Natasza miała wszystko: kochającego męża, piękny dom, spektakularną karierę i własną agencję reklamową. Życie Nataszy wielu osobom mogłoby wydać się perfekcyjne i takie właśnie było… Do czasu. 

"Jeszcze raz, Nataszo" to opowieść o kobiecie, która kochała zbyt mocno. Swojego odbicia i akceptacji szukała w oczach ukochanego. Teraz musi iść przez życie sama. Czy odnajdzie utracone szczęście i spokój?

To kojąca książka, która rozgrzeje serce każdej kobiety. 

Taki opis kolejnej powieści Karoliny Wilczyńskiej Jeszcze raz, Nataszo  znajdziemy na Lubimyczytac.pl

Według mnie niestety nietrafiony.

Główną bohaterkę, tytułową Nataszę, poznajemy na zakręcie jej życia - w dniu rozwodu. Kobieta ma 40 lat i właśnie rozstała się z mężem. Postanawia w ten szczególny wieczór rozliczyć się ze swoim życiem.

Podoba mi się pomysł na tę książkę - składa się ona z dziesięciu rozdziałów. Każdy niczym dekalog wyznacza kolejny etap życia Nataszy - etap, który musi zostać przepracowany, by kobieta mogła pójść na przód.


Każdy rozdział ma swój wstęp - zdjęcie z albumu, które Natasza ogląda w dniu rozwodu. Do każdego zdjęcia dopisana jest historia, na końcu której kobieta decyduje, czy zdjęcie spalić i zamknąć ten rozdział, czy też zachować w pamięci.

Dlaczego moim zdaniem opis z portalu jest nietrafiony? Natasza nie miała wszystkiego. Jedyne co miała niezaprzeczalnie to chorą ambicję, która kazała jej ciągle i ciągle iść do przodu. Być lepszą, zaspokajać oczekiwania rodziców, spełniać marzenia męża, widzieć odbicie siebie w jego oczach.

Natasza nie żyła dla siebie. Żyła dla innych. Nie kochała zbyt mocno, chyba że ową miłością nazwiemy miłość do bycia najlepszą.

Do czego zaprowadzi ją ten przerost ambicji?

Jeśli ktoś po opisie na okładce spodziewa się gorącego romansu, lekkiej, łatwej i przyjemnej książki, może się rozczarować. Cała fabuła osadzona jest w czasach przemian ustrojowych, a problemy głównej bohaterki toczą się dookoła odwiecznego problemu: mieć czy być?

A jeśli być, to jakim człowiekiem?

Wspominałam ostatnio, że czasem wyjścia nie ma i coś z dzieckiem po telefonie z placówki opiekuńczo-wychowawczej zrobić trzeba ;)

Dziś trochę nietypowo :)

Wczorajszy dzień zaczął się co prawda lekko niefortunnie, biorąc pod uwagę zaangażowanie Potworów "w sprawę", niemniej dzięki wydatnej pomocy nauczycielek i Męża wzięło się towarzystwo i lekko ogarnęło pod koniec dnia.

Podobnoż nawet (choć czasem ciężko uwierzyć) Syn Starszy sam złożył ojcu swemu propozycję nie do odrzucenia tuż po wyjściu z placówki opiekuńczo-wychowawczej. Propozycja rzeczona brzmiała:

To teraz jedziemy po kwiaty dla mamy.

Wiedział chłopak, co robi. Znalazł jednocześnie sponsora, bo na wysupłanie z własnego portfela to trochę wąż zasyczał ;) Liczy się jednak gest jakby nie spojrzeć.

Dodatkowo biorąc pod uwagę wątpliwą miłość Syna Starszego do wszelkiego rodzaju kolorowanek, wyklejanek, robótek ręcznych, tym bardziej doceniam prezent, który do domu przyniósł. Widzę w nim rękę nauczycielki angielskiego ;)

Natomiast że Potworek Młodszy dłubać w papierach uwielbia, co widać na załączonym obrazku :D

Dodatkowo obaj doskonale wiedzą, czego mi potrzeba (i jak na to naciągnąć ojca też ;) ).


Teraz już nie mam wyjścia - muszę być ;)

Prawda stara jak świat, nawet Buka szerzy ostatnio podobny pogląd w nieco przewrotnej formie (swoją drogą uwielbiam Bukę) ;)


Z powodów ode mnie niezależnych, o których wspominałam tutaj w zeszłym tygodniu, straciłam stronę internetową mojej, jeszcze ku zgrozie niektórych funkcjonującej :P, firmy.

Przyznam, że trafiło mnie to trochę jak strzał z patelni prosto w ryło, kiedy człowiek niczego się nie spodziewa. Głównie z powodów ogólnoludzkich. Na szczęście dzięki bezinteresownym głosom osób, których nawet nie znam, a one mnie tym bardziej, udało mi się pozbierać dość szybko, otrzepać skrzydełka i ruszyć do boju, ha.

A jako że mimo lat spędzonych wśród elektroniki, internetów, chujów, mujów i dzikich węży nadal w pewnych dziedzinach szerokopojętego IT jestem imbecylem pierwszej wody i ignorantem strasznym, zasięgnęłam języka u mundrzejszych w temacie.

Trochę pomógł wujek Gugiel, dużo bardziej pomogła adminka pewnego ulubionego forum i tak oto stanęłam przed problemem: zakup domeny i hostingu. Pytanie numer jeden: Drogie Bravo, co wybrać? No co? Co jest dobre? A co lepsze? Co będzie wspierać? A co nie? I w ogóle z czym to się je?

Nadal nie wiem, czy do tej sałatki trzeba podać dressing, ale siłą woli (Synowie byliby dumni) udało mi się zakupić domenę. Z hostingiem wstrzymam się do wypłaty :P

Ale, ale.. nie dość, że udało mi się kupić, to jeszcze podjęłam ten heroiczny wysiłek przejścia na własną (niestandardową) domenę i podpięcia jej do blogspota. Brzmi to jak czarna magia dla mnie i nawet tak do końca pewności nie mam, czy nie piszę o maśle maślanym ;)

ALE! Liczy się efekt, nieprawdaż?

I dzięki wzmożonemu wysiłkowi umysłowemu i kilku stronom z Gugla udało mi się zamienić .blogspot.com na samo .pl (dowód w adresie strony ;) ). I nie była to dla mnie bułka z masłem. Wiem, wiem.. są tacy, co ogarną temat w dwie minuty. Ale może nie potrafią na przykład upiec kaczki z jabłkami (ja potrafię) albo przetłumaczyć umowy z PL na DE i na odwrót (jak wyżej). Więc niech się tak nie obnoszą ze swoimi umiejętnościami, bardzo proszę :P

Niemniej pierwsze koty za płoty. Domena jest. Hosting będzie. Strona powstanie. Zaniebawem. Jak się ogarnę nieco i w koncu ściągną mnie z tych chmur na ziemię.

Ileż można bowiem bujać w obłokach? ;)

Potwory jak to Potwory - nie od czapki mają ksywkę ;)

Z rozmów porannych samochodowych:

(podkład: kaszlący Potworek Mniejszy)

Matka: Synu, a co ty tak kaszlesz? Zakrztusiłeś się?
Syn Młodszy: No tak jakoś, trochę...
Syn Starszy: Mamooo, a czy dziś jest Dzień Matki?
Matka (dumna, że pamiętał sam): Tak, dziś.
Syn Starszy: Bo wiesz, mamooo, ja mam większy kaszel niż Brat.

Kurtyna

Przez ostatnie kilka tygodni wręcz odrzucało mnie od aparatu. W zupełności wystarczała mi do robienia zdjęć super, hiper, duper komórka (nie ta na podwórku :P).

Na szczęście udało mi się ogarnąć na tyle, by znów czerpać przyjemność z robienia zdjęć. Bez spinania się, bez ścigania o ilość, jakość, ot dla siebie.

