Udało mi się spalić czajnik.
Elektryczny.
Wyłączający się z automatu przy przegrzaniu.
Brawo ja :P

Ot, odrobinę się zalał, a potem zaskwierczał, zaiskrzył i... wyzionął ducha.
Ostatkiem sił złośliwie wysadził korki. Żeby nam za lekko nie było.
(dostanie się do skrzynki z bezpiecznikami wymaga wyjęcia połowy rzeczy z szafy, umieszczonych w jej szczytowym punkcie i zazwyczaj ciężkich nieziemsko)

Oczywiście wszystko to odbyło się przy akompaniamencie milczącej nieobecności Męża. Uff. Przynajmniej się nie nasłuchałam :P W końcu od 3 miesięcy mi powtarzał, że mam wybrać nowy.

Udaliśmy się zatem z Synem Młodszym do sklepu nie dla idiotów, celem nabycia drogą kupna nowego. O matko z córką. I wszystkimi synami. Wybór mnie przerósł. Przezornie poprzedniego wieczora siadłam przy komputerze, by wytypować kilka modeli i ułatwić sobie wybór.

Tia. WSZYSTKIE były nie takie jak być powinny!!!

A to zbyt plastikowy.
A to z grzałką nie taką.
Zbyt błyszczący.
Zbyt matowy.
W ogóle jakiś z dupy.
A te kolory!!!
Sraczkowaty, kupowaty i chałowaty.

A co piękne i ładne to drogie w ... no, wiadomo w co.

Niemniej jako że czajnika nie kupujemy co 5 minut postanowiliśmy z Potworkiem pochylić się nad tematem bardziej i wybrać coś, na co ewentualnie jeszcze będzie można popatrzeć, a nie z zamkniętymi oczami gotować wodę w plastikowym szkaradztwie.

W sklepie nie dla idiotów wybór nas przerósł. Dla porównania udaliśmy się do innego AGD. Tam z kolei nie było NIC! Znaczy było. Trzy plastikowe sztuki.
Pozostał nam Kerfur na drodze do szczęścia. Alleluja, promocja na czajniki!! 50%!! Kolejka jak w Lidlu przy karpiach... Podumalimy, podumali... i z powrotem do jednostki nie dla idiotów. Wiadomo, coś dla nas!

Spędziliśmy tam li i jedynie pół godziny. Niewiele, zważywszy na wybór i różnicę w gustach - Syn optował za czajniczkiem w stylu Ludwika XVI. Zabrakło nam krzeseł, by mieć do kompletu :P

W końcu wybraliśmy -TEN i żaden inny. Piękny, ekonomiczny, w kolorze oliwkowym, nie pozostają na nim odciski palców, pojemność idealna. Tylko... powystawowy. Ugh. I żadnego innego egzemplarza.

Idąc na kompromis, bo mieliśmy już oboje totalnie dość, wybraliśmy jego brata w kolorze... no właśnie, Syn Starszy określił go buraczkowym, Mąż nazajutrz wiśniowym. W każdym razie wiadomo w jakim kierunku poszło ;)

Pozostał do rozstrzygnięcia jeszcze jeden dylemat - czy ów czajniczek przejdzie najsurowszą kontrolę i spełni wszystkie normy Męża. A tym, co go znają, powszechnie wiadomo, że to proste nie jest. Mąż nie lubi kompromisów :P

No i pytanie... czy w ogóle zmianę zauważy?

Zauważył... wiśniowy jest w sumie ok ;)

W tym przysłowiu jak wiadomo "coś" jest - czy to geny, czy nabyte zachowania społeczne, czy też zmysł obserwacji i naśladownictwo doprowadzone do perfekcji sprawiają, że nasze potomstwo staje się często gęsto wierną kopią rodziców. Na całe szczęście nie we wszystkich aspektach, bo było by to zdecydowanie zbyt nudne.

Jedno jednak Potwory odziedziczyły po mnie :P (a może to tylko zbieg okoliczności, oby). Każdego rodzaju dłuższe wolne, czy to ferie świąteczne, czy zimowe, wakacje czy nawet dłuższy urlop zaczynają od odchorowania ciężkiego czasu poprzedzającego labę.

Ledwie przebrzmiał ostatni dzwonek, świadectwa zostały wręczone, a zielona noc odbyta, Potwór Młodszy zaczął kaszleć.

Początkowo starał się to zbagatelizować, wmawiając mi, że na pewno COŚ pyli... Ani chybi obawiał się, że go ominą obiecane lody (Które zapewne jego stanu nie poprawiły, ale a nóż widelec miałby anginę, a wtedy wiadomo - lody najlepsze. Nie miał.).

Z godziny na godzinę impreza rozkręcała się na całego. Kaszelek, katar, na szczęście bez temperatury, więc chyba będzie żył ;) Teraz leży i korzysta z wszelkich przywilejów:

- zrobisz mi grzaneczki z serkiem i keczupem?
- wyrzucisz za mnie te chusteczki?
- nie chcę się jeszcze ubierać!
- mogę obejrzeć jeszcze jedną bajkę?
- na obiad chciałbym...

