. Szperam, szukam, wynajduję, porównuję, sprawdzam.

Zazwyczaj zaczyna się niewinnie. A to jakiś mail z przypomnieniem, że muszę to mieć (dobrze mieć przyjaciół mailowych). A to post na forum. A to inna okazja. W połowie miesiąca zaczynam szukanie - w końcu wypłata za pasem, trzeba przejrzeć net. Co, gdzie, kiedy, za ile, dlaczego. A nie, to ostatnie pytanie mnie nie dotyczy.

Potem nadchodzi święto - Matki Boskiej Pieniężnej. Alleluja!

I zonk.

Zaczyna się liczenie, kalkulowanie i dół. I szukanie na nowo, gdzie by tu... taniej, lepiej, szybciej.

I tak mija dzień za dniem i mój wąż w kieszeni dochodzi do wniosku, że w sumie to jeszcze mi to wszystko potrzebne nie jest. Że w zasadzie mogę poczekać...

Do następnego razu...

Ps. Najczęściej dochodzę do wniosku, że ja tego *** wcale nie potrzebuję, ale co z tego? ;)




*** wpisać odpowiednie

Bycie matką nie należy do łatwych. Ojcem zapewne też nie, ale ciężko mi się wypowiadać, bo nigdy nie byłam. Ze względów wiadomych. Niemniej to mnie przypadło w udziale szlajanie się z Synem Młodszym po poradniach. Głównie z racji poczucia, że nikt tego lepiej nie zrobi. Niemniej po dzisiejszej wizycie stwierdzam, że kolejny raz idzie tam Mąż, bo mnie delikatnie mówiąc może chuj strzelić. I kto będzie terminy ogarniał?

Czasem jestem blondynką (pomijając to co na głowie). Taką rzetelną, mentalną blondynką z kawałów. Aż się sama sobie dziwię. I dziwię się innym, że to wytrzymują. Zwłaszcza, kiedy przemieniam się w blondynkę z zacięciem motoryzacyjnym.

KOBIETA NAJLEPSZYM KIEROWCĄ ŚWIATA

PARĘ MIESIĘCY PÓŹNIEJ...

- Z tym sprzęgłem to chyba rzeczywiście nie jest już dobrze - rzekłam, siadając do obiadu.

BLONDYNKA PRAWDĘ CI POWIE

- Wiesz, to chyba jednak nie kwestia linki - zameldowałam PM smsowo.

Jako że ekonomia rzecz święta, a raz postanowione nie zostaje zmienione, przestawiliśmy w ostatni łikend zegarki. Godzinę wstecz, jakby ktoś potrzebował przypomnienia.

A że są tacy, co potrzebują, to nie wątpię. Osobistym moim kotełom bowiem żołądki przestawić się nie chcą. I tak jestem systematycznie walona już od godziny piątej (godzina ta i tak jest sukcesem, gdyż bowiem wcześniej "poranna pobudka" odbywała się o godzinie 3 w nocy) łapą po pysku, skacze się po mnie, wiesza na roletach, odbija o ściany, sufity, spada na drukarkę i wszystkie te inne atrakcje, mające na celu zwleczenie mnie z łóżka.

Kiedy już półprzytomna się zwlokę (czy zwlekę? a może zwłokę? zwłokiem zapewne jestem ja o tej godzinie w każdym razie), zaczynam udawać się do kuchni - nie nie, nie ma to nic wspólnego z przestrzeniami do przebycia. Udawanie odbywa się bowiem w towarzystwie wijących się wokół kostek kotów, co znacznie spacer szybki utrudnia.

Szybkie dorzucenie do miski, wywalenie jednej z kot na balkon i już można z powrotem się pogrążyć w objęciach. Morfeusza rzecz jasna. Na jakieś 5 minut, kiedy to kocie dupsko marznące na balkonie zaczyna domagać się wpuszczenia do cieplutkiego wnętrza. A że pod drzwiami balkonowymi czeka już żądna zabawy Furia... orgia z kocim wrzaskiem, walką na pazury i syczeniem zaczyna się na nowo...

I tak dzień za dniem... dookoła Wojtek i wkoło Macieju to samo.

Moje dzieci nie przestają mnie zadziwiać. To co się kłębi w ich głowie, jakim tokiem idą ich myśli pozostaje dla mnie zagadką. Dzisiejsze pytanie Maksa to tylko czubek tej góry lodowej:

- Mamoooo, czy jak wygarbujemy Mikowi skórę, to będzie można zrobić z niej buty?
- yyyy

A zaczęło się zupełnie niewinnie - od impregnacji Mikowych traperów, zakupionych przeze mnie z potrzeby serca. Zupełnie z potrzeby serca, bo zamszowe buty dla dziecka, do tego wiązane, gdy obywatel ze sznurowadłami sobie nie radzi, to zakup mało praktyczny. Ale buty cudne!

Od impregnacji przeszliśmy do definicji skóry sztucznej i prawdziwej, ich cen, sposobów pozyskiwania, aż doszliśmy do... sami widzicie.