Poprzedni tydzień znów komunijnie. Tym razem Komunia mojej własnej osobistej chrześniaczki. Po długich bojach udało nam się w końcu wyruszyć na południe ;)


Słońce zachodzące tuż za naszymi plecami tworzyło tak malownicze obrazki, że prześcigaliśmy się z Synem Starszym w ich uwiecznianiu. Mąż dostawał chwilami białej gorączki, jak kazaliśmy zwalniać, stawać itp. (nic dziwnego, że ta trasa zabiera nam czasem ponad 4 godziny ;) ).


Potem było już tylko komunijnie ;) Tym razem "z lotu ptaka" nie zza taśmy ;)




No a skoro komunijnie, to konwalie też muszą być, o!

Nele Neuhaus to kolejna autorka kryminałów, której książki rzadko mnie rozczarowują i nawet jeśli w połowie domyślę się rozwiązania, to i tak zazwyczaj czytam lub słucham ich z przyjemnością i nie mogę przestać.

Tak było w przypadku wspomnianego już audiobooka, tak było i teraz, kiedy tuż przed łikendem sięgnęłam po Złego wilka.

Jest to kolejna częścią sagi o Pii Kirchoff i Olivierze Bodensteinie - poznajemy dalsze losy tych bohaterów, a ich życie prywatne stanowi doskonałe tło dla zagadki kryminalnej.

Tematyka tej części jest trudna (zwłaszcza jak się jest rodzicem kilkuletniego dziecka, a w szczególności jeśli jest się rodzicem dziewczynki), podobnie poruszyła mnie książka Ostatnie dziecko. Autorka sięga do problemu pedofilii i wykorzystywania najmłodszych przez osoby z ich najbliższego otoczenia.



Fabuła jest tym bardziej poruszająca, że mamy w niej do czynienia ze skomplikowaną organizacją, siatką pedofilską, na czele której od wielu lat stoją osoby pełniące najwyższe urzędy i cieszące się nieposzlakowaną opinią. Sprawa jednak wychodzi na jaw, kiedy w rzece odnalezione zostają zwłoki nastolatki, a sekcja wskazuje iż dziewczynka od wielu lat była bita, torturowana i z całą pewnością nie wychodziła na światło dzienne.

Jest to prawdziwa książka akcji. Mamy w niej do czynienia z wieloma zwrotami, a i kilkakrotnie autorce udaje się czytelnika zaskoczyć. Jak to zwykle u Neuhaus - napięcie jest bardzo stopniowane, a akcja wraz z kolejnymi kartami nabiera tempa.

Ze swojej strony - polecam.

Felerna była ta niedziela, oj felerna.

Na szczęście nie na wszystkich płaszczyznach, bo inaczej to nic tylko iść się utopić w strumyku nieopodal chaty. Byle nie zapomnieć kamlota przygważdżającego do gleby na amen.

W sam piątunio udaliśmy się na południe. Na komunię mojej jedynej jak do tej pory (i na więcej się nie zanosi) chrześniaczki. Mąż jak zwykle na tę trasę pluł - same fotoradary po drodze, wąsko w cholerę i ogólny chaos. Zdarzało się i po 4 godziny jechać. Na szczęście tym razem poszło dość sprawnie.

Łikend jak to łikend, minął na przygotowaniach - chłopaki się załapali na rozrywkę samochodową (będzie w podsumowaniu fotograficznym tygodnia 21 ;) ), muła na fryzjera co to na głowie nie zrobił nic, a jakby się lepiej układa ;) Magik jakiś czy co?

Niedziela za to... jak na taką spod znaku kościoła przystało, nerwowa. Na całe szczęście udało mi się ukryć za teleobiektywem i trochę zapolować ;) Tym razem namaszczeni fotografowie byli bardziej ogarnięci, lamp nie używali wcale i było jakby dyskretniej. Bez tej właściwej dla wyścigu szczurów nerwowości. Ciekawam efektów.

Anyway, mnie się na szczęście też parę kadrów złapać udało i jestem szczęśliwa jak prosię w deszcz. Życzeniem rodziców obyło się bez pozowanych "aniołkowatych" fotek z różańcem w dłoni i na tle krzyża. Na całe szczęście, bo pozowane foty to mi rzadko wychodzą ;) No chyba, że model śpi :P

Potwory się wyszalały w knajpie, która priorytet kładzie na to, by dzieciom było dobrze ;) Dodatkową frajdę sprawiał fakt, że można było dowoli lodów żreć (aż angina nie złapie tfu, tfu).

Potem już tylko rajd na południe. Rekordowo - 2 h 20 min :P Chyba się Mężu bardzo do tego lokalu spieszyło. Szkoda tylko, że bez rezultatów..

Dokumentacja fotograficzna zaniebawem nastąpi. Dla tych wytrwałych i cierpliwych ;)

Pisałam ostatnio o Komunijnych gwiazdach obleganych przez namolnych paparazzi.

I tak sobie myślę, że skoro jest trend, by Komunia była na bogato (czytaj: co najmniej kład, najdroższa knajpa, plik banknotów tak gruby, że w kieszeń się nie mieści i ogólny lans na całą wieś), to dlaczego nie zrobić reportażu komunijnego?

Rodzice Bąbli poprosili mnie, bym towarzyszyła im w tym szczególnym dniu. Nie było lansu, nie było rozmów o prezentach w kółko, nie było przechwalania się, ile kto dał i co kto kupi.

Było dokładnie tak, jak być powinno - najważniejszy był sakrament. Reszta to tylko oprawa-dodatek do niego.

Bardzo się cieszę, że mogłam być z Wami :)

Za to reportaż komunijny był na bogato - za zgodą Rodziców Bąbli wrzucam kilka zdjęć z przygotowań ;) Nie przecierajcie ekranów - ich jest dwóch!

Ciekawe, czy zgadniecie, który jest który :D


 

No dobra, przyznam się, że ostatnio boję się zaglądać do lodówki - a nóż widelec mi stamtąd jakiś radykał wyskoczy.

Na co dzień na szczęście da się omijać oszołomów: starczy nie włączać tv, nie czytać gazet, również wydań internetowych (no może poza Pudelkiem :P) i generalnie być ślepym i głuchym. Ofkors delikatnie trzymając rękę na pulsie informacji, w końcu wroga trzeba znać.

Zadziwia mnie nieustająco, że ludzie nie filtrują sprzedawanej im papki. Potrafią zakrzyczeć, nazwać "rzodkiewką komunizmu", bo pan w kolorowym pudełku coś powiedział i to musi być święte.

Że inny też coś tam bąknął pod nosem, to już nieważne. Najistotniejsze, że mój wybranek głośno krzyczy. Taaa... krowa, która dużo ryczy mało mleka daje. Podobno.

W ciągu ostatnich dwóch tygodni ciężko jednakże było zamknąć się na napływające zewsząd informacje, no chyba że ktoś eremita. Lucky him.

Przy całej mojej ignorancji niestety nie ominęła mnie "Sunday night fever", zwłaszcza że Potwory co i rusz przynoszą z kuluarów jakieś pytania wymagające głębszego omówienia.

Kim jest polityk? Co może prezydent? Dlaczego ten pan jak jest bogaty to nie odda trochę pieniędzy biednym, tylko nam zabiera?

Ano nie wiem, synu. Tak to już jest, że Robin Hudów w dzisiejszych czasach to niewielu.

I tak dalej, i tak dalej.

Podsumowując wieczór wczorajszy, Syn Starszy wpadł w nastrój refleksyjny i drapiąc się po fryzurze "na Neuera" stwierdził nagle:

Ja to bym nie chciał, żeby oni coś zmienili w naszej wsi...

A jako że świat jest globalną wioską... też bym nie chciała. Bo w obietnice, że na lepsze to jakoś ciężko uwierzyć.

