Wariacje (nie zawsze) na temat: września 2016

6 zagranicznych serialowych tasiemców (lista subiektywna)

08:35:00

Na fali spotkania z Remigiuszem Mrozem i Gają Grzegorzewską podczas Poznańskiego Festiwalu GRANDA, kiedy to okazało się, że nie znam połowy polecanych seriali kryminalnych (jak to jest możliwe??), postanowiłam zrobić listę absolutnych must-see. Oczywiście wybór jest w stu procentach subiektywny i podyktowany własnymi upodobaniami, ale mimo to zachęcam do przeczytania i obejrzenia - 6 zagranicznych serialowych tasiemców (lista subiektywna).

Ponieważ szybkimi krokami zbliża się jesień, dni stają się coraz krótsze, a wieczory coraz dłuższe, nadchodzi idealna pora na powrót do ukochanych seriali, nadrabiania nowych odcinków starych seriali, czy też zupełnie nowych produkcji serialowych.

Uwielbiam seriale! I nie jest to żadna tajemnica. Oglądam je od zawsze i z przyjemnością stwierdzam, że z roku na rok stacje telewizyjne serwują nam coraz lepsze, coraz ciekawsze i coraz bardziej pomysłowe produkcje.

Wychowałam się na Detektywie w sutannie, Beverly Hills 90210 i Siódmym niebie. Pierwszy serial, jaki pamiętam to Dempsey i Macepeace na tropie. Potem był Gliniarz i prokurator, Pełna chata, czy Policjanci z Miami - klasyka! Dziś jednak chciałabym zrobić listę najlepszych seriali ostatniego dziesięciolecia (wiem, jak to brzmi, ale nic nie poradzę na to, że pierwsze z nich oglądałam jeszcze jak Potwór Starszy był maleńki - lecą zresztą do dziś ;), prawie jak Moda na sukces.)

No to lecimy :) (kolejność nieprzypadkowa... alfabetyczna ;) )

#1 BROADCHURCH - CZYLI ZBRODNIA I CO DALEJ?

Akcja serialu toczy się w małym miasteczku, zamkniętej społeczności, pełnej skrywanych skrzętnie tajemnic. W pozornie spokojne życie mieszkańców wdziera się okrutna zbrodnia - na plaży odnalezione zostaje ciało małego chłopca.

Morderstwo, jak można się spodziewać, wstrząsa lokalną społecznością, wszyscy zaczynają patrzeć sobie na ręce, a w powietrzu wisi jedno zdanie zrobił to ktoś z nas.

Bardzo klimatyczny, pełen niedomówień serial, w którym nic nie jest oczywiste, a do głosu dochodzą najbardziej prymitywne ludzkie instynkty. Polecam zwłaszcza wersję brytyjską.

#2 DESPERATE HOUSEWIVES (GOTOWE NA WSZYSTKO)

Prawdziwy serialowy tasiemiec (aż 8 sezonów!) o znudzonych amerykańskich żonkach - tak, tak, da się nakręcić 8 sezonów i kurach domowych :P. Ale tylko z pozoru. Na przedmieściach Fairvew, na spokojnej amerykańskiej ulicy Wisteria Lane, codzienność jest bardzo przewidywalna: mężowie zarabiają na życie, a ich żony pilnują ogniska domowego.

W sielską atmosferę wkrada się jednak niepokój: jedna z gospodyń domowych popełnia samobójstwo, a na jaw zaczynają wychodzić wstydliwe sekrety. Jak się możemy domyślać, każda z pań skrzętnie coś ukrywa.

Zdrada, kłamstwo, alkoholizm, nimfomania... to tylko część problemów poruszanych w tym jakże barwnym serialu opanowanym przez bardzo charakterne i pełne ognia gospodynie domowe.

#3 DEXTER - CZY TY RÓWNIEŻ MASZ SWOJEGO MROCZNEGO PASAŻERA?

Źródło

Czy to możliwe, by być całym sercem po stronie mordercy i kibicować jego działalności? Myślałam, że nie. A jednak. Ale tylko, jeśli ten morderca ma na imię Dexter i jest specjalistą od krwi.

Dexter na co dzień jest pracownikiem policji, technikiem wzywanym na miejsca morderstw i wybitnym specjalistą od śladów zbrodni. Nocą tropi złoczyńców, często morderców, wymykajacych się wymiarowi sprawiedliwości.

Przez 8 sezonów towarzyszymy Dexterowi w tej nietypowej działalności, poznając jego najbardziej skrywane tajemnice i... coraz bardziej sympatyzująć z mordercą. Ten dysonans emocjonalny sprawia, że serial jest intrygujący nie tylko dzięki zagadkom kryminalnym.

#4 GREY'S ANATOMY (CHIRURDZY)

Źródło

Moja wielka serialowa miłość, która trwa nieprzerwanie od trzynastu (!!!) sezonów. Ileż ja łez wylałam na tym serialu, to się w głowie nie mieści. Często nadrabiałam po kilka sezonów na raz, nie oglądając go przez kilka lat.

Uwielbiam bohaterów, role które stworzyli, niezliczone przypadki medyczne (nie znam się niestety na medycynie na tyle, by wiedzieć, czy są prawdziwe czy nie) - śmieję się i płaczę razem z nimi. I jest tylko jedna jedyna postać, która irytuje mnie od samego początku - Meredith Grey.

Ale cóż.. nie można mieć wszystkiego!

