Tyle się ostatnio mówi o bezstresowym wychowaniu, że się człowiek zaczyna zastanawiać, czy przypadkiem nie wszystko jest stresogenne.

Kupy w pociągach.

Kupy w restauracjach.

Goły biust wystawiany na widok publiczny.

Karmienie po kryjomu w zasyfionej toalecie.

Dzieci zachowujące się zbyt głośno ("za dużo swobody!")

Dzieci zachowujące się zbyt cicho ("na pewno zastraszane i bite!")

Krzycz!

Nie krzycz!

Nie bij!

Nie zwracaj uwagi!

itd. ...

Długo bym tak mogła. W końcu macierzyństwo to niekończące się pasmo udręk i stresu. A już najbardziej stresują mnie te wiecznie nienażarte wołoduchy. Leci człowiek z pracy do domu z wywieszonym ozorem. Po drodze zastanawia się, czy z kawałka sałaty, jednego jajka i czerstwego chleba da się coś wyczarować na obiad. Bo jeśli nie to dupa blada. Z uszami.

Pomiędzy jedną zmianą biegów a drugą, jednym czerwonym światłem a drugim (hamulec-gaz-sprzęgło-sprzęgło-sprzęgło) dziękuje bogu, że pacholęcia szczęśliwie nakarmione. W końcu placówka zadbała. Cztery pełnowartościowe posiłki plus suchy chleb dla konia, tfu dla dziecka, co się jeszcze nie najadło (moje!!!). Wraca tenże umęczony człowiek, choć trochę ukontentowan do domu - przynajmniej jeden stres odpada, a tam...

Chała!