Czasem miłe rzeczy spotykają nas ze strony osób, po których kompletnie byśmy się tego nie spodziewali ;)

Ja dziś zostałam zaskoczona w taki sposób:

Po raz kolejny audiobook. Sama się sobie dziwię, że jeszcze się nie zgubiłam w tym gąszczu nazwisk, koligacji mniej lub bardziej rodzinnych i to na trzech płaszczyznach czasowych - co prawda dość okrojonych czasowo, ale zawsze.

Dodatkowo odbiór utrudnia fakt, że ciężko jest wrócić do poprzedniej strony, czy nawet klilku-kilkunastu wcześniej i sprawdzić, kto z kim i dlaczego.

Podziwiam autorkę za dbałość o szczegóły, za dobór nazwisk, miejscowości, tytułów szlacheckich - naprawdę kawał solidnej roboty. Mowa tu oczywiście o drugiej części Cukierni pod Amorem - Cieślakach.

Jak się należy spodziewać, druga część to kontynuacja sagi o rodach Zajezierskich, Cieślaków i Hryciów. Tym razem nieco mniej mamy najbardziej aktualnej płaszczyzny czasowej - roku 1995 - na korzyść dwudziestolecia międzywojennego i losów silnej, pięknej i niezwykle utalentowanej aktorki Teatru Polskiego - Giny Weylen.


Gina Weylen to pseudonim artystyczny Grażyny Toroszyn, córki poznanej w części pierwszej Kingi Toroszyn, która po nieudanej próbie otrucia siostry najpierw usiłowała popełnić samobójstwo, a następnie w rozpaczy oddała swą rękę zaborcy.

Gina to postać, która w tej części pojawia się najczęściej i mnie osobiście najbardziej przypadła do gustu - niezależna, odważna, dążąca do spełnienia swych marzeń, a jednocześnie czuła i kochająca kobieta, której nieobcy jest świat bohemy artystycznej warszawskich salonów, teatrów i kabaretów.

Dzięki niej mamy okazję zapoznać się z historią teatru polskiego, jego rozwojem od narodzin niemalże.

Po raz kolejny zachwyt - wspaniała powieść obyczajowa napisana z niezwykłą dbałością o szczegóły. Jej wielowątkowość i lekkie pióro sprawiają, że ma się ochotę na więcej i więcej :)

Tydzień dwudziesty przebiegał dwutorowo :)

Kolejne sukcesy w karate za nami. I to na całkiem prestiżowej imprezie :)


O komunijnych zawirowaniach też już pisałam - teraz kilka obrazków "z tła" ;)

Prawda stara jak świat - trzeba, czasem nawet nie jesteśmy świadomi jak wysoką cenę.

Ale czasem, na szczęście pozostajemy tylko z drobnymi zadrapaniami, które się goją, pozostawiają ślady i nas mądrzejszych o całą tę wiedzę. Szkody, które zostają wyrządzone są znikome i całkowicie naprawialne. Choć może czasem upierdliwe.

Wierzę w to, że zła karma wraca. Że jeśli sie komuś celowo zrobi świństwo, to to wróci. Ze zdwojoną siłą. Uderzy w najmniej oczekiwanym momencie i być może czasem uderzy w taką dziedzinę naszego życia, w której zupełnie się tego nie spodziewamy.

Ktoś mi kiedyś przepowiedział burzę w moim życiu - w zamian za rzekomy zasiany przeze mnie wiatr (że tak górnolotnie polecę klasykiem ;) ).

Zapomniał tylko dodać, że po każdej burzy przychodzi słońce :)

Jakiś czas temu wyeliminowałam najbardziej toksyczne osoby w moim otoczeniu. Postarałam sie od nich odciąć, zerwać kontakt, bo i po co mi znajomość, która nie wnosi w moje życie nic pozytywnego. A wręcz przeciwnie. W końcu nie liczy się ilość tylko jakość ;)

Rykoszetem te znajomości dowalają mi do dziś. Ale na szczęście tylko rykoszetem. I z satysfakcją przyznaję, że rusza mnie to coraz mniej. A czasem i wcale.

Uczę się na błędach, płacę za nie i wiem jedno, drugi raz takich nie popełnię. Nie zaufam komuś, kto nie jest tego wart.

I dziękuję wszystkim tym, którzy są przy mnie i dla mnie bezinteresownie.

I bezinteresownie poświęcają swój czas, by pomóc mi naprawić to, co sama zepsułam ;)

Taką w "śpileczkach".

Zawsze z odopowiednio dobraną kolorystycznie torebką.

I dopasowanym lakierem do paznokci.

W eleganckich pończochach, marynarce, garsonce, zwiewnej romantycznej sukience.

Z włosami ułożonymi w misterne loki albo perfekcyjnie wyprostowanymi i nabłyszczonymi.

Pachnącą perfumami najlepszych marek, z idealnym makijażem, bez cienia niezamierzonego błysku na twarzy.

No po prostu nie.

Tak se ne da.

Nawet jak mi się owa wersja zamarzy i będę dążyć do ideału.

Nawet jak się wbiję w kiecę i szpilki i ogarnę sztukę nakładania barw wojennych na lico.

No se ne da.

Szpilki zrzucam szybciej niż się w nie wbiłam, wciskam je w reklamówkę z biedronki (założę w pracy, a jak zapomnę to pod biurkiem mam jeszcze jakieś dyżurne przecież).

Kiecka się przekrzywiła a w rajstopach (przeca w pończochach mi dupa zmarznie!) leci kolejne oczko. W sumie nie szkodzi, mam lakier do paznokci w pracy. Się zatrzyma lecące.

Paznokcie... tu odprysnęło, tam odpękło, a trzy się złamały. Trudno. Mnie to nie złamie. Zamaluję odpryski rzeczonym lakierem i do wieczora jakoś przepękam.

Że makijaż się rozmył? Samo życie. Zmyję w pracy.

Wychodzimy z domu.

O cholera, wieje i pada. Nie mam parasola. Względnie misterną fryzurę szlag trafił i znów wyglądam jak zwykle. Trudno, przynajmniej nikogo nie zaskoczę.

Dlaczego te dzieci tak inaczej niż zwykle marudzą? Aaa, zapomniałam jednego. No dobra, wracam. Jest, trochę obrażony, ale daje się omamić hallsem. Przy okazji zabieram biedronkowe reklamówki z rzeczami na judo i karatĘ. I jeszcze rzeczy dla syna koleżanki. Dokładam ten cały nadbagaż do standardowego laptopa i dorebki typu wór marynarski. Syn Starszy krzyczy z dołu, czy bym mu nie wzięła piłki do nogi. Po cholerę mu piłka do nogi?

Odmawiam. W zamian wciska mi plecak, który z trudem dorzucam do tego majdanu.

Idziemy. To znaczy Potwory idą. Biegną wręcz, podskakując radośnie i ochoczo.

Mamo, poskacz z nami!

Yhyyy... jak się wydobędę spod tych betów. Wół ciągnący wóz drabiniasty miewa lżej. Wlokę się resztką sił. Dobrze że te szpilki wsadziłam do reklamówki. Jakbym je miała na nogach - ani chybi śmierć gwarantowana.

Nie będę elegancką kobietą.

No to se nie da!

Zwyczajnie nie!

Kolejna pozycja "nie do polecenia", niestety jak dla mnie antyzauroczenie i może miałabym poczucie straconego czasu, gdyby nie to, że czytałam ją w pociągu i i tak nie miałam nic innego do roboty ;) W innych okolicznościach z pewnością odłożyłabym ad acta.

Ja tu jeszcze wrócę Ewy Zaleskiej - bo o tej książce jest dzisiejszy post - to powieść współczesna, być może z potencjałem, ponieważ temat nośny, ale niestety podana w sposób kompletnie dla mnie niestrawny.