#5 HOUSE

Pokochałam House'a będąc w ciąży z Potworkiem. Miałam leżeć. Długo leżeć. Bez przerwy leżeć. A skoro tak, to jakoś trzeba sobie było czas umilić. I wtedy przyjaciółka powiedziała mi: Musisz zacząć oglądać House'a. To jest nasz człowiek. On też nie lubi ludzi!*

I tak poznałam najwspanialszą, najbardziej zakręconą postać męską - doktora House'a. Nie dość, że przystojny, nie dość, że piekielnie inteligentny, to jeszcze cudownie śpiewa <3

#6 SUITS (W GARNITURACH)

Źródło

Doprawdy nie wiem, kto tak idiotycznie przetłumaczył tytuł tego serialu. Nie wszystko też rozumiem z zawiłych procedur i terminów prawniczych. Jednak tych dwóch facetów - Mike Ross i Harvey Specter - skradło moje serce na zawsze!

Długo nie mogłam się zdecydować, którego z nich lubię bardziej - lekko cielakowatego Mike'a wraz z jego fotograficzną pamięcią, czy bezczelnego i cynicznego Harvey'a. Z każdym sezonem jednak moje serce coraz bardziej należało do Harvey'a.

Serial ten ma jeszcze jeden niewątpliwy atut - postać, którą uwielbiam od samego początku - Donnę Paulsen, ideał asystentki.

Dodajmy do tego nowojorskie klimaty kancelarii prawniczych, pięknie skrojone garsonki, eleganckie garnitury (!) i absurdalnie długie godziny pracy - i mamy pełen obraz serialu Suits.

Zdecydowanie dla koneserów.

Oczywiście pominęłam tu całą masę bardzo dobrych seriali, jak choćby Friends, Under the Dome, The Killing, Sherlock, Califirnication, Lost i inne. Niesposób jedak wybrać te najlepsze. Lista jest subiektywna, zdecydowanie. Ale polecam każdą jedną pozycję.

* A propos nie lubi ludzi... klik and enjoy :)

#jestemkobietą

Jestem piękna i już!

08:00:00

Dlaczego nie wierzymy w siebie? My - kobiety. Ktoś powie, że to bzdura. Wcale nie. Ile razy słyszę komplement i pierwsze moje słowa, to zaprzeczenie. Serio serio. Kobiety nie potrafią przyjmować komplementów. Bezsensownie się krygują. Nie wierzą w nie. A powinny. Codziennie powinny stanąć rano przed lustrem i powtarzać sobie jak mantrę do znudzenia: jestem piękna!

Wyobraźcie sobie faceta: staje przed lustrem, pręży muskuły, poprawia fryzurę, puszcza do siebie oczko i myśli jestem zajebisty. A kobieta? Ale mam zmarszczki! Tego tłuszczu z brzucha nigdy się nie pozbędę. I jeszcze ten okropny pryszcz na brodzie!

Nie jest tak? Oczywiście, że jest! Ile razy stawałam przed lustrem i wyrzucałam litanię tego, co według mnie jest do poprawy. Miliony! Nie wierzę we własną urodę. Nie wierzę w to, że mam ładną figurę. Nie wierzę, że mogę się komuś podobać. A Ty? Wierzysz w siebie?

Z KOMPLEMENTAMI NA BAKIER

Nie potrafię przyjmować komplementów. Jak ktoś mi powie, że mam ładny sweterek, od razu wymyślam powód, by umniejszyć jego atrakcyjność. Słysząc, że pięknie wyglądam, automatycznie zaprzeczam. Dlaczego tak jest? Dlaczego nie potrafimy przyjmować komplementów? Co jest z nami, kobietami, nie tak?

#1 BRAK PEWNOŚCI SIEBIE

W wielu przypadkach ma korzenie już we wczesnym dzieciństwie.

Jaka śliczna dziewczynka, tylko dlaczego ma takie grube rączki?

Wiesz, masz już 10 lat, mogłabyś w końcu zacząć dbać o linię i przestać tyle jeść.

Twoje rodzeństwo jest dużo szczuplejsze od ciebie, pewnie jesteś adoptowana.

No, jak lepiej nie potrafisz - będzie musiało tak zostać.

Każde jedno z tych zdań osobno, podkopuje pewność siebie. A jak się je słyszy wszystkie razem? Powtarzane w kółko i do znudzenia? Łatwo uwierzyć, że to prawda... i trudno zapomnieć.

#2 BRAK WIARY WE WŁASNE UMIEJĘTNOŚCI

Wiąże się bezpośrednio z punktem pierwszym i, tak jak brak pewności siebie, ma często korzenie w dzieciństwie. To co słyszymy, to jedno. Ale zachowanie naszych rodziców, dziadków, cioć, wujków czy innych pociotków, te ciągłe wymagania, byśmy byli lepsi, mogli więcej... ciągłe odpytywanie jak wypadłeś na tle innych?

#3 NIE WIERZYMY W SZCZEROŚĆ INNYCH

Brak wiary w szczerość innych ludzi sprawia, że nie wierzymy, w to co mówią. Nie wierzymy, że mogą mówić szczerze. Przecież to niemożliwe, żebyśmy się komuś podobali, jak nie podobamy się sami sobie. Po prostu se ne da!

#4 FAŁSZYWA SKROMNOŚĆ

A cóż to za twór? Jak skromność może być fałszywa? Ano może. Przecież to nie wypada się ucieszyć z komplementu, powiedzieć tak, jestem super! to mi się dopiero udało! Przecież zaraz wezmą mnie za zarozumialca i cwaniaka...

