No ale niestety. Albo stety, w końcu trochę deszczu nikomu jeszcze nie zaszkodziło, a wilgotne powietrze doskonale robi na cerę. Podobno. Nie wiem tylko dlaczego nie chce dobrze robić na samochód i co rano przeżywam rozterki, słuchając tej kakafonii dźwięków, stuków, puków i klekotów. Może trzeba mitsu na pewien czas (tak do marca przynajmniej) odstawić do suchutkiego garażu? ;) 

Anyway, dostosowując się do warunków panujących na zewnątrz niczym kameleon do gałęzi, wyciągnęłam z szuflady rękawiczki. Cieniutkie jeszcze póki co. Bez palców. Tak zwane mitenki (nazwa mi się dziwnie kojarzy, ale że każdy za swoje skojarzenia odpowiada sam, nie będę rozwijać tematu ;) ). 

Na grzbiet zarzuciłam bluzę, na bluzę kurtkę, na kurtkę ponczo. Wdziałam MITENKI. Owinęłam się szalem i cała dumna i blada z takiego luku udałam się po Potwora Mniejszego na judo. Towarzyszący mi Mąż rzucił krytycznym okiem na mój strój. Po chwili rzucił z niedowierzaniem po raz drugi. I nie mogąc chyba uwierzyć w to co widzi, po raz trzeci.

Zadowolona z siebie jak prosię z deszczu, zapytałam zalotnie i chyba trochę mało inteligentnie, ale nadrobiłam urokiem, wdzięcznie trzepocząc rzęsami:

- Co tam?

- A, nic, nic... tylko te "rękawiczki"...

- Fajne prawda?

- Taaaa, fajne - odpowiedział Mąż w zadumie. - Wyglądasz w nich...

- Taaaak? - ach, nareszcie jakiś komplement, w końcu zajebiste są! - pomyślałam.

- Jak żul przy koksowniku...

KURTYNA!

Zdjęcie zapożyczone z "sieci".