Głównym bohaterem jest mężczyzna w chwili poznania bezrobotny - Karino Mroźny, były pracownik wydawnictwa, szukający ambitnej i rozwojowej pracy w stolicy. Na stanie ma wiecznie niezadowoloną żonę, z którą nie łączy go praktycznie nic. Malwina Mroźny to typowa "pani domu z pretensjami": nie pracuje, nie wychowuje dzieci, wiecznie narzeka i ciagle jej mało (zwłaszcza pieniędzy).


Karino tymczasem postanawia szukać szczęścia gdzie indziej - trafia do upadającej agencji reklamowej, na czele której stoi despotyczna szefowa-modliszka, Berenika Michalska-Kubisiak. Nieco już przejrzała kobieta, nadal w stu procentach przekonana o swojej sile kobiecości, przekonywania, nieomylności i bógwieczego jeszcze szefowa, mobbingująca swych pracowników na każdym kroku.

Główny bohater podejmuje desperacką walkę o zadowolenie szefowej i utrzymanie agencji na powierzchni - oczywiście jak to w dzieisjszych czasach bywa, kosztem własnej rodziny i godności.

Temat naprawdę na czasie. Można by o nim napisać powieść-rzekę. Niestety w tym wypadku podany kompletnie niestrawnie. Powieść podana w sposób tak nudny, że ledwie udało mi się przez nią przebrnąć. Niestety autorka nie wykazała się "lekkością pióra". Jedynym oryginalnym akcentem jest imię głównego bohatera - Karino - jak sam mówi "po koniu" (!).

Żeby nie zdradzać niepotrzebnych szczegółów (może ktoś jednak będzie zainteresowany sięgnięciem po Ja tu jeszcze wrócę) - zakończenie klasyczne, bez suspensu i pomysłu.

Osobiście odradzam.

Po raz kolejny przyszłam z książeczką dla dzieci. Tym razem raczej tych młodszych, ponieważ historia jest dość naiwna ;)

Dziennik Prosiaka Emera Stampa Syn Młodszy dostał na urodziny. Historyjka Prosiaka, który nagle z przerażeniem odkrywa, że Farmer nie jest jego najlepszym przyjacielem (mimo iż codziennie dostarcza sporą porcję ulubionych zlewek), lecz trzyma go tylko po to, by go zjeść. Przerażony Prosiak postanawia zawszeć sojusz z Paskudnymi Kurczakami i polecieć na PlutonA.


Doprawdy czasem zadziwiają mnie pomysły, jakie mają autorzy książek na swoje dzieła. Historia Prosiaka jest zabawna, jest bardzo fajnie zilustrowana, rozdziały są krótkie i dzieci, które dopiero zaczynają swoją przygodę z czytaniem, z pewnością sobie z nią poradzą. Jest jednak jedno ALE:

Co mnie osobiście razi, to poprawność językowa, a raczej jej brak - być może jest to efekt zamierzony, w końcu Prosiak sam w sobie inteligencja nie grzeszy, niemniej po bajkach dla dzieci spodziewam się jednak wyższego poziomu językowej poprawności.

Pisałam już kiedyś o tym, że zdarza mi się czytać również książki dla dzieci. Całkowicie dobrowolnie, a czasem nawet z dużą dozą przyjemności :)

Tak też było i tym razem. Kiedy na półce w bibliotece w dziale dziecięcym odkryłam Jo Nesbo, przyznam że byłam zaskoczona. Nesbo do tej pory kojarzył mi się głównie z mrocznymi, momentami obrzydliwie realistycznymi kryminałami, w których krew potrafiła kapać z sufitu i wpadać wprost do garnka z gotującą się zupą.

Co zatem robił Jo Nesbo w dziale dziecięcym? Otóż okazało się, że nie jest to żadna fatalna w skutkach pomyłka tylko jak najbardziej celowe działanie. Autor popełnił bowiem również serię książek dla dzieci. Nic nie powstrzymało mnie przez wypożyczeniem :) (co więcej zamówiłam już kolejne pozycje).

I tak oto trafiliśmy wraz z Synami do świata Doktora Proktora - szalonego profesora-wynalazcy, zupełnie niedocenionego przez nikogo poza dwójką dzieci z sąsiedztwa: Lisą i malutkim rudym chłopczykiem, Bulkiem.



Pierwsza część opowieści o Doktorze Proktorze, którą zaczęliśmy czytać - Doktor Proktor i Proszek Pierdzioszek - jest absurdem absurdów. Doktor Proktor wynajduje bowiem proszek, który powoduje najpotężniejsze na świecie... ni mniej ni wiecej tylko właśnie pryknięcia! I to takie, które są w stanie wysłać astronautów w kosmos. Doktor Proktor po cichu marzy, iż uda mu się wynalazek wcielić do NASA ;) Niestety przez zupełny przypadek wraz z Bulkiem trafiają do więzienia, z którego jeszcze nigdy nie udało się nikomu uciec. Tymczasem w całej Norwegii brakuje prochu na Wielki Salut Armatni...

Jeśli chcecie dowiedzieć się, jak potoczą się losy Lisy, Bulka i Doktora Proktora, a przy tym ubawić setnie przy pełnej humoru i dziwacznych postaci powieści dla dzieci - zachęcam do lektury :)

PS. Łapa na górnym zdjęciu należy do kocicy... też była zainteresowana lekturą ;)

Z racji tego, że maj i tego że dzieci własne i znajome dobiły już do wieku komunijnego miałam przyjemność fotografować wczoraj znajome Bąble komunijnie.

Impreza jak impreza - odkąd pamiętam taka sama, nic się nie zmieniło nawet w regułkach wygłaszanych przez mniej lub bardziej przejęte i zestresowane dzieci. Przy okazji przypomniało mi się, że sama takowe, niemalże identyczne na komunii własnej wygłaszałam (co więcej, ku własnemu zaskoczeniu, na pytanie proboszcza skierowane do ogółu, czy gawiedź pamięta datę swojej komunii, odpowiedziałam twierdząco - dumnam :P).

Ale nie o tym chciałam. Tyle się mówi ostatnio, że komunia to festiwal próżności, zastaw się a postaw się, kto kupi droższy i bardziej wypasiony prezent i w ogóle. Generalnie klu całej imprezy stało się pokazanie na co mnie stać (limuzyna, suknia niemalże ślubna, złote diademy, kłady itepe) i fakt iż dzieci najbardziej czekają na owe prezenty, a nie na sam sakrament.

Na szczęście zaprzyjaźnione Bąble rodziców mają rozsądnych i udało im się wytłumaczyć pacholętom, co w sakramencie jest najważniejsze. Nie było dopytywania "co dostanę", ani życzeniowej postawy "chcę skuter nie rower!" - było przejęcie i faktyczna chęć przystąpienia do sakramentu.

I co z tego?

Na rzeczoną komunię zaproszono 3 namaszczonych przez proboszcza fotografów. Biorąc pod uwagę, że dzieci była ledwie czterdziestka, to jak dla mnie co najmniej o jednego za dużo. Ale może ja się nie znam. W końcu w niektórych przypadkach liczy się ilość nie jakość. Podobno.

Trzech fotografów (w tym dwóch młokosów, "młodych wilków" wyraźnie żądnych zauważenia) zrobiło wszystko, bym z całej uroczystości zapamiętała głównie ich. Byli wszędzie. Dosłownie. Również w trakcie podniesienia, ewangelii, czy kazania trzaskali foty. Obiektywami wchodzili dzieciom w twarz, przeszkadzali w skupieniu się na sakramencie, wchodzili między rzędy małych komunistów. W końcu koordynująca imprezę siostra zakonna nie wytrzymała i pogoniła towarzystwo.

Co mnie jednak najbardziej zniesmaczyło (mówiłam już, że mogę się nie znać?) to sam sakrament komunii. Dzieci przystępowały pojedynczo, podchodząc do klęcznika przy którym stał kapłan. A obok niego trzech fotografów, którzy SERIĄ jak paparazzi trzaskali foty "przyjęcia". Że ich proboszcz nie pogonił to naprawdę jestem zdziona. Rozumiem, że rodzice mogą chcieć mieć pamiątkę, ale na litość boską... toż te dzieci prócz fleszy chyba z tego momentu nie zarejestrowały nic więcej.