Strach się bać, co to będzie jak Potwór starszy spłynie kajakiem z powrotem. Może jednak jego ominą moje geny :P

... znów będą wakacje. Na pewno mam raaację. Wakacje będą znów!

(kto pamięta i kojarzy? ;) )

Dobrnęliśmy nareszcie do końca roku szkolnego.

Kwiaty wręczone, świadectwa odebrane, imprezy odbyte, zielona noc przeżyta. Możemy zaczynać wakaaaacjeeee!

Od tygodnia Syn Starszy pytał, po jaką cholerę on jeszcze do szkoły chodzić musi i kiedy wreszcie będą wakacje. Doczekał się. Teraz dwa miesiące laby. Cieszy się jak głupi. A ja razem z nim.

Wraz z początkiem wakacji i ja dotarłam do wyczekiwanego urlopu. Co prawda jeszcze nie tego głównego, ale już sam przedsmak wolności, niechodzenia do pracy, wstawania względnie o dowolnej godzinie i nieoglądania ulubionych kolegów sprawia, że człowiek jakoś inaczej patrzy na świat.

Oczywiście tydzień to zdecydowanie za mało, by za nimi zatęsknić, ale też wystarczająco dużo by odpocząć. Zwłaszcza od gęstniejącej z dnia na dzień przed moim urlopem atmosfery. Powoli wszyscy już zaczęli zauważać, że coś jest nie tak jak być powinno. I że wina nie do końca leży po mojej stronie.

A że trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść... niepokonanym! - ewakuowałam się na urlop. Nie obyło się bez zgrzytów, ale nie jest to w tej chwili to, o czym chciałabym myśleć.

Przez najbliższy tydzień będę cieszyć się wolnością, nadrabiać robótki domowe, czytać milion książek, nadrabiać zaległości w fotografii i delektować towarzystwem Potworów :P Jak mi się będzie chciało to może nawet posprzątam, o! Kto bogatemu zabroni?

Tak więc... laba!

Trochę z opoźnieniem, ale skoro był wpis z okazji Dnia Matki to przecież nie może zabraknąć i tego patrialchalnego.

Zwyczajowo w takim dniu, z racji bycia w rozsądnej odległości od rodziców i teściów ;), wykonujemy telefony. Zadzwonił więc Mąż do ojca swego, pobajerował, pointeresował się tym i owym, życzenia złożył.

Przyszła kolej na mnie. Właśnie chwytałam za telefon, kiedy napatoczył się Syn Starszy:

- Co robisz?
- Będę dzwonić do dziadka.
- A po co?
- Z okazji Dnia Ojca.

(para poszła uszami, a na twarzy Potwora zagościł triumfalny uśmiech)

- No taaak! Przecież ty też masz ojca!!!

Odkrycie roku ;)

Podczas gdy ja wdawałam się w iście elokwentną konwersację :P Syn Starszy kombinował dalej. Łaził z kąta w kąt i myślał intensywnie, aż wykombinował:

- Na Dzień Ojca wszyscy dzwonią do swoich ojców, prawda? - łypnął okiem na Męża.
- Raczej tak.
- Okey, to ja też idę do ciebie zadzwonić! - tymi słowy udał się do swojego pokoju, zamknął drzwi i ... zadzwonił z życzeniami.

Wot, technika!

Karata, karata, karata... wszędzie karata!! ;)

Na sucholeską dychę Fightera się nie załapałam.

Na BBL takoż nie (Mężu dał radę na tej DZIEWICZEJ !!! Górze ;) )

Za to w końcu udało mi się złamać własną niemoc i pobić rekord długości trasy. Jeszcze drobne 5 lat i może półmaraton ogarnę ;) Swoją drogą... ile to trzeba mieć czasu i miejsca do biegania, żeby te kilometry wykręcać ;)

A na deser - Minionkowo.

Nikogo chyba nie zdziwi, że kolejny post dotyczyć będzie książki Nele Neuhaus ;) Skoro nadrabiam kolejność, przyszedł czas na pozycję nieczytaną do tej pory - Głębokie rany.

Przyznam, że przed sięgnięciem po nią, poczytałam opinie i podeszłam do tematu nieco sceptycznie. Co prawda w wielu recenzjach przewijała się informacja, iż jest to bardzo dobry kryminał, jednak powieść zahacza o tematykę II Wojny Światowej, a ta wzbudza we mnie zbyt silne emocje i rzadko sięgam po nią, szukając książek "ku rozrywce".


Głębokie rany rozczarowały mnie jednak bardzo pozytywnie. Zawiła intryga, sięgająca wielu lat wstecz. Tajemnica skrywana niemal przez całe życie. Mnogość postaci i wątków - jeden ciekawszy od drugiego. Naprawdę kawał dobrego kryminału :)

Niejakim zgrzytem jest fakt, iż książka ta u nas została wydana jako bodajże druga w kolejności, co psuje smak czytelnikom, lubiącym czytać w kolejności (zwłaszcza, że wątki z życia prywatnego głównych śledczych są równie ciekawe, jak sama intryga główna).

Ale jak już pisalam, byłam tego świadoma.

Po drugie żadna w tym wina autorki, co najwyżej wydawnictwo można winić za tego psikusa.