A więc zaprzeczamy, zaprzeczamy i jeszcze raz zaprzeczamy, generując całe morze kolejnych komplementów, z którymi wcale nie czujemy się komfortowo i nie umiemy sobie poradzić.

KOMPLEMENTUJ MNIE!

Jak sobie zatem radzić z brakiem wiary we własne umiejętności, atrybuty, zalety? Bo właśnie ten brak wiary w powyższe sprawia, że nie potrafię po prostu powiedzieć dziękuję, a od razu zaprzeczam, szukam wymówek, wytłumaczenia, dlaczego tak dobrze mi to wyszło.

Po prostu się udało... - nie, nie i jeszcze raz nie. To nie udało się samo! To nie udało się po prostu. To że coś osiągnęłam, jest wynikiem mojej ciężkiej pracy. To że na brzuchu mam kaloryfer żeberkowy zamiast boilera, to miesiące ciężkich treningów. To jest moja zasługa! Moja i tylko moja. No i może jeszcze trochę trenera ;) I nie powinnam się tego wstydzić, temu zaprzeczać, a zwyczajnie powiedzieć dziękuję.

Dziękuję za to, że ktoś stwierdził fakt :)

A ty? Jak sobie radzisz z komplementami? ;)

Ps. Zdjęcia "me, myself and I" wykonane zostały przez Asię Pawlikowską, którą serdecznie polecam!

#blogowanie

Uważajcie na uzależnienia!

08:00:00

Wczoraj na jednym z fanpejdży moich blogowych przeczytałam takie oto zdanie: jak zacznę czytać wszystkie twoje blogi, to mnie wywalą z roboty za niewyrabianie normy. Uprzejmie zaznaczam, że nie ma absolutnie żadnego przymusu, by mnie czytać ;) Niemniej uwielbiam, kiedy to robicie. A jeszcze bardziej lubię, jak komentujecie moje wypociny. Błagam tylko - uważajcie na uzależnienia!

Blogowanie uzależnia. Nawet bardzo. Gdyby ktoś mi powiedział kiedyś (a zaczynałam pisać pierwszego bloga jak Potworek był jeszcze oseskiem), że będę siedzieć i godzinami tworzyć posty, które potem znikną w czeluściach internetów - popukałabym się w głowę. A jednak!

Moje blogi (tak, tak - liczba mnoga, jupi!) poza jednym nie są tematyczne. Kiedyś nazwało by się to pisaniem o dupie Maryni - dziś, dopasowując się do konwenansów, mówimy o blogach lajfstajlowych. Znaczy się: o wszystkim i o niczym ;)

DLACZEGO PISZĘ BLOGA?

Odpowiedź na to pytanie jest najprostsza z możliwych: bo lubię. Pisałam od zawsze. Opowiadanka, opowiadania, dłuższe formy literackie. Raz nawet popełniłam pełnoprawną książkę - może kiedyś doczeka się publikacji.

Pisanie mnie relaksuje. Pozwala pozbyć się natrętnych myśli i - widząc Wasz odzew - zrozumieć, że nie tylko ja mam problemy z pracą, znajomymi, dziećmi, psami, kotami, patyczakami i Thor wie czym jeszcze. Wiem, że to wredne, ale pocieszające ;)

MAM NA IMIĘ KARY I JESTEM UZALEŻNIONA

Uzależniona od pisania. Od dzielenia się tą dziwną treścią. Od Waszych komentarzy. Od uśmiechów do monitorów (tak, tak, widzę to!). Od dłubania w necie i uczenia się ciągle czegoś na nowo. Internet to potężne narzędzie, fajnie jest wiedzieć, że nasze możliwości są niemal nieograniczone. Bo jedyne co nas ogranicza, to wyobraźnia.

PISZĘ I ZARYWAM NOCE

Oj tak, nie raz i nie dwa. Dla niektórych bez sensu, ale ja to lubię. Jedni grają w FIFĘ, inni oglądają TV, jeszcze inni uprawiają sex (jak marchewkę :P - no dobra, trochę zazdrość przeze mnie przemawia), a ja sobie siedzę i piszę. Takie hobby, jak Ulisses - mam tylko nadzieję, że efekty mniej nudne ;)

PRZEPRASZAM

Dlatego przepraszam wszystkich szefów, których pracownicy nie wyrabiają przeze mnie normy ;) Nie robię tego, by zagrozić istnieniu waszej firmy. Po prostu, nie mogę przestać. Ale dla pocieszenia powiem, że istnieje realna szansa, iż kiedyś skończy mi się wena. Może wtedy nadrobią.

No chyba, że moja siostra znów popchnie mnie do ZUEGO ;)

#cokryjewsobieplecak

Czy wiesz, co twoje dziecko nosi w plecaku?

08:35:00

Z okazji początku nowego tygodnia zrobiłam wczoraj przegląd plecaków Potworów. Zdopingował mnie nieco do tego działania pies, który wylazł spod Potwornego biurka cały umazany jakąś dziwną, klejącą i pomarańczową substancją. Od razu było widać, że z uporem maniaka grzebał w Potwornym plecaku. Zastanowiło mnie to dość mocno. A czy ty wiesz, co twoje dziecko nosi w plecaku?