Maks w ogóle jest uprzejmy zaskakiwać otoczenie uwagami dotyczącymi właśnie brata. Ostatnią jego ofiarą padła nasza przemiła pani pediatra, którą Maks testował niewinnie patrząc jej w oczy:

- A mój brat nie ma DNA.
- Ygh... - panią dr lekko zacukało, ale szybko odnalazła się w sytuacji - jakby nie miał DNA, to by był robotem.
- Albo by go nie było - dorzuciłam szybko, przeczuwając, co nastąpi dalej.
- To lepiej, żeby go nie było, czy żeby był robotem? - szach-mat.

No właśnie za czym? Macie czasem tak, że się zapętlicie i w sumie już nie wiadomo za czym ta gonitwa jest?

Ostatnio mam wrażenie, że podpierając się niemal nosem, nie wiem dokąd pędzę. Wszystko dzieje się w takim tempie, że zaczynam działać jak robot. Do tego stopnia, że światła włączam i wyłączam po kolei, a włączenie najpierw ekspresu do kawy, a potem radia wywołuje dysonans nie do przezwyciężenia.

Czy to kwestia osobnicza - (prawie)perfekcyjna pani domu się kłania, czy nadmiar obowiązków (to chyba nie, przecież zawsze da się więcej), czy może zwyczajne życie - trudno mi ocenić. Ale jak słyszę z ust synów, że ja mam tak fajnie, bo nie jestem dzieckiem i nic nie muszę i mogę robić, co chcę, to mnie pusty śmiech ogarnia.

No mogę robić, co chcę, po tym jak już zrobię to co muszę ;)

Ps. Taka mnie naszła jeszcze refleksja. Kiedy człowiek działa jak automat na turbospidzie, zapomnienie dziecka w samochodzie nie jest niczym niezwykłym. Ja samej siebie bym ostatnio zapomniała.

Bardzo często spotykam się z opinią, że kobiety mają gorzej w życiu. I nie, nie chodzi tu bynajmniej o kwestię równouprawnienia, zarobków czy innych tym podobnych "dyrdymałów".

Bardzo lubię ten idiom. Odrobina kokieterii jeszcze nikomu przecież nie zaszkodziła. Zawsze miło jest posłuchać przyjemnych rzeczy na swój temat. Co jednak, jeśli ktoś ma tak niską samoocenę, że sam nie wierzy w swoje umiejętności/wygląd/zdolności/whatever?

Czasem trudno jest uwierzyć, że ktoś może mieć AŻ TAK niską samoocenę, że w ogóle (bez przesady - W OGÓLE) nie wierzy w siebie. I nieważne skąd to się wzięło. Ważne jest, że nigdy nie czuje się dość dobry.

Często łapiemy się na tym, że gdy ktoś powie nam coś miłego, pierwszą odruchową, wręcz wrodzoną reakcją, jaką wypluwa z siebie mój mózg jest negacja. Wtedy z ust wybiegają słowa "no coś ty", "nie jest tak", "a xyz zrobił to lepiej".

Czy da się z tym walczyć? Oczywiście, jak ze wszystkim. Czy ta walka jest skuteczna? No niestety nie zawsze. Ewentualnie można w porywach osiągnąć stan zadowalający, że ktoś w siebie uwierzy na chwilę. Ale najmniejsza porażka, najmniejsze nawet poczucie, że ktoś coś robi lepiej, umie więcej, ma silniejszą wolę sprawia, że poczucie wartości własnej leci na pysk.

I wcale nie tak łatwo jest podnieść mu się chociażby na kolana.

Rzadko zdarza mi się fotografować przyrodę. Chyba nie mam do tego oka. Drygu, czy czego tam, co mieć trzeba, by zrobić ładne zdjęcia natury.

Czasem jednak trafia się, że mam takich zdjęć na dysku kilka. I gdy nachodzi mnie chandra, kiedy wydaje mi się, że nic nie potrafię i nic już nie wyjdzie - siadam do takich zdjęć. Bo w naturze nic nie da się spieprzyć. Ona JEST. Sama w sobie. I to już jest ładne.

Tytuł brzmi jak przekleństwo, prawda? No bo co może być gorszego od przebywania i podejmowania próby nauczania cudzych bachorów (sic!). Przy czym uprzejmie proszę o nie traktowanie słowa "bachory" personalnie. Ot taki epitet.

Dla mnie bowiem, a z tego co się orientuję obserwując, rozmawiając i wymieniając mniej lub bardziej inteligentne poglądy, nie tylko dla mnie - zawód nauczyciela jawi się jak marzenie niespełnione. I proszę mi tu nie wmawiać, że nie mam pojęcia, o czym mówię. Doskonale wiem. Miałam epizod nauczycielski w swoim życiu i do dziś odżałować nie mogę, żem tą ścieżką zawodową nie podążyła. Serio serio.

Otóż bowiem ja bym chciała te cudze dzieci... Bardzo. A odkąd własne posiadam, jeszcze bardziej. Z powodów różnych. I niestety nie tylko związanych z idealistycznymi motywami działania ala Siłaczka. Bo niesienie kagańca, tfu... kaganka oświaty to jedno, a bonusy dodatkowe to co innego.