Małe gwiazdy...

PS. A tak w ogóle to na pewno przemawia przeze mnie zawiść i zazdrość, że to nie ja tam... tą serią... - pozostali "fotografowie" zostali od komunistów oddzieleni taśmą i cieciem, tfu panem porządkowym, co by się przed ołtarz nie daj boże nie pchali :]

O urodzinach Potworka Młodszego pisałam całkiem niedawno. Urodziny się odbyły, pacjent przeżył i był zadowolony.

Niestety z powodów rozmaitych dwóch kolegów nie mogło wziąć udziału w tak zwanych "półrocznych obchodach". Potworek był bardzo zasmucony, ale postanowił poradzić sobie z problemem po swojemu.

W sobotę wybraliśmy się do księgarni celem zakupienia tego i owego. Jedziemy samochodem a Potworek snuje wspomnienia i opowieści:

- Wiesz, mamaaaa, Adaś nie przyjechał do mnie na urodziny. I Tymek też nie. Ale to nie szkodzi. Ja im powiedziałem, co mają zrobić.

- Yyy? - zapytałam inteligentnie skupiona na tym, by nas pociąg nie przejechał. - To znaczy co im powiedziałeś?

- Powiedziałem, że nie szkodzi, że na urodzinach nie byli. Że to się zdarza. I że teraz muszą iść do sklepu i kupić mi prezent. A jak już kupią, to mają go zostawić na półce przy moim miejscu w szatni. I wtedy wszystko będzie już załatwione.

Przyznam, że z wrażenia mało nie wjechałam w hamujący przede mną samochód. Przedsiębiorcze mam dziecko, nie ma co ;)

Potworek Młodszy urodzony w końcówce roku zazwyczaj jest pokrzywdzony urodzinowo.

A to pogoda nie taka i goście nie mają jak przyjechać.
A to komuś coś wypadnie (albo spadnie :P jak śnieg zeszłego roku).
A to choroby, święta i inne czynniki teoretycznie niezależne.

Ogromną zagwozdką staje się organizacja imprezy urodzinowej dla kolegów - wiadomo, przed świętami to ludzie mają w głowie coś zupełnie innego niż latanie na dziecięce przyjęcia.

W związku z powyższym impreza ta zazwyczaj odbywa się z lekką obsuwą - raz w styczniu, raz w lutym. Tego roku jednakże zupełnie nam się nie składało.

Najpierw święta.
Potem ferie świąteczne trwające niemal do połowy stycznia :P
Zaraz potem ferie właściwe.
Po nich brak kasy.
Święta Wielkanocne.

Ostatecznie jednak udało nam się spiąć w sobie i urządzić imprezę Potworka urodzonego w grudniu... wczoraj!

No dobra, moja wina - ciągle coś wypadało. Ale skoro dziecię ukochane już dupsko truło niemal codziennie, wypadało coś z tym zrobić. Całe szczęście, że 9 maja wypadają imieniny rzeczonego i bez wiekszych problemów łyknął w końcu półroczną niemalże obsuwę.

Gorzej z gośćmi!

Zaskoczeni zaproszeniami urodzinowymi i oświadczeniem Syna Młodszego, iż urodzony jest pod znakiem Strzelca (jak sie wczoraj dowiedziałam sprzedał tę informację w przedszkolu), wprawieni zostali w niezły stupor.

Bo jak to Strzelca, jak Strzelec to grudzień? Biedne dziecko, nie wie kiedy ma urodziny.
Ci bardziej uświadomieni co do daty narodzin Syna Młodszego nieźle się nagłowili wypisując kartki z życzeniami z okazji.. no właśnie, jakiej?

Kolejny problem pojawił się przy torcie i ilości świeczek na nim - no bo 6 to było już jakiś czas temu i jak tu ugryźć temat?

Dla Potworka jednak rozwiązanie było bardzo proste, przewrócił ino oczyskami i oświadczył:

- Poproszę 6 i pół świeczki!

No tak...

Weronika zmienia zdanie przyciągnęła mój wzrok okładką. Co prawda tematyka Bridget Jones już mi się nieco przejadła, a u Małgorzaty Maj mamy niemalże kalkę z tej postaci. Tytułowa Weronika - główna bohaterka - jest również dziennikarką, nieco pulchną jak sama siebie określa, mającą permanentne kłopoty z sobą samą, z facetami i ze zwariowaną, niesztampową rodzinkę w pakiecie.

Gugiel twierdzi wbrew temu, co zapowiadał jeszcze tydzień temu, że mam między 20 a 25 lat...

Tiaaaa, kto by mu tam wierzył (poza tym, że miło) ;)

W końcu kiedy powie coś jedna "osoba" można to uznać za błąd statystyczny. Kiedy jednak słyszy się to od kolejnej, wypada rzecz rozważyć. Kiedy natomiast powie coś dziecko (takie szczere i niewinne ;) ), trzeba wierzyć i się nie rozbierać więcej rzeczonej kwestii na czynniki pierwsze :P

Ad rem

Jak co dzień dotarliśmy dziś do placówki z Synem Starszym w lekkim niedoczasie (jak się potem okazało, niedoczas miał być jeszcze większy). Pogoniłam Potwora do szatni, sama zaś (jak co dzień) czekałam w holu placówki.

Stoję sobie, dumam, kontempluję obrazki i inne gazetki ścienne, aż tu podchodzi do mnie dziecię. Na oko druga, może trzecia klasa. Dziecię płci żeńskiej. Rzuca na mnie wprawnym okiem i zadaje pytanie, patrząc prosto w oczy:

- A pani przyszła przyprowadzić siostrę czy brata?

W tym momenci pokochałam ją całym sercem. Co za miłe dziecko, doprawdy! Pogawędziłyśmy sobie o tym i o owym, o sensie posiadania rodzeństwa i jego braku.

Dobrzy ludzie pomyśleli o tym, by sąsiedzi z dalszych krańców Mniejszego Miasteczka mogli się wreszcie poznać i zamknęli jedną z trzech dróg dojazdowych do Większego Miasta (oczywiście tych głównych, kto by się chęchami przejmował).

Dobrzy ludzie zadbali też o to, by jeszcze bardziej zacieśnić stosunki międzyludzkie i ograniczyli ruch na drugiej z dróg dojazdowych do Większego Miasta wprowadzając tam wahadło. Codziennie wita nas zatem miły człowiek, życzliwie pozdrawiając wszystkich ręką wyposażoną w czerwony lizak. To takie miłe, kiedy spotyka się kogoś tak bezinteresownie życzliwego.

Dobrzy ludzie wierzą, że zamknięcie jednego z trzech przejazdów kolejowych na ponad 20 minut ma moc integracji. W końcu nic tak ludzi nie łączy w niedoli, jak wspólne przekleństwa i rzucanie mięsem.

Dobrzy ludzie zagwarantowali innym ponad pół godziny spokoju w samochodzie w spoczynku. Można posłuchać muzyk, audiobooka, czy radia. A nawet się zdrzemnąć przed rzeczonym przejazdem kolejowym. Cóż za relaks! Ktoś się do pracy spieszy? Po co? Przecież jest tak przyjemnie - słoneczko świeci, ptaszki śpiewają, kolejka samochodów rośnie do trzech kilometrów.

Dobrzy ludzie wspierają innych w treningach cierpliwości i opanowaniu agresji. To się nazywa ćwiczenie charakteru! Niezbędne w dzisiejszych czasach!

Dobrzy ludzie...

Niech ich szlag trafi!

Asertywności będę się chyba uczyć od Syna Starszego.

Odkąd pamiętam miałam z tym problem przeogromny - chyba dlatego, że wychowano mnie na tzw. dobrą dziewczynkę. Taką która nie mówi nie, jest pomocna, do rany przyłóż i w ogóle.

