Jutro Dzień Dziecka. Tymczasem kilka ostatnich dni sprawiło, że najchętniej bym Potwory wysłała na Księżyc. Z biletem w jedną stronę. Albo chociaż na obóz przetrwania. Tak na dwa miesiące minimum.

I do babci.
I do dziadka.
I do Ojca.
I do parku.
I na spacer.
I nad morze.
I na jakieś zadupie, gdzie psy odwrotną stroną szczekają.
I znów do ogrodu botanicznego.


I w kółko tylko łazić, jeździć, zwiedzać.
Jeść te lody w nieskończoność.
Wdychać jod.
Napawać się widokami.

ILEŻ MOŻNA???

Uzależnić można się od wszystkiego: kawy, herbaty, czekolady, marihuany, kokainy, piwa, wina, papierosów, czekoladowego cappuccino, czytania książek, nauki języków, od miłości, drugiej osoby, dotyku, rozmów przez telefon, stąpania bosymi stopami po piasku, i od moczenia ich w morskich falach...

MOJA DROGA Z KANAPY NA SALĘ TRENINGOWĄ

PO CO MI TO WSZYSTKO?

Każdy rodzic, który ma w domu małe dziecko wie, że wyjście na spacer jest niezłym wyzwaniem logistycznym.

Najpierw człowiek nosi ze sobą pieluchy, chusteczki, kremiki na odparzenia, na słońce, na wysypkę, puder, oliwkę, trzy rodzaje ubranek na zmianę, czapeczki, smoczki, pierdółeczki... Wymienianiu nie ma końca.

Kiedy dzieć ma jakieś dwa lata, odpadają jedynie pieluchy. Cała reszta pozostaje bez zmian, za to dochodzą: chrupki, paluszki, ciasteczka, bułki, woda, soczek, ciężarówka na sznurku, foremki do piasku i całe miliony przydasi (kamyczki, patyczki, listeczki, kawałki materiałow, szkiełka, muszelki i inne...).

Stopniowo jednak, wraz z dorastaniem potomstwa, gadżety zmieniają wielkość, przeznaczenie, czasem nawet objętość. Mając w domu takiego siedmio- czy dziewięciolatka możemy liczyć na to, że niepotrzebna nam będzie kolejna zmiana ubrań (w końcu się chyba nie przesika, a jak pochodzi trochę brudny, to od tego nie umrze), mokre chusteczki czy inne skarpetki.

Tak też założyłam, wychodząc z Potworami w niedzielę na spacer. I to był błąd!

Korzystając z tego, że niemrawa w tym roku wiosna została z siłą wodospadu wykopana przez lato (nie znaczy to wcale, że się nie ocknie i nie wróci, by nas postraszyć burzami, temperaturami zdecydowanie niższymi niż ustawa przewiduje i ogólną chujnią z grzybnią - chwilowo jednak leży na deskach i trwa odliczanie), wraz z całym narodem postanowiliśmy spędzić trochę czasu poza domem.

Ja chciałam do lasu, Mąż do miasta - decyzja była oczywista: uderzamy do centrum :]

Jako że od dłuższego czasu robię za kierowcę, zaprotestowałam w jedyny możliwy sposób, parkując jak najdalej się dało. Na nic jednak fochy - Mąż parł przed siebie jak wojska konne na Grunwald, Potwory wyposażone w hulajnogi też poczynały sobie całkiem nieźle. W mgnieniu oka dotarliśmy do Placu tak zwanej Wolności (kto był wolny, a kto zniewolony to już inna bajka).

A tam raj: wojsko w ramach promocji swych "usług" prezentowało pięć pojazdów bojowych różnych na wszystkie strony, fontanna świeciła własnym blaskiem, zraszając spragnioną kąpieli gawiedź lekką bryzą. Wraz z fontanną własnym blaskiem na widok wody zaświeciły też Potwory.

I dalejże ujeżdżać po mokrych deseczkach przez środek fontanny, wkładać łapki do chlorowanej (mam nadzieję!) wody i chlapać na brata. Sielanka.

Obserwując Potwory i inne dzieci, które stadnie zaległy przy fontannie, zapragnęłam udać się w miejsce odosobnione na tyle, by dźwięki do mnie nie docierały. Wizja jakoś mniej mi przeszkadzała. Jeszcze tylko ostatnie zdanie rzucone do Potomstwa:

- Ja idę pod tamto drzewko, uważajcie żeby... nie wpaść do fontanny...

Tej ostatniej myśli nie udało mi się dokończyć, ponieważ Potworek wywijając salto przez hulajnogę z malowniczym pluskiem usiadł w jej samiusieńkim środeczku, mocząc nie tylko skórzane buty, ale i spodnie, skarpetki i gacie.

- Synu! - zawołałam z lekką przyganą - Jeśli chciałeś zmienić długie spodnie na krótkie, wystarczyło powiedzieć. Skąd ja ci teraz wezmę ubranie na zmianę?

I tak sobie stałam (a on siedział) w centrum miasta, jakieś 15 km od domu, a ze dwa od samochodu, z mokrym od pasa w dół Potworkiem i żałowałam, że on jednak nie ma tych dwóch lat. Wtedy na pewno ubranie na zmianę miałabym przy sobie...