Po trzecie zaś: teraz (prócz pierwszej części) wszystkie książki autorki są już dostępne na rynku, więc jeśli ktoś swoją przygodę z Nele dopiero zaczyna - nie będzie miał tego problemu :)

Jak wygląda temat zapewnienia opieki dzieciom w trakcie wakacji (zwłaszcza tym młodszym) każdy rodzic doskonale wie. Człowiek się dwoi i troi, wykorzystuje na maxa dziadków, wujków, cierpliwość szefa, a i tak nie da rady ogarnąć całości.

Jakby nie było osiem, w porywach do dziewięciu tygodni wolnego trzeba jakoś zagospodarować. Jak dziadkowie skorzy do pomocy, to jeszcze jakoś da się tę zaawansowaną logistykę zaplanować - najwyżej rodzinnie nie spędzi się razem urlopu. Trudno.

Gorzej jak takich możliwości fizycznie nie ma i trzeba dzieci po obozach rozmaitych upychać - jak się ma worek z forsą, bo wiadomo że to złoty interes jest, a tydzień półkolonii waha się od 350 do 900 złotych nawet! Jak ma się farta, to nawet dzieciakowi coś zjeść dadzą.

Planowanie wakacji w tym roku rozpoczęliśmy już na poziomie ferii zimowych. Negocjacje z dziadkami, żebranie o urlopy, planowanie obozu, itd. Syn Starszy wreszcie się nieco ogarnął i jeden obóz zdecydował zaliczyć. Z racji bycia nieprzystosowanym do życia w nieznanym społeczeństwie jak matka, oprotestował wszelkie inne formy wyjazdów jak ten z kolegą z klasy.

Mimo zaawansowanej logistyki jednak zostały nam do obsadzenia dwa tygodnie. Zaczęłam więc szukać rozrywek wszelakich, od półkolonii poczynając i mając na względzie głównie zainteresowania Syna Starszego, bo wiadomo że na kurs tańca towarzyskiego, czy wakacje z pędzlami w plenerze to się raczej pisał nie będzie.

Odżałowałam wspomniane kilka stów za tydzień, znalazłam ofertę właściwą, wykonałam telefon, wstępną rezerwację i rozpoczęłam agitację w domu:

- Wiesz, Akademia XYZ ma w tym roku fajne półkolonie - zagaiłam mimochodem przy prasowaniu - Zajęcia z piłki nożnej, ścianka wspinaczkowa, park linowy... wszystko co lubisz!

- Yhyyyy - Syn Starszy jakoś nie przejawił entuzjazmu.

- Jak chcesz to cię zapiszę - zaproponowałam.

- Nie chcę.

- Ale może jednak. Przecież lubisz te wszystkie rzeczy. Czy nie było by fajnie spędzić tak tydzień?

Syn popatrzył na mnie z politowaniem i zaczął tłumaczyć jak niepełnosprawnemu umysłowo:

- Mamo, ja już jadę na jeden obóz. Nie chcę więcej. Chcę trochę czasu spędzić z Wami. Albo z moim kuzynem. Nie pójdę na żadne półkolonie.

- Ale my będziemy w pracy! Będziesz musiał zostać sam!

- Trudno - odparł spokojnie i uznając rozmowę za zakończoną wyszedł z pokoju.

Pfff... dobrze, że z Potworkiem jeszcze w tym roku względny spokój. Bo ten, jak go znam, to będzie chciał na wszystko iść - tylko forsę mieć ;)

Czuję się jak wielki, wkurzony, nabuzowany na maxa, zrozpaczony balon. Jeszcze chwila i wybuchnę. Wszystkim na złość! Albo sobie.

W sumie to bym coś zjadła. Ciągle bym jadła. Ale nie mam ochoty na to co jest w domu.
Jest 23. Zjadłabym lody orzechowo-miodowe. Kto mi przyniesie?

Albo może bym coś poczytała? Chociaż nie, nie chce mi się. Ale chcę skończyć już tę książkę!

Dlaczego nie mamy porządku w domu? Czemu on się sam nie zrobi? Chcę porządku!

Idę pobiegać! Albo nie, zjem loda. Nie, będę po nim gruba jak tłusta beczka z cellulitem. To może poćwiczę? Ale nie chce mi się. A te rurki w czekoladzie takie smaczne. I tak się lubią odkładać na brzuchu, tłuszczem do góry!

Dlaczego ten kot po mnie chodzi? Ja nie chcę, żeby chodził! Niech sobie depcze po kimś innym! Też do niego przyjdę jak będzie spał i zacznę po nim deptać! Zobaczymy czy będzie szczęśliwy...

Poniżej rysunki poglądowe:

To jak drogie panie, też tak macie?

A na zakończenie dialog z wczoraj:

- Ty to masz szczęście, co miesiąc coś dostajesz!
- Yyyy, niby co?
- Okres!

Swoją przygodę z bieganiem zaczęłam nieco ponad 2 lata temu.

Ten tydzień minął nam nie wiadomo kiedy. Dzień za dniem uciekał jak szalony. A dodatkowo jeszcze w niedzielę nie można się było wyspać, bo ZAWODY!