A że o swoje zdanie zawalczyć nie potrafi... komu to przeszkadza? Grunt, żeby innym było miło.

Taaaak.

Całe życie walczę z tym brzemieniem. Z tym że nie muszę.

Nie muszę teraz zaraz natychmiast odebrać telefonu.
Co więcej nie muszę od razu oddzwaniać, jeśli nie mam na to ochoty.
Jeśli sprawa będzie pilna, to przecież zawsze jest telefon męża, czy sms.

Nie muszę otwierać drzwi, jeśli nie mam ochoty przyjmować niezapowiedzianych gości.
Nie muszę od razu odpowiadać na maile.
Nie muszę...
Kiedy nie chcę.

Staram się to wpoić swoim dzieciom - jeśli czegoś nie chcą zrobić, niech walczą o swoje zdanie. Niech nie działają wbrew sobie. Oczywiście z zachowaniem wszelkich norm społecznych i tak dalej - w końcu nie mam ochoty wychować buców.

Ale jeśli dostaną nową zabawkę, niech się nią nacieszą.
Nie muszą od razu oddawać bratu/koledze/komukolwiek w myśl zasady "trzeba się dzielić".
Owszem, trzeba.
Ale bez przesady.

Syn Starszy chyba naukę pojął i nie daje się nabrać na mędzące prośby. Co więcej, często gęsto nie korzysta też z ofert składanych przez kolegów.

Scenka z wczoraj. Dzwoni sobie domofon i jakieś dziecię zapodaje bez słowa wstępu (ani dzień dobry, ani be, ani me, ani kukuryku):

- Jest Syn Starszy?
- No jest - odpowiadam z wahaniem (mamusia uczyła, żeby z obcymi nie gadać, a ja przez słuchawkę domofonu nie widzę kto to) i wołam Potwora

- Haloo - rzuca Syn Starszy w słuchawkę.
- .... (podejrzewam, iż padło pytanie czy wyjdzie na boisko)
- A kto... - Potwór też gada jak potłuczony i dopiero po chwili orientuję się, że pyta o tożsamość interlokutora.
- ...
- Aaaa, nie, nie chce mi się. Nie, jutro też nie wyjdę. Przyjdź... o, przyjdź w piątek to może się zdecyduję.

Szczęka mi opadła... żeby tak niegrzecznie kolegę spławić. Co z tej młodzieży wyrośnie?

Męczy mnie czasem powtarzalność dnia codziennego. Zresztą pewnie nie tylko mnie. Jak już człowiek raz w kierat wpadnie, to ani pomyśleć o wyskoczeniu. Ileż można? Co dzień ta sama śpiewka.

Wstajemy.
Myjemy.
Ubieramy.
Śniadamy (jaki ładny czasownik, prawda?)
Jeszcze raz myjemy.
Wychodzimy.
Wsiadamy.
Jedziemy.
Wysiadamy.
Odprowadzamy.
Znowu wsiadamy.
I znowu jedziemy.
I po raz kolejny wysiadamy.
Raz jeszcze odprowadzamy.
Znóóóóóów jedzieeeeeemy.
Po raz enty wysiadamy.

(8 godziny przerwy :P)

Wychodzimy.
Wsiadamy (sic!)
Jedzieeeeeeemy.
Wysiadamy...

Aaaaaa... dzień świstaka normalnie.

Plus kwestia moja ulubiona - jakoś mało kreatywna w tym względzie jestem i nie chce mi się wymyślać, tworzyć, dobierać, godzinami w kuchni stać:


Jedyną atrakcją, od której włos się na głowie czasem jeży (dobrze, że nie mam tendencji do siwienia, bo już bym bielutka jak ta babulinka była), to pomysły Potworów. Ale to temat-rzeka, na zupełnie inną historię.

Tydzień dziewiętnasty obfitował w starocie ;) (nie tylko te widoczne na zdjęciu).

Przyznam, że zderzenie z komputerami z mojego dzieciństwa to niezłe wyzwanie. Mój telefon działa szybciej! I chyba ma więcej pamięci ;) Potwory były zszokowane delikatnie mówiąc. I wkurzone też :>



Podziwiam pana, który przy jednej z gier dokładnie wiedział, który guziczek, przycisk, klawisz funkcyjny do czego służy - pamiętał! Miszcz!

Nie szkodzi, że mamy wiosnę!

Nie szkodzi, że na dworze ciepło!

Nie ma znaczenia, że będę wyglądać inaczej!

W końcu kto bogatemu zabroni? No kto? Fantazję trzeba mieć w sercu!

Syn Starszy przed wyjściem na spacer ;) (wiem, wiem, miało nie być zdjęć dzieci, ale... poznasz go po górnych jedynkach ;) )


PS O rzeczoną czapkę trwała permanentna wojna :>

Tydzień 18 dojrzał do publikacji ;) Tym razem wiosenny Łysy Młyn.

Wracamy z Synem Starszym od dentysty. Syn ma nastrój zaczepny, idąc stuka mnie po plecach. W pewnym momencie nie wytrzymałam tego nieregularnego pukania. Ileż można?

- Przestań mnie stukać po nerkach.
- Ty nie masz nerek - pada bezczelna odpowiedź.
- Póki co jeszcze mam - wzdycham z rozdrażnieniem. - Ale jak mi kasy zabraknie to sprzedam.

Syn myśli. Kuleczka pomysłowego Dobromira stuka i puka.

- To może mi sprzedaj - proponuje nagle.
- Tobie synku to bym oddała nerkę bez zastanowienia.
- Taaak? - widzę jak oczy mu się zaświeciły, a w nich znaczek $ - To mi daj. A ja SPRZEDAM i będę miał kasę.

Kurtyna :]

Trafił mi się Playboy (niestety nie ten niegdyś jakże poczytny magazyn - w sumie ciekawa jestem, czy formuła się przez lata zmieniła, dawno nie miałam do czynienia).

A w zasadzie dwóch, choć ten drugi dopiero budzi się z drzemki (gdyby się dobrze zastanowić to nawet i trzech, na szczęście ten ostatni najmniej inwazyjny - wstaje przede mną, spać chodzi po mnie ;) ).

Rzeczony Playboy, lat prawie dziewięć, potrafi godzinami modelować fryzurę przed lustrem. Tak, tak... lat prawie dziewięć. Strach się bać, co będzie za kolejne pięć.

Fazy przechodzi rozmaite: "na Messiego, na Neymara, na Ronaldo", aktualnie jest chyba na etapie "na Neuera" (w sumie lepiej, bo "boski Leo Messi" mię się nie podoba :P ). Neuer może być, całkiem fajny z niego chłopak.


Syn Starszy zatem poszukując "swojego ideału fryzury" potrafi godzinami wystawać przed lustrem, zużywać tony kosmetyków moich i Męża oraz żądać codziennego układania włosów.

Słodki w tym jest, choć podejrzewam że do czasu. Jeśli ta faza potrwa dłużej i przejdzie w wielogodzinne przesiadywanie w łazience celem modelowania tego i tamtego, to mnie lekko szlag trafi ;) Łazienkę bowiem mam jedną. A jak to mówią

Zamarzyły mi się rzęsy niczym pajęcze nogi. Takie pod same brwi, wywinięte, gęste, zdrowe - no cud, miód, malyna. Niestety nie wiem po kim Syn Młodszy swoje ma, ale u mnie efektu takowego brak.


Skoro brak, znaczy trzeba naturę wspomóc. Olejek rycynowy poszedł w odstawkę już jakiś czas temu - nie miałam cierpliwości do jego podgrzewania co wieczór.

Znane preparaty na literę R i nie tylko ceny mają tak zabójcze, że w zasadzie niekoniecznie... wąż mi w kieszeni syczy.

Do stosowania leków na jaskrę, których efektem ubocznym podobno są rzęs firany, jeszcze nie dojrzałam.