Kupując plecaki do szkoły dla Potworów zależało mi na tym, by były pakowne i lekkie zarazem. Tak, wiem, brzmi to trochę jak oksymoron, ale ciężar własny plecaka naprawdę ma znaczenie. Bo jeśli dzieciak go wypakuje po brzegi (a o to, że to zrobi, mogę być całkiem spokojna), to dobrze by było, żeby sam plecak nie dokładał ciężaru.

WYBÓR PLECAKA

I tak jak dawałam Synom wybór co do formatu i kolorów piórników. Tak jak mogli sobie wybrać zeszyty z najbardziej nawet koszmarną okładką. Tak w przypadku plecaka priorytetem była waga, trwałość (co by nie kupować nowego co miesiąc), funkcjonalność i pakowność.

I jak już znalazłam model idealny dla Potworka (Berkley S) oraz model prawie idealny, bo jednak cięższy dla Potwora (Topgal) - dałam możliwość wyboru koloru, z niestety dość ograniczonej gamy farb.

I jak pokazuje praktyka - był to bardzo dobry ruch. To co moje dzieci potrafią włożyć do plecaka, przechodzi ludzkie pojęcie.

#1 MUST HAVE, CZYLI KSIĄŻKI I ZESZYTY

Pierwsze i podstawowe - jest. Najczęściej nie to, co powinnno, ale zazwyczaj trafiają we właściwe przedmioty. Co prawda w pierwszej klasie Syn Młodszy usiłował nosić ze sobą wszystko, co miał żeby niczego nie zapomnieć, szybko jednak wybiłam mu to z głowy.

U Potwora Starszego dla odmiany wyposażeniem stałym plecaka jest zeszyt od muzyki. Potwór stwierdził bowiem, że ten gubi się najczęściej, a on nie ma potem ochoty szukać go w kółko. W sumie słusznie. Ze względu na niewielki ciężar właściwy owego zeszytu - odpuściłam.

#2 KSIĄŻKI, ALBUMY I JESZCZE RAZ KSIĄŻKI

Ciężko jednak było mi odpuścić, kiedy Potworek zaczął pakować do plecaka, obok zawartości właściwej, album z kartami, z piłkarzami, z engrybedrsami, altas zwierząt, altas świata i Thor wie co jeszcze. Ja w każdym razie nie byłam w stanie plecaka ruszyć z ziemi. Syn Młodszy przemieszczał go jednym silnym kopnięciem...

Well...

#3 TERMOSIKI, ŚNIADANIÓWKI, BUTELECZKI

Drugim wyborem moim, a nie potwornym, była śniadaniówka. Znając możliwości synów założyłam, że musi być pakowna! I tak też Potwory do szkoły dostawały pełen zestaw, a śniadaniówka zawsze wracała pusta. Potem zaś zajrzałam do plecaka...

Nie powinnam. Naprawdę nie powinnam. Tego co się raz zobaczyło, nie da się już odzobaczyć. U Potwora Starszego dostrzegłam hodowlę grzyba wszelkiego. Bynajmniej nie ze śniadań, które ja pakowałam. Skąd. W szkole dzieciątka słodkie brały udział w programie Owoce i warzywa. I właśnie owe owoce i warzywa nie dość, że bezczelnie puściły w owym plecaku sok, to jeszcze raczyły z niego wychodzić. Każdą szczeliną. Bleeee.

(Potem się dziwię, że pies w jakiejś dziwnej mazi jest upaprany...)

#4 ZABAWKI, ZABAWECZKI

W przedszkolu dzieci me słodkie miały dzień zabawek, czyli jeden wyznaczony dzień w tygodniu, kiedy mogły przynieść z domu JEDNĄ zabawkę. Ale to w przedszkolu.

Jakież było moje zdziwienie zatem, kiedy Potworek stwierdził, że w jego plecaku nie ma miejsca na książki.

Jak to nie ma ja się pytam??? Sama ten plecak wybrałam. Miał być pojemny i pakowny.

Ano nie ma. Potworek bowiem upchał w nim 5 różnych robotów lego, 2 książki dodatkowe (album piłkarski i atlas zwierząt) oraz bibułę na plastykę.

Cycki mi opadły. No tak, to rzeczywiście miejsca może w nim nie być!

Ja już pomijam te tony papieru (obrazki, rysunki, pastele, origami), tony resztek z temperowania kredek, tony starych kredek, gumek, spinek, spinaczy, długopisów, długopisików i notesików. Najchętniej wytrząsnęłabym całą tę potworną zawartość nad śmietnikiem..

Ale nie mogę!

Bo to są SKARBY!

A czy Wy wiecie, co Wasze dzieci mają w plecakach?

#biceps

4 typy osób, które na pewno spotkasz na siłowni

18:53:00

Kiedy postanowiłam co nieco zrobić ze swym rozlazłym ciałem, stanęłam przed lustrem i obejrzawszy się od stóp do głów stwierdziłam, że nie jest to jeszcze poziom, który można by pokazać ludziom. To samo było z kondycją, której raczej nie było. Wcale a wcale. Zanim jednak dotarłam na fitnesy i poznałam 4 typy osób, które na pewno spotkasz na siłowni, przeszłam długą drogę.

Jako dziecko nie szalałam za sportem. Chyba, że chodziło o prędkość przewracania kartek w ksiażkach w połączeniu z ilością pochłanianych na czas kanapek z pasztetem i ogórkiem (albo - w wersji na słodko - lentilków). Szybko przełożyło się to na jakość moich "mięśni". Potem trochę doszłam do siebie, ale po urodzeniu Potworów okazało się, że już nie jest tak różowo. Można by powiedzieć, że było szaro. A nawet czarno. I tak zaczęła się moja przygoda ze sportem.