Opis szaleństwa zawodowego ;) już był, czas na fotorelację :)








Wiem, wiem, miało nie być zdjęć Potomstwa... w drodze wyjątku, jako że te zdjęcia i tak się pojawią w "prasie branżowej" :P

Więcej tutaj :)

Wróciły wczoraj Potwory z placu zabaw w trybie jakimś przyspieszonym. Syn Starszy z mocno nietęgą miną, ale milczący. Wysypał go brat, opowiadając o jakiś idiotach na boisku. 

Przymknęliśmy oko na słownictwo, zwłaszcza że w oczach Syna Starszego pojawiły się pierwsze łzy, i zaczęliśmy drążyć temat. Na szczęście wystarczyło jedno pytanie, by opowieść ruszyła lawiną tak gwałtowną, że podniosła Męża zza stołu, odrywając od obiadu (a to jest sztuka).

Potwory spotkały na boisku kolegów - starszych, siłą rzeczy silniejszych i najwyraźniej nauczonych, że prawo buszu nadal obowiązuje. Jako że Syn Starszy się postawił i opuścić boiska nie zamierzał, pokazali mu siłą (i jak się potem okazało umiejętnościami judo), gdzie jego miejsce.

Potwór Starszy z gatunku jak matka wycofanych, skłonny był temat odpuścić. W końcu trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść (nie)pokonanym. Mąż jednak nie z tych. Przymusił Syna Starszego do założenia butów z powrotem i zaciągnął na boisko.

Obserwowaliśmy tę akcję z Synem Młodszym z okna sypialni. Ja z niejaką obawą, Potworek lekko niecierpliwie z uwagi na obiecaną bajkę, jak brat wróci. Mąż jednkowoż stanął na wysokości zadania. Zszedł do poziomu rozmówcy, który jak się okazało, zagroził mu wcześniej wezwaniem policji (dwunastolatek!). Niestety nie udało mu się uzyskać numeru telefonu do rodziców - wyszliśmy bowiem z założenia, że taki kontakt byłby bardziej pożądany niż ruganie obcych dzieci.

Od słowa do słowa jednakże wywiązała się dyskusja, która pokazała dobitnie, że Mąż się marnuje ze swoimi predyspozycjami. Po 15 minutach dyskusji całe boiskowe towarzystwo siedziało w kręgu dookoła Męża i usiłowało naciagnąć go na zwierzenia, co należy zrobić, jeśli ktoś silniejszy atakuje.

Pozytywnym akcentem był fakt, iż mimo moich wcześniejszych obaw, młodzież nie podeszła do tematu na zasadzie: wpierdolimy ci, jak tylko twój ojciec pójdzie, ale rzeczywiście spragniona była rozmowy i chętna do zamiany siły pięści na siłę słowa.

Daje to jakąś nadzieję na przyszłość tego pokolenia...

Niemniej cały czas mam dylemat, czy w takiej sytuacji należy reagować i wspomagać Potwory, czy może dać się młodzieży dogadać samej ze sobą? Swoim dzieciom czywiście tłumaczę w kółko, że za pomocą pieści problemów się nie rozwiązuje, ale nie czuję się upoważniona do edukowania całego świata (może błędnie).

Cały czas też walczy we mnie instynkt matki-kwoki z założeniem, że muszą się nauczyć sobie radzić sami. Na całe szczeście Mąż zaprawiony w bojach (ach to dzieciństwo ;)) znacznie lepiej radzi sobie w takich sytuacjach!

To się chyba nigdy nie zmieni... zwłaszcza wśród osób u tak zwanej władzy.

Zebranie w szkole. Dla rodziców przyszłych pierwszoklasistów. W dużej mierze przerażonych perspektywą, która czeka ich dzieci w niedługiej przyszłości. Doskonale rozumiem ich uczucia zagubienia, przerażenia i nieogarnięcia - sama przechodziłam przez to dwa lata temu.

Dzięki temu że dwa lata już szczęśliwie minęły, odkąd Potwór starszy edukację był zaczął, widzę jak władza manipuluje ludem, by osiągnąć własne korzyści.

Mam wrażenie, że wśród sporej części grona pedagogicznego (zwłaszcza tego, które stołeczki już ma cieplutkie i wygrzane przez zasiedzenie) panuje stara zasada: postraszymy, będą bardziej posłuszni. Słuchałam wczoraj przez godzinę wypowiedzi DEREKCJI, przygotowanej na karteczkach (!) ;) i manipulującej drżącym społeczeństwem bez żadnych skrupułów :]

A zatem, obalamy mity :P

1. Mit pierwszy: dzieci bez zjedzonego śniadania do szkoły nie przyjmujemy.
    Fakt: ciekawe jak to zostanie sprawdzone... przez ostatnie 2 lata nikogo nie obchodziło, czy Syn Starszy śniadanie zje, czy nie zje i jak się w związku z tym czuć będzie.

2. Mit drugi: dziecko rano wstaje, SAMODZIELNIE ma się ubrać i samodzielnie zjeść śniadania.
    Fakt: Yhyyyy, biorąc pod uwagę, że zazwyczaj z rana rodzic gna do pracy i nie ma czasu na chandryczenie sie z marudną progeniturą, najlepszą opcją jest ubieranie na tzw. śpiocha :P Śniadanie ostatecznie może zjeść samodzielnie.

