W przypływie dobrego humoru Syn Starszy pozwolił zrobić sobie zdjęcie. Takie jakie chciałam. Można by nawet rzec: ZA-PO-ZO-WAŁ! No łał... (powiedzonko Starszego of kors).

Młodszego na szczęście do pozowania namawiać nie trzeba. Lubi siebie chłopak i pozy trzaska jakie człowiek sobie tylko wymyśli.

Tak oto powstały zdjęcia dwa.

I tak sobie patrzę na te zdjęcia i zastanawiam się: do mamusi czy do tatusia?

Usteczka moje, nos mój.
Ale jakiś taki poza tym niepodobny.
O, a ten ma oczy jak ja.
Ale brwi już nie.
A skąd mu się ten nos taki wziął?

Po pół godzinie dumania (tylko matka wie, że można się na zdjęcia własnych dzieci gapić bez końca i w życiu nigdy się to nie znudzi ;) ), doszłam do wniosku, że coś ze mną chyba nie tak jest. Ileż można?

Bo tak na pierwszy rzut oka widać, że Synowie Dwaj mieszanką są. Idealną. A w zasadzie idealniejszą, bo to co ładniejsze to po mamusi :P