SPORT TO ZDROWIE

Ponieważ chronicznie nie znosiłam biegać i zadyszki dostawałam już na pierwszym zakręcie, od biegania wlaśnie rozpoczęły się zmiany wszelakie. Taka zaowalowana forma masochizmu. Pomijam czasy, kiedy namiętnie robiłam szóstkę Wadera, dopóki mój kręgosłup nie powiedział bujaj się.

Bieganie mnie wciągnęło. Nie wyobrażałam sobie tygodnia bez przebiegniętych kilkunastu kilometrów. I tak przez pół roku co najmniej. Potem przyszedł czas na Jillian Michaels i Shauna T. Wiadomo, jako jędza pierwszej wody, uwielbiam jak ktoś mną pomiata :P

Kiedy już wyczerpała się cierpliwość Męża i Potworów (ileż można zajmować tv w godzinach największej oglądalności??), fabryka szczęśliwie zafundowała swym pracownikom pakiet sportowy. I tak trafiłam na siłownię.

Najpierw udałam się do wylęgarni korpo-siłaczy, ale szybko stwierdziłam, że pindrzenie się przed lustrem i wypinanie pośladków w stronę znudzonego trenera stanowczo nie jest dla mnie. Już już miałam zrezygnować, kiedy dotarłam na rodzimą, wiejską i jakże przyjazną odmieńcom jak ja siłownię.

Tylko z fitnessem nie mogliśmy się dogadać - aerobik, pilatesy, malownicze pląsy w takt muzyki - wszystko to było stanowczo nie dla mnie. Ja w prawo, cała grupa wraz z trenerką w lewo. Oni do przodu, ja do tyłu. No ni grzyba nie mogłam złapać rytmu. Uznałam swoją porażkę i zapisałam się na boks. I tak trenując od dobrego roku, uczęszczam sobie regularnie na siłkę - jakie tam typy można spotkać, w głowie się nie mieści!

GWIAZDECZKI, CZYLI LUSTERECZKO POWIEDZ PRZECIE

Tak, tak.. nie jest to żart. Mimo iż rodzima fabryka koksów raczej nie przyciąga gwiazdeczek korpo, zdarza się, że zaplącze się tam jedna z drugą blondi. Najpierw długo dobiera w szatni skarpetki do leginsów, leginsy do butów i obowiązkowo pasujący topik. Potem robi słodkie minki do lustra, poprawia fryzurę, pociąga usta błyszczykiem. I strzela słitfocię. Jedną, drugą, trzecią. Szybki post na fejsie, tłiterze, insta i już można pójść na bieżnię. Powolutku, bez pośpiechu, co by się za bardzo nie spocić, bo się makijaż rozmaże.. W trakcie ze 3 telefony do koleżanek i już trening z głowy.

SPACEROWICZE

Zdecydowanie moja "ulubiona" grupa ćwiczących. Wychodzą z wciągniętym brzuchem i wypiętą klatą z szatni. Obrzucają okiem salę, oceniając gdzie najbardziej opłaca się pójść. Po czym wolnym, majestatycznym krokiem robią obchód. Tu przystaną zagadają, tam podniosą ze dwa hantelki. 3/4 czasu przeplotkują z jedną czy drugą dziewczyną, sprawdzając czy aby na pewno robią odpowiednie wrażenie. I już - można wracać do żonki. Misja spełniona.

FIT-FREAKI

Wpadają na siłownię z rozwianym włosem, w garści koktajl probiotyczny, w kieszeni spodni baton, w recepcji zamawiają białko i lecą na przyrządy. Tam ćwiczą, jakby świat miał się skończyć. Godzinę, dwie, trzy. Szaleństwo w oczach, szał ciał i uprzęży. I tak codziennie. Albo nawet dwa razy dziennie. A jak się uda to i trzy. Siłowo, obwodowo, cardio. Obowiązkowe prężenie muskułów, wypinanie pośladków i mierzenie przyrostu masy mięśniowej. Jest dobrze? To lecim dalej, do jutra.

ZWYKLI WYJADACZE CHLEBA

Czyli takie biedne ludki jak ja. Nie mają zacięcia do gwiazdorzenia. Towarzysko jakoś sobie radzą, ale przecież nie po to chodzą na siłkę by spacerować. Na fit-freaka nie maja zadatków. W koncu te lody w cukierni tak kuszą...

Ale żeby nie wypaść z rytmu, 2-3 razy w tygodniu zaliczają godzinkę na tych czy innych zajęciach, łudząc się, że kiedyś tam będą mogli pochwalić się ciałem jak Shaun T i naprężyć bicepsik do słitfoci jak Jillian ;)

A wy jakie typy dopisalibyście do listy? ;)

#5tygodni

Minęło 5 tygodni i już nigdy nie będzie tak samo

19:12:00

Wiem, wiem, spamuję, gdzie się da. Zasypuję tysiącami wiadomości, zdjęć, tekstów. Instagram, facebook, mail - jeszcze trochę i z lodówki zacznie wyłazić. Kto? Nela, Nelunia, Nelissima. Każda matka wie, jak to jest - ma się nowego członka rodziny, to się nim człowiek chwali na prawo i lewo. Do porzygu. Ale.. odkąd jest z nami minęło 5 tygodni i już nigdy nic nie będzie tak samo.