3. Mit trzeci: rodzicom do szkoły wchodzić nie wolno, odstawiają dzieci pod i pa laleczko.
    Fakt: no nic lepszego sprzedać spanikowanym rodzicom nie można, doprawdy. Po pierwsze takie akcje to dopiero po drugim miesiącu nauki, kiedy dziecię już trochę ogarnie, gdzie szkoła, gdzie szatnia, gdzie klasa i gdzie pomocna woźna. Po drugie: nie dotyczy dzieci świetlicowych :] Od 2 lat odprowadzam do szkoły i nikt mnie nie zaczepił po wejści do niej nawet jednym słowem. Wręcz jest to wymagane...

4. Mit czwarty: nasza szkoła kładzie nacisk na indywidualne podejście do ucznia.
    Fakt: większej bzdury nie słyszałam, a wiem co mówię. Syn Starszy wymaga podejścia indywidualnego, niestety - jak głową w mur i w kółko ta sama śpiewka: nie da się. Musi się dostosować do reszty.

5. Mit piąty: rok szkolny ma dwa semestry, a więc są tylko dwie przerwy: ferie i wakacje.
    Fakt: buhahahahahahahahaaaa, jak jest każdy wie.

A potem pogadanka psychologa jak to on jest otwarty na rodziców i ich dzieci i zachęca już teraz do kontaktu celem wypracowania właściwego podejścia do szkoły.

Imho to właściwe podejście jest jedno: trzeba zacisnąć zęby, przymknąć oczy na pewne rzeczy i przeczekać. W końcu kiedyś to minie :P

PS. Czy ktoś wie, co ma na celu takie karmienie rodziców półprawdami od samego początku? Może by się ze mną wiedzą podzielił? ;)

Uwielbiam te niedziele (z rzadka soboty), kiedy człowiek zamiast pospać w ludzkich warunkach (Tak, tak wiem, rodzice małych dzieci nie mają prawa się wysypiać. Na szczęście moje dzieci małe już nie są i pospać dadzą. Wystarczy odpowiednia dawka telewizji :P), zrywa się z samego rana, leci do łazienki, szykuje siebie, śniadanie dla innych, w biegu nie dopija kawy i biegusiem pogania towarzystwo do samochodu, bo ZAWODY!!!

Nie muszę chyba dodawać, że jak zwykle wszystko na ostatnią chwilę. W końcu zawody tym razem w sąsiedniej gminie. Na pewno zdążymy. Yhyyy... tylko nikt nie bierze pod uwagę, że Potwór Młodszy nie będzie miał absolutnie żadnej ochoty na wyjścia z samego rana i najchętniej to by jednak poleżał na kanapie.

No ale jakimś cudem udało się go zwlec, mamiąc obietnicą wszystkiego. Jedziemy...

Na hali sportowej jak zwykle sajgon. Nikt nic nie wie. Trener nie dotarł i nie wiadomo, czy dotrze (książkę by można napisać). Część dzieciaków z klubu nie została zgłoszona do zawodów. Żadna opłata nie wpłynęła. Cyrk na kółkach.

Rzucamy parę soczystych w powietrze, jeszcze kilka do trenera przez telefon. Już, już, zaraz będzie. Mhm... po 20 minutach zapada decyzja o przeprowadzeniu rozgrzewki zawodników własnym sumptem. I jest to dobra decyzja, trener dociera w momencie otwarcia zawodów. I natychmiast po wprowadzeniu zawodników znika.

Na szczęście zdążył zapłacić i całość toczy się już własnym ustalonym rytmem. Mniej więcej. Tu trochę poślizgu, tam zawodnik nie dotarł na czas na planszę, bo akurat go dekorowali z innej kategorii.

To znów tuszu w drukarce zabrakło i trzeba wypisywać dyplomy ręcznie.

Syn Starszy cierpliwie (w miarę czeka) na swoją kategorię. Matka lata z aparatem jak pokręcona po hali, by stłumić nerwy i nie przenieść je na dziecko. Syn Młodszy chwilowo nie mędzi.

W końcu docieramy do punktu kulminacyjnego - KATA chłopców, rocznik odpowiedni. Sędziów trzech, co by przekłamań nie było. Zawody w systemie pucharowym. Jadymy!

Jeden pokonany.

Drugi poległ.

Zmiana sędziego.

(W międzyczasie komentarz Syna Starszego pod adresem sędziny głównej: tej pani coś chyba nie wychodzi - no fakt, pokazuje dokładnie przeciwnie do dwóch sędziów pozostałych, ale jej prawo. Grunt, żeby Synowi wyszło).

Chwila przerwy, bo dekoracja.

I druga.

I jeszcze jedna!!!

W końcu upragniony finał - i...

MAMY ZŁOTO!!!

Syn Starszy dumny jak paw!

Matka jeszcze bardziej ;)

Po czym następuje etap czekania na dekorację - DWIE GODZINY! A kiedy już, już, teraz on! (aparat w gotowości) następuje przerwa technicza :]

Półgodzinny występ taneczny połączony z losowaniem nagród sponsorskich.