Tak, tak, wiem... Pracy nauczyciela nikt nie docenia. Wszyscy ich (znaczy się to CIAŁO) mają za bandę głąbów i darmozjadów (jakoś nikt nie pomyśli, że to CIAŁO ma całkiem spory wpływ na kształtowanie naszych białych i niewinnych jak ta lilija dzieciątek). Tylko by człowiek psy wieszał.

Pomijam takich, co im się to rzeczywiście należy. To temat na zupełnie inny wątek.

Anyway, tak czy inaczej i wracając do tematu - bym chciała. Teraz. Kiedyś. W przyszłości.

A jeszcze bardziej w okresie 1 września.
I 14 października.
1 i 11 listopada.
Mniej więcej od połowy grudnia.
I w okolicy dwóch zimowych tygodni.
A także w kwietniu.
Dwa razy w maju.
Raz w czerwcu.
Przez lipiec i sierpień.

I tak dookoła Wojtek i wkoło Macieju.

Z pobudek tak zwanych egoistycznych również - by moje dziecko o godzinie 7 rano nie otwierało drzwi Placówki Edukacyjno-Wychowawczej, nie zapalało w niej światła, nie wkurzało cały dzień Pani, bo mamusia musi do roboty pędzić. Świątek, piątek i niedziela. Po 10 lub więcej godzin na dobę.

Tak, moje biedne świetliczane dziecko, niestety ma matkę pracującą na full service. Plus 2 godziny dojazdu dziennie. Przynajmniej społecznie jest doświadczone.

W tym roku jesienna aura nas rozpieszcza jak tylko się daje. Od dwóch dni co prawda ze słońcem ciut gorzej, ale temperaturą Jesień nadrabia.

Kilka ujęć w promieniach ciepłego jesiennego słońca:

Nie nie, nie będzie o popularnym filmie z 1982 roku. Ani nawet o tym z roku 1990. Chociaż niektórym mogły się podobać.

48 godzin. Tyle musiałaby chyba mieć moja doba, bym zdążyła ze wszystkim. Chociaż obawiam się, że wtedy wynalazłabym sobie drugie tyle zajęć, by się nie nudzić.
Chwilami nie mam czasu się po tyłku podrapać, a co dopiero zdążyć ze wszystkim co bym chciała.

Jest tyle fajnych książek do przeczytania.
I tyle zdjęć do zrobienia.
I jeszcze więcej do obrobienia.
I opublikowania.
Bądź też nie.

Tyle przepisów do wypróbowania.
Tyle zabaw z dziećmi do spędzania wolnego czasu.
Tyle miejsc do odwiedzenia.
Tyle treningów do zrobienia.
Tyle...

...

Mam wrażenie, że zwykła codzienność (praca, szkoła, SPRZĄTANIE, prasowanie, itd. tylko zabierają czas. Który można by wykorzystać efektywniej.

Tyle że prawdopodobnie nie mając uporządkowanego w miarę życia (tak, wyłazi ze mnie racjonalista), pracy itp. nie miałabym środków do realizacji pozostałych. A może to tylko takie naiwne tłumaczenie lenistwa ;)

Anyway... staram się rozciągać dobę. Kosztem snu rzecz jasna, bo to jest to, z czego jeszcze w miarę zrezygnować się da. Chociaż częściowo.

No bo jak tu iść spać, jak do obejrzenia jeszcze tyle fajnych seriali :P

Większość bajek kończy się słynnym "i żyli długo i szczęśliwie". Nie tym razem.

Ten październikowy łikend już chyba zawsze będzie mi się kojarzył z nieuchronnym odejściem. I nie mam tu na myśli jedynie odejścia Ani. Zanim bowiem dowiedziałam się o tym w niedzielę wieczorem, dwa zupełnie inne wydarzenia wstrząsnęły naszą małą prywatnością.

Pierwsze - wypadek Julesa Bianchiego. Zawsze gdy na torze F1 dzieje się coś takiego, jak za naciśnięciem magicznego przycisku wracają wydarzenia z 1994 roku. F1 to niebezpieczny sport. Zabiera zbyt wcześnie, zbyt  młodo.

Drugie - o charakterze bardzo prywatnym, wstrząsnęło mną bardzo. Jak to jest, że ktoś jest, a za chwilę go nie ma. Tak nagle. Niespodziewanie zupełnie.
W jednej chwili masz 20 lat, wymarzone studia, perspektywy, marzenia, nieograniczone możliwości.
W drugiej... nie masz nic. Nie ma już ciebie. Potworny ból, szok dla bliskich, niezrozumienie.

Nie da się otrząsnąć z czegoś takiego jak śmierć dziecka. Nie mam zrozumienia dla cierpienia, śmierci młodych, pełnych życia osób.

Nikt nie zna dnia, ani godziny. Smutne, ale bardzo prawdziwe.

Niestety.

Tym razem tak totalnie dla oderwania się. Nic artystycznego. Nic specjalnego. Jednak w obliczu dnia wczorajszego, dla mnie to jak podładowanie baterii.

Tym razem cudowny park Krka - vol. 1