Przywiozłam to mikre stworzenie ze Śląska. Pokonałam ponad 600 km w strugach ulewnego deszczu, gdzie woda zalewała szyby samochodu tak, iż nie było nic widać. Tylko po to, by mieć tego jednego jedynego - pseudobordera.

W drodze powrotnej zrzygała mi się w samochodzie kilka razy, dobitnie pokazując, kto tu rządzi i że wcale nie będzie tak, jak sobie to wymyśliłam. I po części miała rację ;) Zawładnęła naszymi sercami w moment (Mężowemu zajęło trochę dłużej, ale ostatecznie też się poddał).

JAK PIES Z KOTEM

Swoje rządy rozpoczęła od pokazania kotom, gdzie ich miejsce. Kota Starsza zdezerterowała pierwotnie na balkon, a po banie na wychodzenie okopała się w sypialni, z trudem ignorując obecność psa.

Kota Młodsza ma najwyraźniej mniej instynktu samozachowawczego, bo co i rusz wchodzi psu w drogę. Jest to trudna miłość, ale widać, że kwitnie. Po przyjściu do domu pies wpada w czułe objęcia kota, by potem wozić się na nim z zębami uczepionymi kociego karku. Nie przeszkadza im to jednak w jedzeniu z jednej miski, więc chyba nie jest tak źle ;)

TA KANAPA NALEŻY DO CZŁOWIEKA!

Do tej pory kanapę okupowały koty. Mąż już przebolał kilka rys od kocich pazurów i udaje, że towarzystwa rozłożonego pokotem nie widzi.

Z psem rzecz się ma nieco inaczej. Wchodzi on bowiem na tapczan po to, by człowieka oblizać, poobgryzać, naszczekać na niego i generalnie wciskać się w każdą, najmniejszą nawet dziurę.

Koronnym argumentem na nieużytkowanie przez niego kanapy jest to, że pies wychodzi na dwór. I włazi w przeróżne dziwne miejsca. I w ogóle. Jak to pies na kanapie? A gdzie będą siedzieli goście?

Pies protesty Męża ma w głębokim poważaniu i wyrzucany drzwiami, włazi oknem. Albo wykorzystuje każdy moment nieuwagi, by postawić na swoim. Idzie mu to coraz sprawniej, muszę przyznać.

JAK ROMANTYCZNY SPACER TO TYLKO W ŚRODKU NOCY

Z dnia na dzien z rodziny kanapowo-telewizyjnej staliśmy się bardzo aktywną rodziną. Wiadomo - szczeniak w domu to albo zasikana podłoga/mata/dywany albo spacery co godzinę-dwie. Generalnie nic przeciwko spacerom nie mam, pogoda póki co sprzyja - mogę chodzić.

Ale na litość boską - ZA DNIA! Tymczasem pies, jak rasowe niemowlę, nie rozróżnia dnia ni nocy, ładuje bateryjki w kilka sekund i domaga się wyjścia głośnym szczekaniem (!!!) o drugiej w nocy na ten przykład.

Mam cichą teorię, że to przez to iż nie śpi ze mną w łóżku i zwyczajnie brak mu ciepełka mamusi. Kto z Was chciałby bowiem spać na zimnym, psim posłaniu? Jak do wyboru ma spanie u mojego boku... No właśnie...

Jest jedno ale - obecnie sypiają ze mną już koty i obawiam się, że obecność psa, mimo łóżka 200x220 cm, mogłaby sprawić, że zrobiłoby nam się w sypialni lekkie zoo. Połączone z dworcem, metrem i torem wyścigowym w jednym...

To wolę się już o tej drugiej w nocy przelecieć się po osiedlu.. dla zdrowotności.

POKAŻ KOTKU, CO MASZ NA TALERZU

Każdy kto ma psa wie, że jedzenie przy tych zwierzętach sprawia, że coraz lepiej opanowują sztukę żebrania. Od patrzenia w oczy, zaglądania w talerz, kręcenia się w tę i z powrotem i "namawiania" właściciela do podzielenia się strawą.

Nelissima poszła w swych aktorskich zapędach dalej. Ten niespełna trzymiesięczny szczeniak pod pretekstem chce mi się siku zaczął wiercić się nieprzeciętnie po mieszkaniu, biegając z kąta w kąt (niechybny znak, że trzeba dupę w trok zebrać i ze zwierzęciem wyjść).

Chwilę po tym jak podniosłam cztery litery i udałam się do przedpokoju założyć buty, ta mała franca zawróciła z wizgiem, wskoczyła na tapczan i ze zwinnością kota (musiała zostać przeszkolona!!!) zwinęła z talerza kanapkę z pomidorem.

Taaaak... tak sobie teraz myślę, że w naszym życiu już chyba nigdy nic nie będzie takie samo, a spokój odzyskamy gdzieś w okolicach emerytury. Albo i nie ;)

#bareizmywiecznieżywe

Co jest nie tak z tą służbą zdrowia?

14:00:00

Co jest nie tak z tą służbą zdrowia? Ktoś mógłby pomyśleć, że jestem uprzedzona. Jako dziecko mogłam nie lubić zastrzyków, bać się białych fartuchów czy coś? Ale nie. Wychowana w rodzinie, w której byli lekarze, potrafiłam godzinami przesiadywać w placówkach medycznych bawiąc się sztuczną szczęką (dziadek protetyk - wiadomo!). Skąd zatem moja niechęć do tego jakże szlachetnego tworu?