Przetrwalismy i to. Po czym okazało się, że ktoś pomylił kolejność i jeszcze 5 kategorii będzie dekorowanych przed Synem Starszym.

Dzieciaki powoli dostają pierdolca. I specjalnie się im nie dziwię.

Ale w końcu nadchodzi TEN MOMENT :))) Młody wyciąga łapy z pucharem w górę niczym Vettel, a Matka moczy mało dyskretnymi łzami obiektyw aparatu.

Ahhh...

Każdy musi szukać szczęścia w sobie. Inni, choćby nie wiem jak się starali, nie są w stanie nam go dać...

Mężu zapodał pierwsze selfie z dzióbkiem ;) (w ramach ochrony wizerunku umieszczony został w szklanej kuli, ale co tam).

W książkach mogłabym się kąpać.
Z książkami mogłabym spać.
Na liście do przeczytania mam ich tyle, że starczy na najbliższe 10 lat.
Na półkach i w Kindlu co najmniej na pięciolatkę.
A mimo to wciąż znoszę z biblioteki do domu nowe.
Wciąż kupuję nowe.
Wciąż chcę więcej.
I wciaż...

Nie jest tajemnicą, że najbardziej lubię thrillery. Niemniej równie często zdarza mi się sięgać po te czytane dla odprężenia, nie trzymające tak mocno w napięciu, ale pokazujące świat "wsi spokojnej, wsi wesołej" ;)
Książki, które czytają się praktycznie same. Czasem tylko nie można się od nich oderwać ;)

Tajemnica bzów Magdaleny Kordel jest ciepłą, nostalgiczną powieścią, pełną retrospekcji, opisów dzieciństwa na Kresach, przedwojennego Lwowa i wojny, która zmienia wszystko.
To powieść o miłości i wojnie, o przyjaźni i bohaterstwie  młodych ludzi walczących o wolność i godność za wszelką cenę.

Powieść metafizyczna, pełna realnych postaci, które kochają, czują, nienawidzą, pałają żądzą zemsty i zaklinają rzeczywistość.

Życie lubi zaskakiwać i nigdy nie wiadomo, kto pewnego dnia zapuka w nasze okno...

Mimo lekkiej formy powieść niesie ze sobą niesamowity wręcz ładunek emocji, a także chwilami dramatycznych i chwytających za serce wydarzeń.

Zdecydowanie najlepsza tej autorki.

Naukowo, naukowo i jeszcze raz naukowo. Człowiek się w końcu całe życie uczy ;)


Niektórzy usiłowali swoje imię zapisać ;)


Ta pani mnie osobiście zafascynowała. Tak malowniczo wywracała oczami.


Nie zdążyłam niestety tej gigantycznej bańki złapać. "Pyncła" była w momencie strzału.


Trochę retrospekcji :D


I mierzymy czas...



Nie ma już wątpliwości, gdzie byliśmy :D

Siedzę sobie wczoraj przy biurku i ściemniam, tzn. pracuję oczywiście wytrwale tylko od czasu do czasu przerywając wysiłek umysłowo-oczny i wchodząc to na twarzoksiążkę, to na ulubione forum, to znów na czat...

Ups, znaczy, wytrwale pracuję.

Patrzę w monitor, wytężam ślepia, aż tu nagle do uszu mych wyjątkowo wymytych dociera cichy dźwięk. Ktoś się skrada. Ani chybi ma zamiar mnie zaatakować. Włosy na ręce stanęły mi dęba, serce przyspieszyło do tempa wręcz zawrotnego.

Niby nic powolutku odwracam głowę i patrzę w stronę okna balkonowego (zamkniętego na szczęście). A tam stoi ON - wielki, nieprzyjazny, z miną bandyty. I wpatruje się we mnie tymi wielkimi groźnymi ślepiami.

Zamarłam. Nie byłam w stanie się poruszyć. Żeby tak we własnym domu, za własnym oknem stanąć oko w oko z bandytą...

Czołe me nietknięte myślą zmarszyczło się gwałtownie.

Co robić? Co robić?

On nadal stoi. Nadal patrzy.

Nagle! Podnosi kończynę. Uzbrojoną a jakże. I zamierza się na mnie.

Krzyk jaki wydobył się z mego gardła obudziłby umarłego chyba. Ale podziałało. Zawahał się.

Zachwiał.

I spadł z parapetu.

Za plecami zaś usłyszałam głośny śmiech Syna Starszego:

- No co ty, mamo, boisz się takiego małego pajączka?

Ekhm...

Jak już gdzieś wspominałam, łikend był intensywny.

Tytuł posta nieprzypadkowy - miał być "Zaplątani", ale kojarzy mi się z jakąś bajką, a to zupełnie nie w tym klimacie.

Czasem się człowiek tak zapętli, że zaczyna własny ogon gonić.

Nic nie jest wystarczająco dobrze zrobione.
Niczego nie da się osiągnąć niewielkim nakładem sił (to akurat nie nowość).