Przy okazji wizyty u kosmetyczki jakoś tak się zgadało, że w ulubionym sklepie z kosmetykami mają specyfik o właściwościach niemal identycznych jak te z najwyższej półki. Ino znacznie taniej. Bujałam się z decyzją o zakupie z pół roku - zawsze jakiś pilniejszy zakup był na liście. Aż w końcu dobra dusza odpaliła mi odżywkę w prezencie urodzinowym.

Ha! - pomyślałam - Teraz to już wszystkie firany we wsi moje. Te z rzęs ofkors. Osiągnę efekt spektakularny!

Aha... najlepiej jak się coś komuś wydaje... Posmarowawszy wieczorem grubą warstwą linię rzęs, jak zalecała instrukcja, położyłam się spać. Efekt - piorunujący! Już po pierwszym użyciu! Spektakularny! Zupełnie jak obiecywała ulotka!












































Tyle tylko, że w nieco innym zakresie :] Odżywka bowiem raczyła mi w nocy spłynąć do oczu. Od dziś mogę sie cieszyć spektakularnym efektem oczu niczym królik albinos. Robi wrażenie, nie powiem! Nie przejdę niezauważona na pewno!


*oba zdjęcia zapożyczone z sieci

Doniesiono mi ;) jakoby fejsbuk donosił :P o moim dzisiejszym prawie okrągłym jubileuszu - 110 lat!!

Nie w kij dmuchał. Przyznacie, że jak na matuzalem(a) całkiem nieźle się trzymam ;)

W związku z licznymi życzeniami składanymi mailowo, telefonicznie, fejsbukowo i osobiście-  za które bardzo bardzo bardzo dziękuję! (miło jak tyle osób pamięta naprawdę), postaram się nie zawieźć waszych oczekiwań. Niniejszym tworzę listę:


I obiecuję:

1. Spełniać marzenia!
2. Mieć wszystko, czego zapragnę! (wiele już nie zostało :) )
3. Nie zmieniać się, chyba że na lepsze!
4. Żyć 100 lat! (to już mi się udało :P)
5. A nawet 200! I 220 też!
6. Mieć wszystko co najlepsze! (Wiadomo :P)
7. Posiadać miłość!
8. Zarządzać szczęściem!
9. Mieć mnóstwo pasji! (Mam, a doba mi się rozciągnie? ;) )
10. Żyć samymi radosnymi chwilami!
11. Ciągle się uśmiechać!
12. W zdrowiu żyć! (nie omieszkam ;))
13. Być spełnioną :P
14. Rozciągać dobę w nieskończoność!
15. Mieć wiosnę w sercu!
16. I muzykę w duszy! (byle nie pogrzebową :P)
17. Moi mężczyźni będą mi okazywać miłość na co dzień! (Już to robia :)) )
18. Będę mieć mnóstwo powodów do radości!
19. I całą masę wyzwań! (Nauczę się walczyć, o!)
20. W końcu będę miała więcej czasu!
21. I'll be f*cking princess! ;)

I będę miała to wszystko! Dzięki Wam i temu, że jesteście :)

PS Wzruszyłam się.. nawet Gugiel mi złożył życzenia. Wie o mnie wszystko :))))


PS2 Swoją drogą czuję się nieco jak w Dniu Świra. Życzenia od rana złożył mi Orsay, Mark&Spencer, Zooplus, Mohito... moi przyjaciele... :P

Przypomniało mi się właśnie (rychło w czas, ale to już ten wiek, trzeba wybaczyć), że nie było nawet jeszcze zajawki tygodnia 18 :)

Tydzień 18 będzie. Zaniebawem. Dojrzewa. Lubi sobie poleżeć. Jak ja czasem ;) (foto by Mąż.. on mnie lubi w takich kompromitujących sytuacjach fotografować :P )

Pamiętam początki swojego "biegania" - jakieś 2 lata temu. Przebiegnięcie 300 metrów okazało się być wysiłkiem ponad miarę, choć wydawało mi się, że to ponad kilomert! Rozczarowanie po sprawdzeniu odległości było ogromne.

Jakiś czas później udało mi się ku swojej zgubie podpuścić Męża, by też spróbował. Mogę śmiało powiedzieć, że przebiegł ze mną swój pierwszy raz :P Początkowo chyba nie załapał bakcyla, ale że zima długa i z rowerem ciężko mu się było zebrać - zmobilizował się po raz drugi. Potem trzeci, czwarty i piąty.

Muszę mu stale podnosić poprzeczkę, bo się skubany wyrywa i chce być lepszy niż ja :P Niestety dla mnie, warunki fizyczne ma zdecydowanie lepsze. Ale jak to ktoś kiedyś powiedział, jesteśmy małżeństwem, które wiecznie ze sobą rywalizuje... Mam tylko nadzieję, że chociaż półmaraton zrobię wcześniej niż on :P

Anyway... pewnego lutowego wieczoru przeczołgnął mnie przez jakieś pola, zasieki, dziki nam się plątały między nogami i rowy melioracyjne wchodziły w paradę. Korzystając z ładnej pogody postanowiłam wczoraj sama zrobić tę trasę - w końcu za dnia na pustym polu to mi się za wiele nie stanie. Błąd!

Już na etapie dawnych pegeerów zrobiło mi się nieswojo. Znaczy zapachy były bardzo swojskie, ale żywej duszy dookoła. Wściekłe psy (niestety nie w formie płynnej) były najmniejszym zmartwieniem ;) Mając w pamięci (ach, ta niezawodna pamięć, zawsze przywołuje te najpotrzebniejsze obrazy :P ) pewną młodą damę z lasku warszawskiego przyspieszyłam.

Uff, z daleka udało mi się wypatrzyć jakąś parę na rowerach. Plus dwa pieski. Aha, czyli gdzieś jest cywilizacja! Mhm...

Widzieliście film Wrong turn? Polecam, zwłaszcza podczas takich wycieczek sceny stają przed oczami jako żywe.

W oddali udało mi się dojrzeć jakieś światełka - ani chybi samochód. Rajt! Samochód. Bus nawet. Ze sporą paką. I dwoma panami w środku. Bardzo zainteresowanymi moją różową osobą - kto by w końcu wkładał barwy maskujące, przeca wiadomo że stroje dla "biegaczek" muszą świecić z daleka. RÓŻEM!

Na szczęście nie mieli jak zawrócić, kiedy jako ta srebrzysta (tfu, różowa) strzała przemknęłam obok busa. Podejrzewam, że nie mieli nawet zamiaru, ale powiedzcie to mojej wyobraźni No to lecim dalej. Dalej był lasek, pola, jakieś obiekty przemysłowe i tadam! Dotarłam do celu. Znaczy się na cmentarz...

Stamtąd na szczęście było już blisko, okolica znajoma, rodziny z dziećmi, starsze panie ze zniczami i takie tam.

Wróciłam do domu zajechana jak koń po orce.
Niezapomniana wycieczka :D

Nie oglądam. I już.
To co ewentualnie do oglądania by się nadawało nadrabiam w sieci, a telewizor służy mi do ćwiczeń li i jedynie (nie, nie biorę go na bary i nie podnoszę do upadłego :P).
Program telewizyjny mógłby nie istnieć.

Wczoraj jednakże zostałam przegłosowana przez męską część rodziny (Kocice co prawda kobity, ale prawa głosu nie mają. A przy tym co wyprawia Kocica Młodsza to jeszcze chwilę i nie będą miały żadnych praw).

Panowie zapodali mecz. A przynajmniej mieli taki zamiar (po niewczasie okazało się, że kanału transmitującego nam brak i temat upadł). Na mój protest, że przecież szkoła, przedszkole, a mecz się kończy przed 23 usłyszałam od Potworka:

Ja tu sobie w trakcie meczu trochę pośpię.

Wiele się nie pomylił.