Może stąd, że oni (ta klika zua) kompletnie nie dają się lubić. Nie dają się też szanować. Traktują wszystkich z góry. I z reguły mają w dupie. O mieniu w dupie już było, ale tym razem nie o takie mienie chodzi.

JAK ZROBIĆ Z PACJENTA IDIOTĘ?

Odkąd Potworek jakiś czas temu trafił do szpitala z ostrym zapaleniem nerek, które uprzejme było przerodzić się w urosepsę moje kontakty z (pseudo)służbą zdrowia uległy zdecydowanemu zintensyfikowaniu. Broń Thorze nie z mojej woli. Pisałam o tym nie raz i nie dwa.

I tak też w ubiegły wtorek trafiłam do placówki badawczej, by jak to się ładnie mówi oddać mocz. Najpierw postałam sobie pół godziny pod labem - moja wina, większość labów jest czynna od siódmej, ten był od ósmej.

Potem trafiłam przed oblicze bardzo zmęczonej życiem panienki, która obrażonym tonem poinformowała mnie, że przecież w tym tygodniu badania są wykonywane tylko we wtorki i w soboty. Spojrzała przy tym na mnie jak na rozgniecionego robala i dodała z politowaniem pomieszanym z pretensją:

Kartka wisi na drzwiach! OD TYGODNIA!

Tak jakbym kur.. codziennie meldowała się pod tym przybytkiem celem czytania wszystkich komunikatów, które łaskawie wywieszą. Że jej tam na miejscu gołymi rękoma nie udusiłam, to tylko dzięki temu, że mię nieco przytkało.

BAREIZMY WIECZNIE ŻYWE

Wkurzona maksymalnie udałam się do szpitala. Tego samego, obsmarowanego w poprzednim linku. Znając modus operandi nastawiłam się odpowiednio. Jednak chyba nie dość odpowiednio, ponieważ znów udało im się mnie zaskoczyć.

Kolejka - jakieś 15 osób. Część z oddziałów, część płatnych, część nie wiadomo skąd, może dla towarzystwa. Takie hobby. Okienka dwa - wiadomo. Płatne i oddziałowe. Obsługująca osoba - jedna. Na hasło, że ja tylko po... nie dała mi dokończyć wyrzucając z siebie gromkie ZARAAAAZ! godne Pani Halinki.

Stanęłam zatem w kolejce czekając na zbawienie. Po jakiś 5 minutach przyszła łaskawie druga rejestratorka. Nie zabrała się jednakowoż do roboty, skądże znowu. To byłby nadmiar szczęścia.

Przy całym tym tłumie kłębiącym się dookoła, siadła za ladą z herbatką, wyciągnęła śniadanie zawinięte elegancko w papier jak z PRLu (dobrze, że nie w gazetę) i niewzruszenie zaczęła spożywać kanapkę, gapiąc się tępo w ścianę.

Tłum zafalował oburzeniem. Rejestratorka nr 1 czując chyba pismo nosem ewakuowała się na zaplecze pod pretekstem pilnego oddania materiału do badań. Wśród gawiedzi zawrzało.

Do baby chyba powoli zaczęło docierać, że coś jest niehalo. Odwróciła powoli wzrok i pech chciał, trafiła na moje spojrzenie. Niemal naocznie poczułam jak przez jej umysł przebiega wredne CZEGO, ale się pohamowała.

Odpytawszy mnie o karteczkę, datę urodzenia, pesel, numer buta i niemal o ilość i jakość współżycia w tygodniu łaskawie przyjęła ode mnie słoiczek z zawartością wiadomą z pretensją informując mnie, że jak nie został oddany w przeciągu godziny to wynik i tak nie będzie miarodajny.

Aaaaa, no jakbym nie stała pół godziny pod jednym labem, pół godziny w kolejce pod drugim przeczekując śniadanie, to może by i był...

#ilejestemwart

Ile warte są opinie innych?

08:30:00

Za mną wyjątkowo ciężki dzień. Po jeszcze cięższym weekendzie. I mam wrażenie (o ile to się w ogóle da) jeszcze cięższym tygodniu. Dzień, który powinien być "dniem kocyka" - określenie to przeczytałam przed chwilą na jednym z blogów i spodobało mi się niesamowicie - a który stał się dniem polki galopki z przytupem. Dzień pod hasłem: ile warte są opinie innych? Uwaga - post o ciężkim ładunku emocjonalnym.

Całe nasze życie podlegamy ocenie. Rodzimy się i już na dzień dobry mierzą nas, ważą, sprawdzają kolor skóry i inne fantastyczne parametry życiowe, sprawdzając, czy aby na pewno mieścimy się w normie. Potem jest już tylko gorzej. Oceniane jest nasze zachowanie, sposób jedzenia, patrzenia, słuchania, chodzenia, mówienia... Wreszcie to jak się uczymy, jakimi jesteśmy mężami/żonami/kochankami/sąsiadami/whatever. "Życzliwi" patrzą na nas taksująco i sprawdzają, ile jesteśmy warci. A czy tak naprawdę zadaliście sobie kiedyś pytanie odwrotne: ile warte są opinie innych? I z którymi z tych opinii warto się liczyć, a które można, a wręcz powinno się, mieć głęboko w dupie? A no właśnie!

KTO DAŁ INNYM PRAWO DO OCENY?

