Bałam się tej lektury.
Mimo iż czytałam bloga Joanny codziennie.
Mimo iż przez te ponad dwa lata codziennie obserwowałam jej zmagania.
Mimo iż (a może przede wszystkim dlatego) wiedziałam, jakie będzie zakończenie.

Chustka wróciła do mnie w tym roku ze zdwojoną siłą.
Najpierw z nominacją do Oskara, a w ostatnich dniach za sprawą książki - zapisu bloga Joanny Sałygi, jej zmagań w walce z rakiem i codziennością.

Książka nie odzwierciedla zapisków blogowych w stu procentach, ale porusza wszystkie struny. Szczera do bólu, momentami kontrowersyjna, piękna i bolesna opowieść o zmaganiach młodej kobiety w nierównej walce ze śmiertelną chorobą.

To nie tylko opowieść o walce, ale przede wszystkim o bezgranicznej miłości do dziecka, (nie)męża, życia...
Jak przygotować kilkulatka na śmierć?
Jak rozmawiać, by nie obciążyć go traumą na całe życie?
Jak wycisnąć z życia szczęście do ostatniej kropli?

Mądra.
Ciepła.
Piękna.
Zmuszająca do refleksji.
Na zawsze zmieniająca punkt widzenia.

Rozbita jestem.
Po takiej lekturze człowiek uświadamia sobie, jak nieważne jest wszystko to, o co zabijamy się na co dzień.