W oczekiwaniu na (niedoszłe) widowisko sportowo-reklamowe leciało coś, co szumnie nazwane zostało DEBATĄ. Już na pierwszy rzut oka było widać, że z debatą niewiele to ma wspólnego, stroszenie piórek i przechwałki rodem bógwieskąd. Nie wiem, jak głupim by trzeba było być, by w to wszystko uwierzyć.

Anyway... po 3 minucie tegoż programu poczułam słodki ciężar opierającego sie o mnie Potworka. Muszę przyznać, że jak dla mnie kandydaci osiągnęli skuteczność stuprocentową - uśpili Syna Młodszego w tempie godnym podziwu!

Szkoda tylko, że z pozostałymi obietnicami nie idzie im tak sprawnie...

Kto czytał Godzinę pąsowej róży Marii Krueger czy Przeklętą barierę  Joanny Chmielewskiej i polubił mu się motyw przeniesienia w czasie, temu powinna spodobać się kolejna książka Marty Obuch Szajba na peronie 5.

Tym razem do przeniesienia z czasów współczesnych do dwudziestolecia międzywojennego posłużył peron 5 na katowickim dworcu PKP. Przeniesienie nastąpiło nagle i było bardzo życzeniowe. Starczyło napić się wina i powiedzieć chciałabym/chciałbym  ;)  Tyle tylko, że podczas przeniesienia coś poszło nie tak i koligacje rozmaite podległy przemieszaniu - i to jest chyba najzabawniejszy element tej pozycji.

Ja powoli zaczynam się przyzwyczajać do sinusoidalnego poziomu książek Marty Obuch - a może nawet nie poziomu tylko tego, czy dana pozycja podoba mi się mniej czy bardziej. Po przeczytaniu Diabelskiej ewolucji byłam rozczarowana. Jednak kolejne dwie książki Miłość, szkielet i spaghetti oraz Łopatą do serca wywarły na mnie dużo lepsze wrażenie i skłonna jestem zaryzykować stwierdzenie, że się przy nich uśmiałam.


Tym razem znów spadek - nie wiem, czy to wynik przemieszania czasów (raczej nie, wspomniana Przeklęta bariera podobała mi się bardzo), czy może akcji rozwijanej nieco chaotycznie i na siłę? Dość powiedzieć, że mimo całkiem zgrabnie skleconej fabuły Szajba na peronie 5.  ciągnęła mi się jak flaki z olejem.

Dodatkowo rozczarowało mnie zakończenie - niby pozostawia otwartą furtkę do napisania kolejnej części, ale nie spodziewam się tego. Głównie dlatego, że autorka nie tworzyła do tej pory serii książek (żaden argument w sumie ;) ). Niemniej - nie wiem, o czym by ta kolejna część miała być? Ale być może (mam nadzieję) się mylę.

Za mną kolejne spotkanie z Martą Obuch. Tym razem nie myliłam się pisząc, iż z książki na książkę jest postęp :) Jeśli ktoś liczy na zabawną, przyjemną, lekko naiwną i zakręconą historię, nie zawiedzie się. Łopatą do serca spełnia wszystkie te kryteria.

Jest śmiesznie, jest naiwnie, jest wątek kryminalny, mało ogarnięta mafia włoska i klan sióstr z prawie tak głupimi pomysłami jak siostry Sucharskie.

Nie od dziś, a nawet nie od wczoraj wiadomo, że fitness stał się integralną częścią mojego życia. Wpisał się w mój codzienny scenariusz nie bez bólu - głównie współlokatorów, którzy ubolewają nad zajmowaniem jedynej przestrzeni życiowej w saloonie, jedynego tv, podłączonego do jedynego ps3 - i to w godzinach największej "oglądalności".

Nie ukrywam, że zmobilizowanie się do codziennego treningu bez motywatora zewnętrznego typu:

- umówiłam się z koleżanką, muszę iść
- zapłaciłam, muszę iść
- trener wie, że przyjdę, muszę iść
- jakikolwiek inny

nie jest proste. Tym bardziej nie jest proste, kiedy w tym czasie leci ulubiony serial, można sobie siąść na kanapie i raczyć się lodami/kanapkami/owocami bez oporu/alkoholem jak wyżej...

Anyway - skoro już udało mi się zmobilizować i ciągnę temat niemal dwa lata, znaczy nie jest najgorzej. Miewam chwile zwątpienia, kiedy gęba Jillian czy Shauna jawi mi się w snach jako największa zmora.

Wtedy na tapetę wpada Syn Starszy - największy chyba motywator.

Jak wczoraj, kiedy po dniu leniwym (ledwo zwlekłam się z kanapy na półgodzinny spacer) zaległam z książką. Syn Starszy jednak, pełen energii - w końcu pół dnia ganiania za piłką na boisku to pikuś, nie da się dziewięciolatka wyeksploatować i rzecze w te słowa:

- Mamo, ja chciałbym z tobą poćwiczyć.

O matko z córką, co za wyznanie. I wyzwanie jednocześnie. Podrapałam się po zwojach, myśląc jakby tu tak małym kosztem i wyciągnęłam hantle. 15 minut z hantelkami by Jillian i może się dziecię straszne odczepi.

Po 15 minutach jednakże SS hantelki odstawił i mruczy:

- A teraz to bym chciał z tobą przed telewizorem ten program...

Panie na wysokościach, ratuj!
Cóż było robić.. odpaliłam nową płytę z popularnego magazynu, który obiecuje cuda przy regularnej pracy 4 razy w tygodniu i zapodaliśmy tabatę z ćwiczeniami funkcjonalnymi. Po 40 minutach mokra jak mysz usłyszałam:

- To jutro zrobimy to jeszcze raz!

Stworzyłam Potwora! Nie żadna Jillian, nie żaden Shaun, teraz Syn Starszy będzie mi się śnił po nocach. Z hantlem w dłoni.

Jestem dzieckiem internetu. No może nie takim typowym, bo jednak za czasów mojego (prehistorycznego) dzieciństwa o tym wynalazku słyszeli nieliczni. A już na pewno nie my, pokolenie spędzające czas na trzepaku i umorusane po uszy w piaskownicy.

Niemniej nie da się ukryć, że odkąd ten dar "natury" stał się powszechnie dostępny, uzależniłam się od jego dobrodziejstw w tempie błyskawicznym. Najpierw dzięki ulubionemu forum, potem gadu-gadu, google talk, facebookowi - wszystkie te pożeracze czasu stały się moim zamiennikiem życia codziennego.

Nie wyobrażałam sobie dnia bez otwarcia komputera - w zasadzie byłam on line non stop. Zwłaszcza, kiedy internet stał się tak powszechny, że niewielkim kosztem mogłam go nosić nawet w kieszeni.

Aż pewnego dnia chyba nastąpił przesyt. Co prawda nadal jestem on line. Nadal odpalam pocztę kilka razy dziennie. Nadal sprawdzam sporo wiadomości w necie. Ale już nie wpadam w panikę, kiedy nie mam dostępu do sieci. Ręce mi nie drżą, dłonie się nie pocą ;) Nie siadam do komputera z poranną kawą. I nie kończę dnia z laptopem w łóżku. Nie spędzam całych wieczorów przy ekranie świecidełka (no chyba, że jest to czytnik ebooków, a książka jest wyjątkowo wciagająca).

W dni wolne prawie nie włączam komputera, do poczty zaglądam znacznie rzadziej, facebook mi się przejadł. Nie czuję potrzeby dzielenia się każdą godziną swojego dnia z innymi. Być może się starzeję. Być może to coś innego - niezdiagnozowanego. Ale dobrze mi z tym. Mam czas pójść na spacer bez nerwowego zaglądania w telefon co 5 minut. Mam chęć poćwiczyć w towarzystwie syna, czy prowadzić długie rozmowy o niczym.

Wiem, że dla niektórych nie jest to żaden wyczyn - dla mnie, przez lata przyklejonej do internetu, ogromny. I cieszę się, że powoli udaje mi się z tych szponów techniki wyrwać ;)