Nikt nie pyta drugiego człowieka, czy wolno mu go ocenić. Poddaje go tej ocenie z automatu, od razu wpisując go w jakieś tam założone z góry ramy. Patrząc na drugą osobę, sprawdzamy jak jest ubrana (bo a nóż widelec jakiś faszyn from Raszyn), czym jeździ, jakiego ma psa i jak wyglądają jej dzieci/mąż/matka/ojciec/listonosz/ogrodnik/kochanek.

Rzadko kiedy współbliźni pokusi się o sprawdzenie, co inni mają w głowie. Bo co z tego, że ktoś lata w Kubotach i białych skarpetkach, jak okazuje się bardzo kulturalnym i oczytanym profesorem fizyki. Akurat, jaki on tam oczytany, skoro nie wyczytał w tych swoich mądrych książkach, że Kuboty i białe skarpetki są passe.

A może on to zwyczajnie ma w gdzieś?

Wielu ludzi uzurpuje sobie prawo do oceny innych, zupełnie nie patrząc na siebie. Bo i po co? Przecież wiadomo, że są naj! Zazdroszczę im. Czego? Tej naiwnej pewności siebie. Za wiele to się chyba nad sobą nie zastanawiają.

KIEDY OPINIA INNYCH POWINNA BYĆ WARTOŚCIOWA?

Są opinie, które dodają nam skrzydeł, sprawiają że chce się żyć, że zaczynamy wierzyć, że to co robimy ma sens. Czy jednak wszystkie są wartościowe? I kiedy są?

Ktoś powiedział: wtedy, gdy są nam przychylne. Bzdura. Lizusostwo dawno wyszło z mody. Teraz jest trend na jechanie po wszystkich i po wszystkim. Fala hejtu wylewająca się z internetów, pokonałaby niejedno tsunami.

Osobiście cenię sobie szczere opinie. Takie, które nie mają na celu dokopania leżącemu, a jedynie naprowadzenie go na jakąś drogę, merytoryczne i sensowne. Kłapać dziobem dla samego kłapania - nie ma większego sensu. Jeśli jednak ktoś ma coś wartościowego do powiedzenia i potrafi to udowodnić - z taką osobą chętnie podyskutuję. A jeszcze jeśli robi to w kulturalny sposób...

CO POWINNO SIĘ MIEĆ GŁĘBOKO W POWAŻANIU?

Lista miała być długa (tak jak pojemna powina być ta dupa, by wszystko w niej zmieścić). Ale nie będzie. Będzie za to krótko i dosadnie: zdanie tych, którym na nas nie zależy!

Co nas bowiem obchodzi zdanie ludzi, którzy nic w nasze życie nie wnoszą? No, może poza sianiem fermentu i upajaniem się krzywdą innych? Nic. Nihil. Null. Zero.

A zatem: miejmy to w dupie!

Ps. Warto raz na jakiś czas zweryfikować listę "życzliwych" nam osób. Można się mocno zdziwić.

#1 BROADCHURCH - CZYLI ZBRODNIA I CO DALEJ?

#2 DESPERATE HOUSEWIVES (GOTOWE NA WSZYSTKO)

#3 DEXTER - CZY TY RÓWNIEŻ MASZ SWOJEGO MROCZNEGO PASAŻERA?

#4 GREY'S ANATOMY (CHIRURDZY)

#5 HOUSE

#6 SUITS (W GARNITURACH)

Z KOMPLEMENTAMI NA BAKIER

#1 BRAK PEWNOŚCI SIEBIE

#2 BRAK WIARY WE WŁASNE UMIEJĘTNOŚCI

#3 NIE WIERZYMY W SZCZEROŚĆ INNYCH

#4 FAŁSZYWA SKROMNOŚĆ

KOMPLEMENTUJ MNIE!

DLACZEGO PISZĘ BLOGA?

MAM NA IMIĘ KARY I JESTEM UZALEŻNIONA

PISZĘ I ZARYWAM NOCE

PRZEPRASZAM

WYBÓR PLECAKA

#1 MUST HAVE, CZYLI KSIĄŻKI I ZESZYTY

#2 KSIĄŻKI, ALBUMY I JESZCZE RAZ KSIĄŻKI

#3 TERMOSIKI, ŚNIADANIÓWKI, BUTELECZKI

#4 ZABAWKI, ZABAWECZKI

SPORT TO ZDROWIE

GWIAZDECZKI, CZYLI LUSTERECZKO POWIEDZ PRZECIE

SPACEROWICZE

FIT-FREAKI

ZWYKLI WYJADACZE CHLEBA

JAK PIES Z KOTEM

TA KANAPA NALEŻY DO CZŁOWIEKA!

JAK ROMANTYCZNY SPACER TO TYLKO W ŚRODKU NOCY

POKAŻ KOTKU, CO MASZ NA TALERZU

JAK ZROBIĆ Z PACJENTA IDIOTĘ?

BAREIZMY WIECZNIE ŻYWE

KTO DAŁ INNYM PRAWO DO OCENY?

KIEDY OPINIA INNYCH POWINNA BYĆ WARTOŚCIOWA?

CO POWINNO SIĘ MIEĆ GŁĘBOKO W POWAŻANIU?

Poznajmy się!

ODWIEDŹ MNIE NA FB

INSTAGRAM

NAJNOWSZE POSTY

ARCHIWUM

NALEŻĘ DO

CZYTAJ Z NAMI!

Kontakt

Popular Posts