Wszyscy ciągle czegoś chcą i tylko trzeba ich oczekiwania spełniać :P
(a to herbaty, a to kanapki, a to słodyczy, a to bajki - no codziennie trzeba podejmować życiowe decyzje i podejmować akcje, na które niekoniecznie ma się akurat ochotę).

Mam wrażenie, że ostatnio stanęłam w miejscu ze wszystkim.
O ile nie cofnęłam się o kilka kroków (choć to by było katastrofą, zwłaszcza jeśli do punktu wyjścia).
Nie mogę ruszyć do przodu.
Nie widzę progresu.
Powoli przestaję widzieć sens.

Siadłam w niedzielę wieczorem do kompa, by zgrać zdjęcia robione w doborowym towarzystwie w łikend i rozpocząć proces postprodukcji. Szło mi do tego stopnia jak po grudzie, że spać poszłam wściekła, a cały następny dzień był do bani.

By zniwelować efekt "dobaniowości" ruszyłam cztery litery na obchód włości świńskim truchtem. Nie dość, że kondycja zdechła (a paliwa zabrakło), to jeszcze świnia gps oszukiwał jak się dało, a aplikacja wieszała się co chwilę pauzując z wysiłkiem wyciśnięte kroki.

Na koniec telefon odmówił posłuszeństwa i nie pomógł mu nawet lot koszący w kierunku ściany.
A wręcz zaszkodził.

I jak tu żyć, drogie Bravo, jak żyć?

Mam nadzieję, że moja pętla powoli dobiega końca i będę mogła rozpocząć nowe okrążenie - liczę na to, że będzie bardziej udane, bo jak tak dalej pójdzie to nawet urlop nie pomoże.

Nic nie pomoże.

Ino harakiri ;)

Tudzież inne seppuku :P

Kto sieje wiatr to moje kolejne spotkanie z powieścią napisaną przez Nele Neuhaus.

Po łikendowym odwyku powoli wracam do świata żywych.

I zastanawiam się, czy wszechobecna niechęć i tendencja zniżkowa nastroju mają związek z poniedziałkiem, czy może absolutnie żadnego?

Chyba jednak żadnego, prawa? A może jednak, bo jeśli przyczyna tego podłego nastroju jest inna, to czas się iść powiesić w wychodku :P


Zdecydowanie!

Ja tam bym do nich nie należała :P

Łikend mieliśmy intensywny.

Było stanie w korku - aczkowiek bardziej współczuję bardzo osobom wracającym wczoraj A2 w kierunku stolicy - 2 wypadki po drodze i korki kilometrowe. Dosłownie.

Było naukowo - CN Kopernik w końcu zdecydowało się udostępnić nam swoje pokoje. Synu Starszemu najbardziej podobała się zabawa prądem!

Było i pracowo - niezapomniana szaleńcza jazda, by zdążyć na autobus, jak wszędzie objazdy, kilka godzin focenia w doborowym towarzystwie i ponowna Wielka Pardubicka na dworzec, by dopaść pociągu, mającego docelowo 45 minut spóźnienia - niezapomniane ;).

I tak sobie kombinuję, że mógłby ten łikend jeszcze ze 2 miesiace potrwać ;)

Dobrze, że już za 3 tygodnie urlop!

Dzień Dziecka całe szczęście już za nami.
Powoli mija okolicznościowy pierdolec i zarabianie na emocjach dzieciach.

W końcu w tym dniu, a najlepiej przez cały łikend muszą się odbywać imprezy "dla dzieci". A na takiej imprezie rodzic dziecku nie odmówi. Wiadomo.

A skoro nie odmówi, to dziecko będzie nażarte lodami po 3 zł za kulkę po kokardę, wyskakane na trampolinie za 5 zeta za 7 minut aż mu się we łbie telepać będzie, poklejone watą cukrową, soczkami, cukierkami, lizakami i bógwieczym jeszcze.

W końcu dziecko to konstrukcja prosta: liczą się słodycze i zabawki! To się zawsze sprawdza.

Ale czy na pewno?

Co jako rodzice możemy dać naszm dzieciom? Nie tylko pierwszego czerwca...

Znam rodziców, którzy są rodzicami tylko łikendowymi. W owe łikendy naprawiają niebywanie z dziećmi i obdarowują je czym tylko mały smarkacz zapragnie (w tym słodyczami i zabawkami ;) ).

Są też tacy, którzy są przy dziecku non stop. Przeczytali morze książek na temat wychowania, ale jakoś nie idzie im przekładanie tego na praktykę. Za to doskonale radzą sobie z krytykowaniem innych w ich sposobie wychowywania własnych dzieci.

Bywają i tacy, którzy nie dość, że przeczytali, nie dość że stosują, to jeszcze im to wychodzi! I mają morze cierpliwości, dobrych chęci, chce im sie zdrowo gotować, zawsze z dzieckiem bawić, lubią klocki, samochodziki, lalki i figurki z papieru. Zawsze mają czas, nigdy nie są zmęczeni. Tym zazdroszczę.

Są też tacy jak ja - starają się często, we łbie układają, co się da, a i tak czasem coś nie wypali.

A to stracą cierpliwość w obliczu milionowego pytania potomka i każą mu zamknąć wreszcie dziób.