Syn Starszy dostał w prezencie zegarek. Nie jakiś super wypas znanej marki na G (wszystko na G jest wypasione, wiadomo!), ale całkiem przyzwoity, z bajerami i w ogóle...

Szaleństwo około komunijne powoli dobiega końca. Bardzo powoli.

Jeszcze tylko jakieś 3-4 dni tzw. białego tygodnia (zapowiedź była tu), czyli długich minut popołudniowych spędzonych w wiadomym miejscu.

Jeszcze tylko kilkadziesiąt minut wyrywania sobie z zębów długopisów, kartek, notatek przy okazji wybierania zdjęć.

Jeszcze tylko kilkadziesiąt siniaków zarobionych podczas tłoczenia się  przy jednym małym laptopie celem oceny, czy film z uroczystości wart jest nabycia.

Jeszcze tylko...

A no właśnie - jeszcze tylko PREZENT.

Potwór dostał bowiem całe morze książek wszelakich (chwała Darczyńcom!) i kilka złociszy. Te ostatnie spowodowały, że od kilku dni trwa intensywna rozkmina, co też można by sobie kupić. Takiego wyjątkowego. Szczególnego. Niespotykanego. I tylko dla Potwora.

Koncepcje były rozmaite.

Od kłada, przez komputer, telefon, majnstorma i wakacje na Malediwach. Z czasem jednak do Potwora dotarło, że złociszy może nie starczyć, a on jednakowoż chciałby mieć coś zupełnie innego niż wszyscy. Coś na co normalny rodzic w normalnych okolicznościach za nic by się nie zgodził...

I tak oto dnia wczorajszego przy okazji wieczornych ablucji (wtedy Potworom zawsze wpadają GENIALNE pomysły do głowy) Syn Starszy wykrzyknął niczym Archimedes, podobnież tkwiąc w wannie: WIEM!

- Co wiesz? - zapytałam nieuważnie, nie przewidując niezapowiedzianych atrakcji. Moja wina, że nie skupiłam się dostatecznie. Może udało by się zdusić pomysł w zarodku, a tak...

- Wiem, co sobie kupię w prezencie!

- Oho, cóż takiego?

- Kupię sobie domek dla zwierzątka! - oznajmił Syn dumnie.

- Dla jakiego zwierzątka? (w uzupełnieniu dodam, że mamy 2 koty i jednego patyczaka, drugi nie wytrzymał napięcia i zszedł był w zeszłym tygodniu).

- No zwierzątka - odpowiedział Potwór i rozwinął wypowiedź. - Skoro to jest prezent komunijny, to nie możecie mi odmówić. To ja sobie kupię domek dla zwierzątka. No i to zwierzątko oczywiście.

- A jakież to będzie zwierzątko? - przeczucia miałam wręcz straszne. Całkiem słusznie, jak się okazało.

- No przecież WĘŻA oczywiście!

Aaaa, no tak... oczywiście!

Zapomniałam.

Głupia ja,

Mówią, że mieć dzieci, to sama radość. Tylko dlaczego czasem z tej radości wszystkie witki opadają, a włosy dziwnym trafem zaczynają podążać w kierunku przeciwnym do intensywnej czerni?

Tak też było i dziś.

Potwór Starszy wybył gdzieś. Blokers jeden. Trochę się pokręci po osiedlu, trochę zahaczy o kolegów, boisko, plac zabaw... generalnie jest wszędzie (tylko nie tam, gdzie aktualnie się go człowiek spodziewa), o czym skrzętnie informuje korzystając ze zdobyczy techniki. Bywa, że telefon dzwoni po 20 razy, ponieważ Potwór zmienia zdanie co do miejsca aktualnego pobytu.

Potworek Młodszy zaś najchętniej zaległby przed TV, czemu sprzeciwiam się z całą mocą. I nawet jak się zgodzi z tym, że ulubionej rozrywki nie będzie, i tak bombarduje mnie namolnymi wiadomościami w stylu: "a może jednak mógłbym...".

Otóż nie! Miałam dziś do załatwienia sprawę niecierpiącą zwłoki i byłam zdecydowana Potworka wyciągnąć z domu za uszy. Nie będzie przy tak pięknej pogodzie łajza jedna siedziała w domu.

Tyle tylko, że dzieć miał na tę okoliczność zupełnie inny pogląd.

- Nigdzie nie jadę!

- Ale wiesz, że nie będziesz siedział non stop przed telewizorem?

- I co z tego? Nie jadę i już! - z uporem wydął wargi, stając się coraz bardziej podobny do ojca swego w tej małpiej minie i złośliwości.

- No chodź... - kusiłam. - Kupię ci tik-taki.

Potworek łypnął okiem w moją stronę, przywołał diabelski uśmiech i rzekł złośliwie:

- Podbijaj stawkę!

O matko i córko!

- Co byś chciał?

- Duże pudełko. Albo dwa.

Pfff... morze cukru i nic więcej. Ale zależało mi wyjątkowo i byłam gotowa kupić, by potem wydrzeć z paszczy jak nie będzie widział.

- No dobrze, niech ci będzie - odpowiedziałam z oporem. - A teraz się ubieraj.

Potworek ponownie łypnął okiem i dodał szelmowsko:

- ZASZANTAŻOWAŁAŚ MNIE!

Kurtyna.