A to pójdą po lini najmniejszego oporu i zamiast zrobić pizzę własnoręcznie, zamówią ją w restauracji.

A to znów wywalą towarzystwo na dwór z piłką wcale nie po to, by posprzątać i poodkurzać w spokoju, tylko by odpalić twarzoksiążkę i napić się łyka kawy. W końcu wstali o 6 rano, by kupić świeże bułeczki na śniadanie.

Po dniu wczorajszym, kiedy to Potomstwo wreszcie szczęśliwie dotarło w objęcia Morfeusza, a ja z kolejnym kubkiem herbaty przed kompa (praca się sama nie zrobi), nadszedł nastrój refleksyjny (i skubany trzyma do dziś).

Najważniejsze co możemy dać naszym dzieciom wcale nie jest wymierne. Nie jest to ani ilość zabawek, ani ilość jedzenia, ani ilość atrakcji.

Najważniejszy jest czas, jaki poświęcimy dziecku aktywnie - nie tylko będąc z nim ciałem, ale także duchem.
Słuchając co w małej duszy gra, choćby po raz setny opowiadała to samo.
Interesując się jego sprawami, choćby były nie wiadomo jak błahe (dla nas - dla dziecka może to być najważniejsza rzecz na świecie).

Korzystajmy z tego, że dzieci chcą poświęcić swój czas nam, rodzicom. Bo lada chwila dojdą do wieku, kiedy przestaną go dla nas mieć. A wtedy to dopiero nam będzie głupio ;)

I cieszę się bardzo, że Mąż mógł wziać wczoraj dzień wolny i spędzić ten dzień dziecka z chłopakami. I tylko z nimi.
Poświęcając ten czas im. I tylko im.
Nie telefonom, nie pracy, nie telewizji.

Warto.
(Może kiedyś, na starość, też nas na jeden dzień z domu spokojnej starości zabiorą? I spędzą go tylko z nami ;) )

Powoli nadchodzi taki moment, kiedy łikendy nawet te dłuższe nie starczają już na podładowanie akumulatorów.

Tęsknię za słońcem (to na szczęście powoli zaczyna się pojawiać w wersji cieplejszej), szumem drzew, fal, beztroską i niemyśleniem o tym, że za dwa dni znów w kierat do fabryki.

Tymczasem pocieszam się zdjęciami :)

Już niedługo!

Chwilami naprawdę cieszę się, że nie podjęłam się wzięcia udziału w projekcje 365. Nie miałabym żadnych praktycznie szans na jego realizację podejrzewam.

I tak ostatnimi czasy większość umieszczanych zdjęć tygodniowych to te z telefonu - dobrze chociaż, że aparat mam nie najgorszy ;)

Tym razem zdjęcia w 100 % "komórkowe", za to przedstawiające te momenty, kiedy udało mi się na chwilę zatrzymać w biegu :)).

Na fali wczorajszego dnia dziecka i masowej zmiany zdjęć profilowych na twarzoksiążce, wyciągnęłam chyba jedyne zdjęcie z dzieciństwa, które w naszym domu stoi na honorowym miejscu.

Mamy mnóstwo zdjęć dzieci. W każdym pokoju, w przedpokoju, na ścianach, półkach, okapie (tak, tak, tam trzymamy zdjęcia polaroidowe ;) ) Syn Starszy nawet przyklejone taśmą wprost nad biurkiem.

To jedno zdjęcie jednak jest tym, do którego mam ogromny sentyment.

I to wcale nie dlatego, że byłam tłustą kluską (byłam!).

Wcale nie dlatego, że jest nieostre, niewyraźne, czarno-białe i zamazane.

Na tym zdjęciu widać moc uczucia :)

Po prostu.

Piątek (nomen omen ;) ) był ciężki, sobotni poranek jeszcze bardziej (kto wymyślił Dni Sportu w szkole skoro świt w łikend???). Potrzebowałam książki, która będzie lekka, łatwa, przyjemna.

Książki, która nie będzie wymagała dodatkowych analiz, czy główkowania, co też stanie się dalej.

Książki, która wręcz będzie czytała się sama. Ot takiej na jedno popołudnie. Zabawnej, napisanej nieskomplikowanym językiem, przewidywalnej i z pozytywnym zakończeniem.

Moralność Pani Piontek Magdaleny Witkiewicz wpasowała mi się w te wymagania wręcz idealnie.

Bardzo lekka, bardzo przyjemna, zabawna i na jeden raz. Pełna barwnych postaci i dobrego humoru opowieść o życiu. Dokładnie taka jaka miała być.

Smaczna jak czekolada.

Odstresowująca jak kieliszek wina.

Ten tydzień będzie zdecydowanie krótszy, co nie znaczy że mniej pracowity. Wręcz przeciwnie.

Po pierwsze w ciągu trzech dni trzeba zrobić to, na co zazwyczaj ma się dwa dni więcej.

Po drugie - dziwnym trafem największe projekty trzeba dopracować właśnie teraz.

Doświadczenie skłania mnie jednak do pewnych przemyśleń, które niestety (niestety bo jest to prawda w 100 %) doskonale obrazuje taka oto rejestracja, którą znalazłam w necie: